พันธะร้ายนายสถาปัตย์ EP.13 เรียนต่อ
1472 คำ
ครึ่งชั่วโมงต่อมา อาหารสองอย่างถูกจัดเสิร์ฟที่โต๊ะอาหาร เธอทำเมนูง่ายๆ มีกะเพราหมูสับ และไข่เจียวหมูสับ
“เสร็จหน้าที่ฉันละ”
“แต่เธอยังไปไหนไม่ได้ เรามีเรื่องต้องคุยกัน”
“พี่ไทม์มีอะไรกับฉัน ก็รีบๆ พูดมาเถอะค่ะ” เขานั่งเก้าอี้ ส่วนเธอยืน คอยตักข้าวให้เขา
“เห็นข่าวหรือยัง” ใบหน้าสวยขมวดคิ้ว ด้วยสีหน้างงวย
“ข่าวไร”
“ฉันกับมิล่า”
“อืม...ถ้าพี่ไทม์จะใช้วิธีนี้ ทำให้ฉันหย่ากับพี่ เลิกเถอะค่ะ เพราะฉันไม่ได้รู้สึกรู้สาอะไรกับข่าวฉาว และภาพอุบาทว์ตาอะไรแบบนั้นเลยสักนิด” เธอลอยหน้าลอยตาพูดประชดเขาสีหน้าไม่มีสลดเลยสักนิด
“ปลายฝัน...” ไทม์ยังไม่ทันจะตักข้าวเข้าปากแต่กับโมโหร่างบางที่ลอยหน้าลอยตาเย้ยตน
“ที่เธอไม่ยอมหย่ากับฉันนี้มันเพราะอะไร”
“ถ้าพี่จะรีบหย่า ขนาดนี้ พี่จะให้คุณป้าเสียตังค่าจัดงานทำไมคะ ทำไมพี่ไม่ปฏิเสธตั้งแต่แรก” นี้สมองพี่ไทม์คิดได้แค่นี้เหรอ หึ...
“เธอก็รู้คุณแม่ไม่ฟังฉัน”
“นั้นมันก็ปัญหาของพี่ไทม์แล้วละค่ะ ไม่เกี่ยวกับฉัน” ทว่าขณะที่ปลายฝันจะเดินหนีนั้น
“ทำไมกลัวบ้าน 15 ล้านตกเป็นของฉันเหรอ” เรือนหอที่มาดามชิ ซื้อต้อนรับหลานสะใภ้ มูลค่า 15 ล้าน แต่มีข้อแม้ ถ้าไทม์หย่า บ้าน 15 ล้านจะตกเป็นของ ปลายฝันแต่เพียงผู้เดียว แต่ถ้าแต่งงานอยู่กินฉันสามีเกิน 2 ปี สินสมรสบ้าน 15 ล้านหาร 2 แต่ถ้ามีทายาททั้งหมด จะตกเป็นของทายาทผู้สืบสกุล นั้นคือเหตุผลที่ทั้งสองไม่มีใครยอมใคร
“แน่นอนค่ะ” เรื่องอะไรฉันจะยอมให้เรือนหอสินสมรสตกเป็นของเขาคนเดียวละ ไม่มีทางเด็ดขาด ที่มาดามชิ และป้ารีนท่านเอ็นดูฉันแบบนี้ เพราะคุณยายของฉันท่านเคยช่วยชีวิตมาดามชิ เมื่อครั้งรถคว่ำที่ต่างจังหวัด นี้คือเหตุผลที่พวกท่านทั้งสองเอ็นดูฉันเหมือนลูกเหมือนหลาน ถ้าพี่ไทม์ได้นิสัยคุณแม่เขามาบ้างก็คงจะดี แต่นี้บอกเลย เขาใจดีกับสาวๆ สวยๆ ทุกคน แต่ยกเว้นฉัน
ไทม์ลุกพรวดออกจากโต๊ะจากที่จะทานข้าวกับจุกแน่นไปหมดทานไม่ลง เขาไม่เคยเห็นผู้หญิงคนไหน หน้าด้านหน้าทนเท่ากับปลายฝันมาก่อน มือหนาบีบเข้าที่เรียวแขนเล็ก ด้วยความและโมโห
“ทำไม ค่าดองที่คุณย่าฉันให้เธอตั้ง 1 ล้าน มันไม่พอหรือไง”
“ไม่พอหรอกค่ะ พี่ก็รู้หนิฉันมันหน้าเงิน เท่าไหร่ฉันก็ไม่พอ”
“1 ล้านสำหรับเธอมันมากไป และอย่างเธอ 2 หมื่นฉันยังเสียดาย” คำพูดร้ายกาจจากคนปากร้ายสาดเข้าใบหน้าของเธอ ปลายฝันจุกแน่นถึงกับหน้าชา แต่นั้นเธอก็ฝืนยิ้ม
“เสียดายทำไม นั้นมันตังคุณย่านิคะ ไม่ใช่ตังพี่ไทม์ซะหน่อย พี่จะงกไปไหน” ไทม์ที่ทำอะไรไม่ได้ ร่างสูงได้แต่กัดฟันกรอด
ทว่าในขณะนั้นร่างสูงกลับมานั่งที่โต๊ะ ไทม์ตักข้าวเข้าปากคำแรกเขาแทบคายไม่ออกทันที มันทั้งเผ็ดและเค็มมาก ปลายฝันที่เห็นสีหน้าแววตาคู่ดุของไทม์ที่เพ่งมาทางเธอ
!! อึก อึก !! ร่างบางหลุดขำต่อหน้าต่อตาเขา
“เธอแกล้งฉัน เค็มขนาดนี้ฉันจะกินเข้าไปได้ไง”
“รสเค็มๆ แบบนี้น่าจะเหมาะกับลิ้นพี่ไทม์ที่สุดแล้วค่ะ” เอ่ยจบปลายฝันก็รีบเผ่นหายหัวให้ไว ไม่ย่างก้าวมาให้ไทม์เห็นหน้าอีก
1 เดือนต่อมา
ถึงไทม์และปลายฝันจะแต่งงานเป็นสามีภรรยากันได้ 1 เดือนแล้วนั้นแต่ความสัมพันธ์ของทั้งคู่ก็ยังเหมือนเดิม สามีไปทาง ภรรยาไปทาง เพราะตั้งแต่แต่งงานไทม์กลับเข้าคฤหาสน์บ่อยครั้ง แต่เขากับไม่นอนร่วมห้องกับเธอเลยสักครั้งเดียว แต่นั้นปลายฝันกับไม่เรียกร้องอะไรดีซะอีก ที่ไทม์ไม่มาวุ่นวายชีวิตอันเงียบสงบของฉัน
“ไม่ควรเข้าใกล้เขา เป็นสิ่งดีที่สุด” ทว่าขณะที่อยู่กันพร้อมหน้าพร้อมตา ทั้งลูกชายและลูกสะใภ้นั้น
“ตาไทม์ เรื่องที่ลูกคุยกับคุณพ่อ คุณย่าลูกจะไปจริงเหรอ ถามน้องปลายแล้วเหรอลูก” รีนลดาถามบุตรชาย
“ครับคุณแม่ ผมตัดสินใจดีแล้ว”
“ถามอะไรเหรอคะ คุณแม่” ปลายฝันถามด้วยสีหน้าสงสัย
“พี่ไทม์ นี้ยังไง ทำไมเราไม่ปรึกษาน้องปลายละลูก แต่งงานกันแล้ว แม่กับพ่อและคุณย่าไม่อยากให้มีปัญหาตามมาทีหลัง”
“คืออะไรเหรอคะ” คนที่ไม่รู้เรื่องอะไรถาม
“ฉันจะไปต่อโท ที่ลอนดอน เธอคงไม่มีปัญหาอะไรใช่ไหม” เขาหันมาเอ่ยกับเธอ ขณะที่นั่งครบองค์ภายในห้องรับแขก ปลายฝันฉีกยิ้มหวาน
“...ดีซะอีก ไปเลยค่ะ พี่ไทม์จะไปวันไหนคะ” ปลายฝันเอ่ยด้วยสีหน้าตื่นเต้น ดีซะอีกที่ไทม์จะได้ไปอยู่ไกลๆ เธอ แต่นั้นเขากับอดหมั่นไส้สีหน้าตื่นเต้นดีใจของปลายฝันไม่ได้ นี่ยัยนี้ไม่อยากอยู่ใกล้เขาขนาดนี้เลยเหรอ ทุกคนในบ้านต่างมองปลายฝันเป็นสีหน้าเดียวกัน
“วันมะรืน”
“ยินดีด้วยนะคะ คุณนักศึกษา ป.โท” ในเมื่อปลายฝันไม่มีปัญหาอะไร มาดามรีนลดา ก็อนุญาตให้บุตรชายนั้นไปเรียนต่อที่ลอนดอนได้
พอคอยหลังผู้ใหญ่ ภายในห้องของไทม์นั้น ห้องนี้เขาไม่ได้มาค้างนานนับเดือน เพราะห้องนี้มันกลายเป็นห้องปลายฝันไปแล้ว ไทม์กลับเข้าห้องของตนในรอบเดือน แต่แล้วกับชะงัก เมื่อภายในห้อง ข้าวของเครื่องใช้ต่างๆ ของเขามันยังอยู่ครบ ภายในตู้เสื้อผ้ามีเพียงชุดของเขาเท่านั้น ส่วนของปลายฝันไม่มีเลยสักชิ้น ใบหน้าอันหล่อเหลาขมวดคิ้วด้วยสีหน้าสงสัย
ทว่าขณะที่ไทม์ครุ่นคิดอะไรอยู่เพียงลำพังนั้น เขากำลังคิดจะเอาอะไรไปใช้ที่โน้นบ้าง
!! แก๊ก !! ปลายฝันกับถือวิสาสะเปิดประตูเข้ามา
“ขอโทษค่ะ ฉันคิดว่าไม่มีใครอยู่”
“ทำไมห้องนี้ ไม่มีของเธอ” เขาถาม เพราะไทม์คิดมาตลอดปลายฝันพักที่ห้องนอนของตน
“ฉันอยู่ที่ห้องชั้น 2 ค่ะ” ร่างบางในชุดเสื้อยืดกางเกงขาสั้นหันมาตอบ
“เธอมาทำไม” เขาถามเสียงเข้ม
“แค่จะมาเอาของ ฉันลืมสมุดโน๊ตไว้” เอ่ยจบปลายฝันก็แทรกตัวเล็กๆ ของเธอเดินเข้าห้องของไทม์ ในรอบหลายวัน ตั้งแต่เข้าหอครบ 3 คืน ฉันก็ย้ายออกจากห้องพี่ไทม์ไปอยู่ห้องที่ชั้นสอง ทว่าดวงตาเรียวสวยกับสะดุดเข้ากับกระเป๋าเดินทาง
“พี่ไทม์ ไปกี่ปีคะ” เธอถาม
“2 ปี”
“ให้ฉันช่วยจัดกระเป๋าไหมจะได้เสร็จเร็วๆ” ปลายฝันไม่รอให้ไทม์อนุญาต แต่กับถือวิสาสะช่วยเขาเก็บกระเป๋าอย่างคล่องแคล่ว ไทม์ทีเห็นท่าทีของปลายฝัน ใบหน้าสวยระบายยิ้มสดใสเต็มไปด้วยความสุข ซึ่งต่างจากที่เธออยู่กับเขาก่อนหน้านี้นั้น
“ดูมีความสุขจังนะ ที่ฉันไม่อยู่”
“ปะ...ป่าวนิคะ” นี้สีหน้าฉันบ่งบอกแล้วนั้นเหรอ ตายสิ ยัยปลายไม่เก็บสีหน้าเลยสักนิด
“แต่หน้าเธอมันฟ้องมาเช่นนั้น ดีใจที่ฉันไม่อยู่”
“ก็พี่ไทม์จะไปเรียน ฉันจะห้ามทำไม”
“ถึงห้ามฉันก็ไม่คิดจะฟังเธอ”
“ไม่คิดจะห้ามอยู่แล้ว พี่ไทม์ไปวันไหน ขอให้โชคดีนะคะ” ปลายฝันเอ่ยขณะที่เธอยัดเสื้อผ้าและของใช้จำเป็นใส่กระเป๋าเดินทางให้เขา
“เรียนจบเมื่อไหร่ ฉันจะกลับมาหย่ากับเธอ”
“รีบเรียนให้จบนะคะ ฉันจะรอวันนั้น” เธอเอ่ยประชดสวนกลับอย่างไม่ยอม เมื่อเสร็จหน้าที่ของเธอแล้วนั้น ปลายฝันก็กลับห้องของตนไป
ภายในห้องของเธอ เมื่อกลับมาถึงห้อง
“ฉันอยากจะกรี๊ด กรี๊ดให้บ้านแตก พี่ไทม์ไปเรียนต่อ อะไรจะทำให้ฉันมีความสุขมากขนาดนี้” ใบหน้าสวยยิ้มกริ่มสีหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้ม คู่แต่งงานคนอื่น สามีห่างภรรยานานนับปีคงคิดถึง แต่คงเว้นคู่ฉันกับพี่ไทม์นี้แหละ ไม่มีความคิดถึงเลยสักนิด ไปไกลๆ ไม่ต้องกลับมาเลยยิ่งดี จะได้ไม่มีใครคอยกัดคอยพูดจากระแทกแดกดันฉัน พี่ไทม์ไม่อยู่ สวรรค์ของฉันชัดๆ
- ผู้เขียน
