พันธะร้ายนายสถาปัตย์ EP.17 ร้องเรียน
1630 คำ
จนกระทั่งจบการแข่งขัน และคนที่เข้ารอบ 2 คนสุดท้ายไม่ใช่ใครที่ไหน ยัยเอิงเอย ส่วนฉันอันดับ 5 ตกรอบน่ะสิ
“ไม่เป็นไรนะมึง เวทีนี้ไม่ได้ ก็เอาใหม่”
“กูยินดีกับมึงด้วยนะ เอิง”
“ความสำเร็จของฉัน ครั้งนี้ถึงแกจะไม่ได้ไปต่อ แต่แกก็คือส่วนหนึ่งในความสำเร็จของฉันครั้งนี้นะ” เอิงเอยปลอบใจเพื่อน
“ไม่เป็นไรมึง กูโอเค” ฉันเอ่ยกับเพื่อน ฉันจะฟ้องใครได้บ้าง คณะกรรมการลำเอียง ยัยเอิงชนะเลิศอันดับ 1 ฉันต้องอันดับ 2 สิ ทำไมถึงเป็นลูกหยี ดาว นิเทศน์ มอ.SN ได้ละ ทั้งที่ยัยนั้นเต้นผิดจังหวะ ร้องเพลงคร่อมจังหวะ เล่นบทตัวร้าย ก็เข้าไม่ถึงอารมณ์ ทุกคนในห้องก็เห็น ทว่าขณะที่ปลายฝันเดินออกจากห้องจะกลับนั้น
“น้องปลายหวัดดีครับ ไม่เจอนาน สวยจึ้งพี่จำน้องนุ่งไม่ได้แหนะ” มาคัสที่เดินออกจากห้องมากับไทม์ และเอริค ทักทายปลายฝัน
“ค่ะ พี่มาคัสคะ ที่นี่ร้องเรียนกับใครได้บ้างคะ กรรมการเบอร์ 8 ลำเอียงค่ะ” ปลายฝันกดเสียงอย่างไม่น่าฟังมาเช่นนั้น ทำเอามาคัสหลุดขำให้กับสาวน้อย ที่ทวงสิทธิ์ความยุติธรรมให้กับตน เธอไม่พอใจคะแนนที่ได้รับในครั้งนี้งั้นเหรอ
“ห้องผู้บริหารอยู่ชั้น 8 ครับ น้องปลายจะไปร้องเรียนใครเอ่ย” มาคัสแกล้งถาม เบนสายตาไปยังไทม์ที่ยืนหน้านิ่งรอขึ้นลิฟต์ แต่นั้นปลายฝันกับไม่ตอบ ร่างบางเดินเข้าไปในลิฟต์
“ปลายนั้นแกจะไปไหน” เอิงเอยถามด้วยสีหน้างงงวย
“ไปชั้น 8 ฉันจะไปร้องเรียนผู้บริหารของที่นี่” เอิงเอยที่จะห้ามแต่กับไม่ทัน เมื่อปลายฝันนั้นขึ้นลิฟต์ไปแล้ว
ชั้น 8 เมื่อมาถึงปลายฝันก็ไม่รอช้า
“น้องมาทำอะไรคะ” อิสอลิสราเลขาหน้าห้องถาม ขณะที่สาวน้อยหน้าหวานมาถึงหน้าห้อง
“หนูมาขอพบผู้บริหาร คนที่ใหญ่ที่สุดของที่นี่ค่ะ เนื่องจากหนูถูกกรรมการกลั่นแกล้ง กดคะแนนหนู” ปลายฝันแจ้งความประสงค์
“กดคะแนน น้องไม่พอใจคะแนนใช่ไหมคะ”
“ค่ะ”
“บอสคะ น้องเขามาขอพบนะคะ” อลิสราเอ่ยขณะที่สายตาจับจ้องไปยังด้านหลังของเธอ
“มีอะไร...” น้ำเสียงอันคุ้นหูที่ดังมาจากด้านหลัง ทำเอาปลายฝันถึงกับตาค้าง ชาวับไปทั้งตัว เธอหันมาสบตากับเขา
“จะร้องเรียนอะไรฉันเหรอ เชิญ” เสียงนิ่งปนดุเอ่ยกับคนตัวเล็ก พี่ไทม์นี้นะ คือผู้บริหารคนที่ใหญ่ที่สุดของที่นี่
“ห๊ะ...” เป็นไปได้ไง คนที่ทำธุระกิจบันเทิงคุณลุงเคนตะไม่ใช่เหรอ ทำไมกลายเป็นเขาไปได้ ปลายฝันยืนนิ่งชะงักนิ่งกับใบหน้าสวยซีดเผือกลง
“น้องคะ บอสเชิญเข้าห้องค่ะ” ปลายฝันได้สติ แต่นั้นเธอก็เดินเข้าห้องของไทม์ ร่างสูงในชุดเสื้อเชิ้ตสีฟ้าอ่อนๆ ยืนพิงที่โต๊ะทำงาน เขาปลายสายตามองเธอ ใบหน้าสวยสวมหมวกแก๊ปสีดำ
“ไง...เจอหน้าฉันในรอบหลายเดือน สร้างเรื่องให้เลย”
“ฉันแค่ทวงความยุติธรรม พี่ไทม์แกล้งกดคะแนนฉัน” ปลายฝันเถียงอย่างไม่ยอม
“คิดว่าเก่ง มีความสามารถอยู่คนเดียวหรือไง” คนถูกถามถึงกับพูดไม่ออก
“จะร้องเรียนฉันไม่ใช่เหรอ เอาสิ...” ไทม์ ไม่พูดเปล่า แต่กับยื่นกระดาษและปากกาให้เธอ
“ ฉันอยากรู้นัก เธอจะร้องเรียนฉันยังไง ไล่ฉันออกงั้นเหรอ เอาเลยครับ” ไทม์เอ่ยอย่างผู้ชนะ ปลายฝันทั้งโกรธทั้งโมโห เสียหน้าที่เธอทำอะไรไทม์ไม่ได้
“กรรมการเบอร์ 8 ลำเอียงค่ะ นอกจากจะให้ปลาย ไม่ผ่านแล้ว ยังให้คะแนนปลายต่ำมากๆ” เธอจงใจว่าเขา
“แพ้แล้วพาลนี้หว่า เธอกำลังกล่าวหาฉัน”
“ตรงไหนที่เธอว่าฉันลำเอียง” และตอนนี้ดูเหมือนว่า ทั้งสองจะเปิดศึกเล็กๆ
“พี่เอาเรื่องส่วนตัวมากลั่นแกล้งฉัน”
“เธอกำลังกล่าวหาฉัน” ปลายฝัน ทั้งโกรธ โมโหที่เธอทำอะไรเขาไม่ได้ร่างบางปากระดาษในมือใส่หน้าเขาด้วยความเหลืออด
“พี่จะรีบกลับมาทำไม มาแล้วเป็นมารขัดความสุขของฉัน”
!! พรึ่บ !! ถ้าเขาหลบไม่ทันคงโดนเต็มๆ พฤติกรรมหยาบๆ ของเด็กนิสัยไม่ดี ไทม์จะตามไปเอาเรื่องปลายฝันแต่กับไม่ทันเสียแล้ว เมื่อเธอวิ่งออกจากห้องทำงานเขา
“ฝากไว้ก่อนเถอะ ยัยตัวแสบ โดนหนักแน่”
ด้านไทม์เมื่อปลายฝันออกไปแล้ว ผมมาขึ้นเป็นผู้บริหารที่นี่ได้ยังไงน่ะเหรอครับ เพราะคุณพ่อท่านซื้อหุ้นต่อจากคุณลุง อย่างที่ทราบกันดี คุณลุงคุณป้าท่านทำธุรกิจด้านบันเทิงมานาน อีกอย่างพอไปเรียนต่อผมก็สนใจธุรกิจด้านนี้ พอเรียนจบผมก็เข้ามาบริหารและหุ้นส่วนกับกลุ่มเพื่อนๆ ของผม อย่างไอ้มาคัส เอริค และตอนนี้ผมก็เรียนจบแล้ว พึ่งขึ้นเป็นผู้บริหารเต็มตัวได้เพียงหนึ่งเดือน แต่ผมก็ไม่ได้ดูแลแค่ธรุกิจนี้อย่างเดียวหรอกนะครับ ยังมีบริษัทส่งออกผลไม้ของคุณพ่อที่ช่วยยัยไนท์ทำอยู่นะครับ
ที่ผมกลับมาปลายฝันยังไม่ทราบเรื่องนี้ เพราะตั้งแต่กลับถึงไทย ผมยังไม่กลับคฤหาสน์ นั้นแหละปลายฝันคงตกใจและช็อกมากที่เจอผม แต่แล้วไง ให้อยู่ที่บ้านดีๆ ไม่ชอบดูเหมือนว่าเธอจะเหงา ถึงได้หาอะไรสนุกออกนอกบ้าน สร้างเรื่องปั่นให้เขาปวดหัวเล่น
“ได้หลังจากนี้ เธอจะไม่เหงาแน่นอน” ใบหน้าอันหล่อเหลายกยิ้มร้ายกาจขึ้นที่มุมปากหยัก
ด้านปลายฝันแม้เธอจะไปเรียกร้องผลคะแนนแต่ก็ไม่เป็นผล เพราะนี้คือบริษัทของเขา ทว่าขณะที่ปลายฝันลงจากลิฟต์มาแล้วนั้น
“ปลายเป็นไงบ้าง ฉันเป็นห่วงแกแทบแย่” ยัยปลายนางไปเอาความกล้ามาจากไหน ตัวเล็กๆ อย่างพวกเรา แต่นางจะไปร้องเรียนกับผู้บริหาร เอิงเอยหัวจะปวดกับเพื่อนสนิทของเธอ
“ทำไร ไม่ได้หรอกมึง ช่างเถอะ” ทว่าขณะที่สองสาวจะกลับนั้น
“น้องปลาย เป็นไงบ้างครับ ผู้บริหารที่นี่รับฟังไหมครับ”
“เฮ้ย...พี่มาคัส ไม่เห็นบอกปลายเลยว่าที่นี่เป็นของเขา” ปลายฝันได้แต่ถอนหายใจ
“เพื่อนพี่มาคัสแกล้ง เขากดคะแนนปลายชัดๆ” มาคัสหลุดยิ้มให้กับความน่ารักของรุ่นน้อง ที่ฟ้องเขา เขาทั้งสงสารและเอ็นดูเธอ ก็น้องมันน่ารักแบบนี้ไง พี่อย่างเขาจะไม่ใจอ่อนสงสารได้ไง โธ่...ไอ้ไทม์ ทำคนสวยหน้าหงิกหน้างอหมดแล้ว จิตใจมันทำด้วยอะไร ทำคนน่ารักอย่างน้องปลายได้ลง
ทว่าขณะที่ปลายฝันจะฟ้องมาคัสอะไรไปมากกว่านี้ ไทม์กับเดินมา
“ โน้นไง เขาเดินหน้าบึ้งเหมือนกินรังต่อ มาโน้นแล้ว ปลายไปแล้วนะคะพี่มาคัส ไว้เจอกันค่ะ บายๆ ” เอ่ยจบปลายฝันและเอิงเอยก็เรียกแท็กซี่กลับ
“โชคดีครับ สาวน้อย” มาคัสโบกมือยิ้มให้ปลายฝัน เขาออกจะเอ็นดูเธอ ซึ่งต่างจากไทม์
“มึงรู้จักเธอ...” เอริคจ้องมองปลายฝัน ยิ้มไม่หุบ หนุ่มลูกครึ่งหลงใหลในความน่ารักสดใส กำลังฝันหวานว่าได้ควงสาวน้อยหน้าหวาน ยิ้มทีโลกละลายไปเลย
“กูเจอแล้ว เนื้อคู่กู” เอริค มองปลายฝันนัยน์ตาหวานเยิ้มเก็บอาการไม่อยู่ เขาชอบและถูกชะตาเธอ จนอยากจะเลี้ยงดู เอริคแสดงออกมาอย่างชัดเจนเขาชอบปลายฝัน
“ทำไมมึงชอบเธอ” มาคัสถาม ขณะที่ไทม์เดินมาหยุดตรงหน้าพวกเขา
“กูรู้จัก แต่คนที่รู้จักน้องปลายฝัน และสนิทมากกว่ากู รู้จักคนสวยที่มึงชอบ รู้แบบลึกซึ้งที่มึงก็เข้าไม่ถึง คนนี้เลย” มาคัสโบ้ยไปยังไทม์ เอริคที่มาคัสเอ่ยเช่นนั้น หนุ่มลูกครึ่งรู้สึกตื่นเต้น สีหน้าอย่างมีหวัง
“โคตรชอบเลยวะ น่ารัก อยากเลี้ยงดูน้องปลายฝัน” มาคัสถึงกับหลุดขำให้กับหนุ่มลูกครึ่ง เชี่ย...เอริค เขาอยากจะตะโกนใส่หน้ามันนัก
‘นั้นอะเมียไอ้ไทม์มัน’ ชิบหายแล้วไหม ดูท่าอีกไม่นานไอ้เอริค จะตกงานแล้ว มึง ดันไปชอบเมียหุ้นส่วนใหญ่ซะด้วยสิ ถึงไทม์จะไม่สนใจน้อง ปล่อยปะละเลยเมียมัน แต่พวกเขาสองคนก็ยังคงสถานะสามีภรรยา มาคัสนั้นทราบดี ทั้งสองยังไม่หย่ากัน แต่เรื่องนี้เขาไม่ขอยุ่ง เอริคมึงไปเคลียร์กับผัวน้องปลายเอง ไทม์ถึงกับสะอึก ที่เอริคนั้น ออกปาก เอ่ยชม อยากเลี้ยงดูปลายฝัน คนฟังถึงกับคอแข็งที่เพื่อนอยากเลี้ยงดูภรรยาในนามของตน
“ไหนพวกมึงบอกจะไปทานข้าว ไปดิ” ไทม์เอ่ยตัดบทถามสองหนุ่ม มาคัส เอริค ขณะที่สายตาจับจ้องไปยังปลายฝันที่โบกแท็กซี่ออกไปกับเพื่อนของเธอ
“น้องปลายฟ้องกู มึงแกล้งน้อง” ร่างสูงเสื้อเชิ้ตในมือถือเสื้อสูท ยักไหล่
“เธอฟ้องอะไรมึง”
“น้องบอกมึงกดคะแนน”
“มีหลักฐานไหม ว่ากูทำแบบ...นั้น” ไทม์ถาม มีอะไรมายืนยันว่าเขาแกล้ง ถึงจะเรื่องจริง แต่ใครจะยอมรับ
- ผู้เขียน
