“พี่ต่ายครับ ได้ข่าวรินบ้างมั้ย”
หัวหน้ากองบรรณาธิการสาวใหญ่เงยหน้าขึ้นจากกองเอกสารบนโต๊ะทำงาน มองเทพพิทักษ์ที่เปิดประตูพรวดเข้ามาอย่างเสียมารยาท ด้วยสายตาตัดพ้อต่อว่า
“ออกไปคุณเทพพิทักษ์… แล้วเคาะประตูก่อนจะเข้ามาในห้องของพี่” น้ำเสียงเนิบนาบสั่งการชายหนุ่มออกไป พร้อมด้วยแววตาดุๆ ทำให้เทพพิทักษ์หน้าเจื่อนลง
“ขอโทษครับพี่ต่าย”
ชายหนุ่มกล่าวแล้วเดินออกไปนอกห้องเคาะประตูสามครั้ง พอสิ้นเสียงอนุญาตจากเจ้าของห้อง ชายหนุ่มก็เดินเข้ามานั่งลงยังเก้าอี้ที่ว่างอยู่หน้าโต๊ะทำงานของเจ้านาย
“คุณมีอะไรก็รีบว่ามา เห็นมั้ยว่างานของพี่เต็มโต๊ะไปหมด”
บรรณาธิการสาวเอนหลังพิงพนักเก้าอี้ยกมือขึ้นกอดอก
“พี่ต่ายติดต่อรินบ้างได้มั้ยครับ ทำไมผมติดต่อเธอไม่ได้เลย โทรศัพท์ของรินก็ปิดเครื่องผมเกรงว่าเธอจะตกอยู่ในอันตราย”
“อันตราย จากใครงั้นหรอคุณเทพคุณคิดมากไปหรือเปล่าคะ หรือว่างานที่พี่ให้ทำน้อยเกินไปก็เลยมี
