ตอนที่ 10 พอใจ
1186 คำ
ยามเมื่อถึงเวลาลงเวรตอนค่ำ มินิทได้เอ่ยร่ำลาเพื่อนสาวที่เป็นกังวลหากไข้ขึ้นสูงอีก ต้องสยบด้วยความเข้มแข็งแล้วชิ่งหนีออกก่อน ความมืดสลัวตรงทางเดิน และเสียงฝีเท้าเป็นจังหวะ
ทำให้อดคิดไม่ได้ว่ามีคนสะกดรอยตามเธอ
มินิทเร่งฝีเท้าเดินกลับด้วยกล้าที่มี มือเรียวกระชับกระเป๋าแน่น แม้เสียงฝีเท้าจะเร่งมาจนเธอแทบจะวิ่ง
"ไงคนสวย" มินิทหันมองตามเสียงทักทาย ชั่งทำให้ดวงตากลมโตเบิกกว้าง เขาคือคนที่จับเธอใส่รถในคืนร้ายนั้น
"ฉะฉันไม่รู้จักนาย" ครั้นจะวิ่งออกจากตรงนั้น ได้ถูกชายชุดห้าคนยืนดักทางไว้
"ความจำเสื่อมแล้วหรือไง ฉันแค่จะมาขอโทษเรื่องคืนนั้น" เพราะคำสัญญาไว้กับปืน เปเปอร์ไม่อาจผิดสัจจะวาจาเหล่ามาเฟียได้
"งั้นจบแล้ว นายช่วยออกไปจากชีวิตฉันเถอะนะ" เธอไม่อยากจะจดจำเหตุการณ์เลวที่สุดในชีวิตอีกแล้ว จะฝืนเดินต่อ ลูกน้องเปเปอร์ยังไม่ยอมถอยเปิดทาง
"หมอหล่อคนนั้นกำลังจะล้ำเส้นพวกเรา ควรจะสั่งปิดปากยังไงดี" ใช่แล้วหมอนทีกำลังจะเอาเรื่องพวกมาเฟียที่มาทำร้ายเธอ หากจะทำเป็นไม่รับรู้ นั่นไม่ใช่นิสัยของมินิท
"อย่ายุ่งกับหมอนทีนะ"
"งั้นก็ไปกับฉันสิ แต่ชุดนี้คงจะไม่โอเคนะ" เปเปอร์ส่งสายให้เธอก้มมองดูตัวเองในชุดนักศึกษา คงไม่มีอะไรจะเสียไปมากกว่านี้แล้ว ยิ่งถ้าหมอนทีเอาชีวิตมาเสี่ยงเพราะเธอ คงจะให้อภัยตัวเองไม่ได้
ผับ
.
.
"นายพาฉันมาที่นี่ทำไม" เปเปอร์จัดแจงพาเธอไปเปลี่ยนชุดที่คอนโด โดยกำชับตลอดทางว่าไม่มีจุดประสงค์ร้าย มินิทอยู่ชุดเดรสแขนสั้นลายดอกไม้ บวกกับหน้าใสๆคล้ายดูเด็กมัธยมลงไปอีก
"ตามมา" เขาเดินนำเข้าไป โดยมีชายชุดดำลูกน้องคอยดูแล จำนวนมาก เธอสอดส่องสายตาโดยทั่ว หากคิดหนีตอนไหนจะได้ไม่รวดเร็ว
ห้องถูกแยกโซนไว้ข้างบน ดูค่อนข้างเป็นส่วนตัวลึกลับ ยิ่งบอดี้การ์ดหน้าห้อง ยิ่งดูน่ากลัว หากพวกเขาทำเรื่องไม่ดี ชีวิตการเรียนที่ตั้งใจไว้ต้องจบแน่ ขาเรียวชะงักเตรียมถอยหลัง
"ถ้าหนี คงรู้ชะตานะ" เสียงเปเปอร์ทำเอามินิทต้องหลับตา สูดลมหายใจเข้าแม้กลิ่นบุหรี่แอลกอฮอล์อบอวล
แกร๊ก!!
ทันทีที่ประตูถูกเปิดออก ภายในห้องโทนไฟสลัว เหล่ามาเฟียชุดดำใบหน้าหล่อเหลานั่งพูดคุยกันบนโซฟา อย่างคุ้นเคย คอยมีลูกน้องเสิร์ฟเครื่องดื่มมึนเมาบุหรี่เต็มโต๊ะ ต่อให้มีภาพพจน์ที่ดูร้าย ยังมีสาวๆกล้าคอยเสนอตัวแม้บุรุษกลุ่มนี้จะไม่ยุ่งเรื่องสตรี ให้เสียงานใหญ่
"ดูสิผมพาใครมาเอ่ย" เสียงเปเปอร์ทำคนอื่นภายในห้องหันมองมา โฟกัสที่หญิงสาวผู้มาเยือน
"ว้าว..น้องคนสวยนี่หว่า" ชาร์คและสกายหันมาตามเสียงเรียก เขาชะงักพร้อมกระตุกยิ้ม ผายมือเชิญหญิงสาวให้นั่งลง เปเปอร์จับแขนเรียวลงไปนั่งบนโซฟา ก่อนจะนั่งลงตามข้างๆ
"นายพาฉันมาเพื่อ?" มินิเขยิบไปกระซิบใกล้หูเปเปอร์ เสียงดนตรีทำเสียงหวานเบาลง
ปืนเงยหน้าขึ้นมา ปรายตามองมินิทเพียงชั่วครู่ ดวงตาไร้ความคิดให้คนอื่นมองออก มือหนายกจับแก้วไวน์ขึ้น นิ้วโป้งวนถูขอบแก้วไม่ยกดื่ม
"เอาลองไวน์ไหมรับรองวันนี้ ฉันจะดูแลเองถือว่าไถ่โทษแล้วกัน"
"ฉันดื่มไม่เป็น" มือเรียวปัดมือเปเปอร์ออก ขณะแก้วจ่อริมฝีปากเรียวสีเช่นกุหลาบ เพียงชั่วครู่สีหน้าเรียวเริ่มซีดจางหากเพราะพิษไข้เริ่มเร่งงานขึ้นอีก
"ไอเปอร์อย่างบังคับน้อง" ชาร์คปรามน้องเล็ก ก่อนจะหันไปเรื่องธุรกิจสีเทากับสกายและปืนต่อ
แกร๊ก!
มาเฟียคนใหม่เดินเข้ามาพร้อมลูกน้อง ยืนนิ่งเมื่อพบว่าคนใต้ปกครองอยู่ในห้องร่วมด้วย เหล่าลูกน้องมาเฟียคนอื่นก้มหน้าต้อนรับ
"สวัสดีค่ะหมอซีคิว" มินิทยกมือขึ้นทำความเคารพ แม้จะอยู่ที่ไหนก็เถอะ เจ้านายก็เจ้านาย หมอมาเฟียพยักหน้าก่อนเดินไปนั่งบนโซฟาใกล้ปืน หยิบบุหรี่ขึ้นสูบ
"ฉันจะกลับ" เธอหันไปกระซิบใกล้หูให้เปเปอร์ได้ยิน มือบางยกขึ้นปิดจมูกกลิ่นบุหรี่ทำสะอิดสะเอียน แต่คนฟังกลับทำหน้ายิ้มไม่รู้สึกถึงอุณหภูมิคนข้างตัว ทว่าท่าทีของคนทั้งคู่อยู่ภายในสายตาคมเข้มตลอดเวลา
"พอหุ้นถูกหว่านซื้อรอบบ่าย ดูราคาขึ้นเชียวนะไอเปอร์" สกายทักพลางสูบบุหรี่ พ่นควันขาว ก้มอ่านเอกสารลับในโทรศัพท์ต่อ
"จริงวะ..ถ้ากูเป็นไอปืน จะจับขายแมร่งยันบริษัท" ชาร์คยกไวน์ขึ้นดื่ม หลังลูกน้องเทรินบริการอย่างไว มองหน้าน้องเล็กที่สร้างเรื่องตลอด ส่ายหัวไปมา
"นอกจากจะสวยแล้วยังพาดวงฉันเฮงอีกนะเนี้ย คงต้องเป็นบุพเพแน่"
"ถุย!/ถุย!" สกายกับชาร์คสบถออกพร้อมกัน หมั่นไส้ท่าทีน้องเล็ก
แก๊ะแก๊ป!!!
มือหนาจับบีบจนเกิดเสียงแก้วไวน์ในมือดัง เป็นรอยร้าวแตกเป็นเสี่ยง สายตาทั้งหมดหันมามองรวมกันที่มือนั้น
"ไปกับฉัน"
"จะพาฉันไหนอีก" ปืนลุกขึ้นคว้าแขนเรียว บอกน้ำเสียงเข้มดัง ทำเอามินิทต้องรีบลุกตาม เปเปอร์ยกไวน์ขึ้นดื่มไม่ร้อนใจ กระตุกยิ้มมุมปากหันไปทางชาร์ค
"มึงเล่นเชี้ยไรไอเปอร์"
"เดี๋ยวหุ้นแมร่งร่วงอีกรอบหรอก" สกายกับชาร์คพูดใส่คนตีหน้าเฉยชา ท่าทีที่เปลี่ยนไปของปืน ทำเอาดวงตาทั้งหมดในห้องมองหน้ากันไปมา
"คุ้มค่าดีนะเฮียว่าไหม"
"ขายบริษัทไหมเปอร์" เป็นซีคิวที่ต้องถามขึ้น เมื่อน้องเล็กเล่นพิเรนกับความรู้สึกของคนอื่น โดยเฉพาะเพื่อนของเขา
"นายจะพาฉันไปไหน" มินิทจิกลงบนมือหนาที่กระชากให้เธอเดินตาม ปืนบีบแขนเรียวแน่น แทบจะทำมันหัก
"ว่างมากใช่ไหม!" ฤทธิ์เปิดประตูรถตู้สีดำหรูอย่างรู้งาน ปืนพลักมินิทเข้าไปในรถก่อนสั่งให้ลูกออกรถ
"เมื่อไหร่จะเลิกยุ่งกับฉัน" เสียงหวานดังแข็งกร้าวขึ้น
"พอใจ" ปืนไม่มองแม้แต่มองมา ยังบีบแขนเรียวแน่น ท่าทีรุนแรงทำเอาลูกน้องขนลุกชูชัน
"เมื่อไหร่จะพอใจละ ฉันอยากกลับไปใช้ชีวิตเหมือนเดิม"
"ถ้ายังไม่หยุดพูด เธอได้ตายจริงแน่!" เสียงตะหวาดดังลั่น เมื่อหมดความอดทน ทำน้ำตาใสเอ่อนองเต็มหน้า จนต้องแสร้งหลับตาไม่อาจให้ปีศาจเห็น นอกจากความเหน็ดเหนื่อยทั้งวันแถมยังมีพิษไข้อีก จนมินิทผลอยเผลอหลับไป
.........................................................
- ผู้เขียน
