ตอนที่ 9 เมื่อคืน
1146 คำ
เช้าวันใหม่...
แสงแดดส่องแสงกระทบเปลือกตาบาง ดวงตากลมโตค่อยเปิดกว้าง เธอภาวนาให้เรื่องของเมื่อคืนเป็นเพียงฝันร้าย หากแต่ร่างกายที่กระตุ้นปลุกจากความฝัน ขาเรียวขยับเตรียมก้าวลงเตียง ความเจ็บช่างเล่นงานเจ็บแสบไปทั่วกลางกายสาว
"อ๊ะ!.." มินิทขยับพยามพาร่างกายบอบช้ำ นั่งลงข้างเตียง มองดูรอบๆ ทว่าสายตาเหลือบเห็นมาเฟียหนุ่มยืนสูบบุรี่พิงขอบระเบียงกระจก พ่นควันสีขาวพวยพุ่งไม่สวมเสื้อ ดวงตาเข้มจ้องมองมาไม่ลดละ สีหน้าไม่บ่งบอกอารมณ์
ต่อให้น้ำตารินไหลเป็นสายเลือด คงเรียกร้องอะไรไม่ได้ไปกว่านี้ มือบางกอบโกยผ้าห่มปิดเรือนร่างเข้าห้องน้ำไป
"ฮือ.." เสียงสะอื้นรวมไปถึงน้ำตาอาบสองแก้มเนียน ทันทีที่เห็นตัวเองในกระจก บาดแผลรอยช้ำเต็มร่างกาย มันบ่งบอกมลทินไม่อาจลบเลือนได้ เธอใช้เวลาอาบน้ำอยู่นาน ก่อนจะเปิดประตูออกมาพร้อมผ้าห่มหมุนพันรอบตัว
"เสนอตัว?" ปืนพิงอยู่พนังโซฟา มือหนายังถือบุหรี่สูบอยู่ พ่นควันแทบทำเธอสำลักด้วย ดวงตากลมเผลอเหลือบมอง รอยสักที่กล้ามท้องเด่นชัด
"ไม่..ได้โปรด..ปล่อยฉันไปเถอะนะ" มือบางกำผ้าห่ม ปกปิดลำตัวแน่น ก้าวเท้าถอยหลังเมื่อคนตรงหน้า เดินตรงดิ่งมาจุดที่เธอยืนอยู่ หัวใจดวงน้อยเต้นโครมคราม หลังเหตุการณ์แบบเมื่อคืนเกิดขึ้นอีก
"เสื้อผ้า" สายตาเข้มส่งมองไปที่บนเตียง มีถุงเสื้อยี่ห้อดังอยู่หลายถุง มินิทพยามเข้าใจที่เขาสื่อสารคว้าเอาถุงเหล่านั้น ก้าวเท้าเรียวเร่งเข้าห้องน้ำไปให้ไว
แกร๊ก !
เธอออกมาในชุดเสื้อยืดกางเกงขายาว ทอดสายตาไล่มองในห้อง น่าแปลกใจนักที่เขาไม่อยู่แล้ว พบเพียงกระเป๋าสะพายของเธออยู่ที่หัวเตียง และนั่นทำให้ดิ้นรนกลับไปฝึกงานต่อ เมื่อมีสายเรียกเข้าไม่หยุด
"ให้ผมไปส่งไหมครับ" ฤทธิ์ที่ยืนอยู่หน้าบ้านทักหญิงสาวขึ้น ตั้งแต่อยู่กับเจ้านายไม่มีสักครั้งที่้เขาจะสนใจสตรีแม้แต่น้อย
"ไม่เป็นไรค่ะ" มินิทฝืนร่างกายเดินไปเรียกแท็กซี่กลับคอนโด หวังว่ามาจะทันเวลา....
(กริ่ง กริ่ง เสียงเรียกเข้าโทรศัพท์)
~ ยัยมินิทแกหายไปไหนเนี้ยเมื่อคืน จะกลับก็ไม่บอก~ ฟ้าโวยวายขึ้นก่อนที่เธอจะเอ่ย
"คือ...อยู่ดีปวดท้องหนักเลยกลับมาเข้าที่คอนโดดีกว่าอะ" เพื่อนสนิททุกคนย่อมรู้ว่า เธอชอบความเป็นส่วนตัว
~งั้นแกรีบมาล่ะเดี๋ยวฉันเคลียร์เคสรอ~
"โอเคๆ" มินิทพยามข่มอารมณ์ปรับโทนเสียง เพราะไม่อยากให้ใครรู้เรื่องน่ารังเกียจเข้า จัดการอาบน้ำจัดแจงตัวเอง ทาคอนซีลเลอร์ปกรอยต่างๆบนคอ อย่างยากลำบากห้ามข่มไม่ให้น้ำตาไหล
รพ.ชื่อดัง
"เมื่อคืนกลับก่อนทำไมไม่บอก พี่ว่าจะไปส่ง" หมอนทีเร่งเดินมาหา เมื่อหญิงสาวก้าวเท้าเรียวเข้าห้องมาฝึกงาน ฟ้าฝนสะกิดเรียกข้าวแกงหันมามองตาม
"ขอโทษนะคะไม่ได้บอกก่อน สุขสันต์วันเกิดอีกครั้งนะคะพี่หมอนที" หากไม่มีเรื่องเมื่อคืนเข้ามา เธอคงกล้าสบตาเขาตรงๆ มินิทมองแฟ้มบนเคาเตอร์ ส่งสัญญาณให้หมอนทีรู้
"เคสเต็มเลย เดี๋ยวมินิทไปช่วยพี่วรีก่อนนะคะ" ไม่ทันทีหมอหนุ่มจะพยักหน้า ร่างบางรุดเดินไปเสียก่อน น้ำตาเอ่อเต็มดวงตากลม เร่งกระพริบให้แห้งก่อนเพื่อนสาวจะมาเห็น
"แหม่..อิจจาคนในโหมดสีชมพูจังเลย" ข้าวแกงเอ่ยแซวเพื่อนสาว ทว่าปกติแล้วหน้าเธอต้องแดงระเรื่อ เขินอาย ตอกกลับเพื่อนแล้ว แต่ตอนนี้เผยหน้าซีดเซียวไม่มีรอยยิ้ม
"นี่แกไม่สบายป่าวยัยมินิท" ฟ้าฝนวิ่งเข้ามายื่นมือสัมผัสหน้าผากมน เมื่อเห็นความผิดปกติของเพื่อน
"ตัวอุ่นๆจังล่ะ คงเพราะเมื่อคืนแกท้องเสีย ยังมียากินอยู่ไหมเนี้ย" มินิทรีบพยักเออออตาม ความรุนแรนเมื่อคืนทำเอาอุณหภูมิในร่างกายเธอผิดปกติ
"เดี๋ยวลองกินยาก็ดีขึ้น มาๆฉันช่วยเตรียมของนะ เห็นแฟ้มคนไข้เยอะเชียว" เธอก้มลงนั่งจัดแจงอุปกรณ์รักษาใส่ตู้ โดยมีข้างแกงคอยช่วยอยู่
บริษัท ปริปัจน์การบิน
.
.
ตึกใหญ่สูงระฟ้า มีพนักงานจำนวนมากเข้าออก รวมถึงสนามบินลานกว้าง เครื่องลงจอดจำนวนมาก ผู้มีชื่อเสียงต่างๆพากันเรียกใช้ ยิ่งต้องมีบอดี้การ์ดคอยอารักขานับพันคน
"ทำไมหุ้นบริษัทไอเปอร์ตกพรวดลงว่ะ" สกายนั่งอ่านหนังสือบนโซฟา พร้อมคีบบุหรี่ขึ้นสูบ
"สั่งสอน" ปืนบอกน้ำเสียงเรียบนิ่ง พลางใช้ความคิดเปิดอ่านแฟ้มเอกสารตรงหน้า ไม่เงยหน้าขึ้นมองคนฟัง เขาถึงกับงงเพราะความพูดน้อยของมาเฟีย
"สั่งสอน?ทำไมไอ้เปอร์ต้องโดนสั่งสอน" สกายเน้นย้ำคำถามอีกรอบ
ก็อก ก็อก!
"เชิญ"
"เฮียปืนโกรธอะไรผม ถึงได้ถอนหุ้นซะเกือบหมด" เปเปอร์ตีหน้ามุ่ยนั่งลงบนโซฟา มือหนาเท้าคางมองรุ่นพี่
"เรื่องเมื่อคืน"
ทึ่บ!!!! เสียงแรงปิดแฟ้มดังสนั่น มาเฟียในห้องทั้งสองคน สะดุ้งอัตโนมัติ พวกเขารับรู้ถึงความน่ากลัวของบุคคลตรงหน้าได้ ฤทธิ์ไม่กล้ามองหน้าเจ้านายตอนเขาไม่สบอารมณ์
"มึงไปสร้างปัญหาอะไรให้เฮียอีก" สกายหันมาถามรุ่นน้อง ในขณะเปเปอร์เข้าวงการมาเฟีย มีเรื่องไม่เว้นแต่ละวัน
"คือ..ผมเอายาตัวใหม่ไปทดลอง" คำตอบน้ำเสียงกุกะ สกายเบิกตากว้างตกใจ
"ชิบหายละ ใครเป็นคนโดนยาว่ะ"
"น้องพยาบาลคนสวยคนนั้น" สกายยันลุกขึ้น โยนบุหรี่ทิ้งเหยียบแบนราบไปกับพื้น
"ผมขอโทษนะเฮีย ยังไงซะน้องคนนั้นก็ปลอดภัยแล้วนี่" ฤทธิ์มองผู้เป็นเจ้านาย หากว่าปลอดภัยในความคิดของเปเปอร์ ไม่ได้หมายถึงเจ้านายของเขา
"ไอปืนมึงให้อภัยไอเปอร์เถอะ ไม่งั้นตลาดหุ้นมันล่วงเละแน่"
"รู้สึกผิดแล้ว?" ทว่าคนพูดตั้งใจทวนคำถาม ดวงตาเข้มขึงตามองรุ่นน้องไม่ลดละลง
"ผมรู้สึกผิดแล้วเฮีย เดี๋ยวผมจะเข้าไปขอโทษน้องเอาไหม" นับเป็นคำตอบที่ถูกใจของคนรอฟัง เพื่อสั่งสอนให้เขาไม่ก้าวก่ายเรื่องสตรี และไม่พาความวุ่นวาย รบกวนเหล่ามาเฟียด้วยกัน
"ไม่เกินบ่าย" ปืนบอกคว้าบุหรี่หรูขึ้น จุดไฟแช็คสูบ พ่นควันขาวอย่างใจเย็น สกายยกมือกำชูขึ้นอย่างดีใจแทนรุ่นน้อง เพราะน้อยครั้งที่จะทะเลาะกันเอง ส่วนเปเปอร์ตบมือดีใจ ไม่ลืมกล่าวขอบคุณ
.....................................................
คิดผิดไหมเฮีย ฮ่าๆ
- ผู้เขียน
