บทนำ
1444 คำ
"คุณน้ำหวานคะ ช่วยเซ็นอนุมัติงบประมาณกีฬาสีประจำปีของมหาวิทยาลัยทั้งสิบสาขาด้วยค่ะ"
น้ำหวาน นารีรัตน์ กิตติภาหรือรองผู้บริหารของมหาวิทยาลัยK-PA เครือกิตติภากุล มีสิบสาขาทั่วประเทศ เป็นมหาวิทยาลัยเอกชนที่มีชื่อเสียงมากที่หนึ่ง นักศึกษาที่จบออกมาสามารถเรียนต่อต่างประเทศได้เลยเพราะก่อนจบจะมีการทดสอบระดับภาษา ทุกคนที่เข้ามาเรียนและจบออกไปจะเก่งภาษาสากลทุกคน
"เอามาสิคะน้ำหวานเซ็นให้"
เธอหยิบแฟ้มมาอ่านรายละเอียดผ่านไปเพราะก่อนหน้านี้อ่านไปรอบหนึ่งแล้ว เธอให้เลขาไปแก้ไขรายละเอียดหยิบย่อยเล็กน้อยก่อนจะกลับมาให้เธอตรวจอีกครั้ง หญิงสาวหยิบปากกาเซ็นเอกสารทุกใบ ส่งแฟ้มเอกสารคืนไปให้
"เรียบร้อย ไม่มีอะไรแล้วใช่มั้ยคะน้ำหวานจะไปซื้อของฝากที่ห้าง"
"เรียบร้อยค่ะคุณน้ำหวาน ถ้ามีอะไรเดี๋ยวพี่โทรไปหาค่ะ"
หญิงสาวยิ้มออกมา หยิบกระเป๋าของตัวเองเดินออกไปจากตรงนั้นทันที วันนี้อากาศเย็นมากเธอจึงใส่สูทมาเต็มยศถ้าใครมาเห็นคงบอกว่าเธอเหมือนคนขายประกันมากกว่าเป็นผู้บริหาร
เมื่อเดินทางมาถึงที่ห้างสรรพสินค้า เธอถอดสูทออกทิ้งไว้ในรถ หยิบกระเป๋าเดินเข้าไปข้างในเพื่อหาซื้อของฝากให้วันเกิดของคนสนิทพ่อ เธอเดินเข้าไปในร้านนาฬิกาหรูเพื่อดูว่าจะสามารถซื้ออะไรได้บ้าง
"นาฬิกาไม่เวิร์คมั่ง ซื้อเนคไท เสื้อสูทดีกว่ามั่ง"
คิดได้แบบนั้นเธอก็เดินออกจากร้านนาฬิกาแล้วไปร้านเสื้อผ้าผู้ชายอีกฝั่ง เธอเดินดูไปโดยรอบก่อนจะบังเอิญไปชนใครคนหนึ่งเข้า
"อุ๊ย! ขอโทษนะคะที่เดินไม่ระวัง..."
น้ำหวานเงยหน้ามองชายตรงหน้าก่อนจะยิ้มออกมา เขาคือดัชกร นฤเบศภูวนัย หรือพี่ดัช พี่ชายของดาริกาเพื่อนสนิทของเธอ แต่เราเจอกันล่าสุดนานมากแล้วตั้งแต่ยังเรียนมหาวิทยาลัย ไปที่บ้านทีไรไม่เคยเจอเขาหรอก
"อ่าวพี่ดัช สวัสดีค่ะ"
ชายหนุ่มก้มมองหญิงสาวอย่างสำรวจตั้งแต่หัวจรดเท้าก่อนจะยิ้มมุมปากออกมาอย่างถูกใจผู้หญิงตรงหน้า คำแรกที่นึกถึงคือ สวย สวยมาก
"สวัสดีครับคนสวย รู้จักพี่ด้วยเหรอ"
"ก็พี่คือพะ..."
"ได้แล้วครับท่านรอง"
ผู้ช่วยของเขาเดินถือถุงมาหลายใบ ดัชกรไม่สนใจหันไปยิ้มให้หญิงสาวมองด้วยสายตาหวานหยาดเยิ้ม ทำไมผู้หญิงที่เขาเจอมาไม่ตรงสเปคแบบนี้อ่ะ พี่มันนางฟ้าชัดไปเลยดูเพอร์เฟคไปทุกอย่าง สวยธรรมชาติมากนี่คือสเปคเลย เธอไปอยู่ที่ไหนมาทำไมเขาเพิ่งเจอ ความรู้สึกในตอนนี้คือเหมือนเจอรักแรกพบเลยอ่ะ
"ชื่ออะไรคะคนสวย"
"หนูเหรอคะ น้ำหวานค่ะ"
เธอยิ้มออกมาอย่างสดใส ตอนแรกจะบอกว่าเป็นเพื่อนสนิทน้ำหวานแต่บอกไปก็คงจำเธอไม่ได้หรอก อีกอย่างนานๆเจอกันทีเดี๋ยวก็คงไม่ได้เจอกันแล้วล่ะ
"มาซื้อของเหรอคะ"
"อ่อ ค่ะ มาซื้อของฝากค่ะ"
เขาพยักหน้ายิ้มๆก่อนจะหันไปมองผู้ช่วยให้จัดการเหมือนอย่างที่เคย อาร์ทีรู้ดีว่าถ้ามองแบบนี้คืออยากได้ว่างั้นเถอะ ปกติถ้าเขาติดต่อให้แป๊บเดียวผู้หญิงก็ตามกลับไปแล้ว เหมือนอย่างปกติที่ทำก็สำเร็จมาตลอด
"คุณน้ำหวานมีแฟนหรือยังครับ"
อาร์ทีเอ่ยถามด้วยรอยยิ้มอย่างเป็นมิตร หญิงสาวมองทั้งสองคนอย่างมึนงงแต่ก็ตอบคำถามเพราะคือว่าคงถามไปอย่างงั้นแหละ
"โสดค่ะ"
"เจ้านายผมอยากรู้จักคุณน้ำหวานมากขึ้น มีเวลาว่างมั้ยครับไปดื่มอะไรด้วยกันก่อน"
น้ำหวานมองดัชกรที่ยืนยิ้มให้เธออยู่ตรงหน้า นิสัยเหมือนที่ดาริกาบอกเป๊ะเลยเจ้าชู้มาก ดูจากสายตาแล้วคำพูดคำจาเหมือนอยากจะกลืนกินเธอยังไงอย่างงั้นเลย
'ไม่ได้คิดไปเองแน่นอน'
"ไปดื่มกาแฟกับพี่ก่อนมั้ย"
"ได้ค่ะ งั้นขอซื้อของแป๊บนะคะ"
เธอไม่ปฏิเสธเพราะเขาคือพี่ชายของเพื่อนสนิท ไปดื่มด้วยสักแป๊บคงไม่เป็นอะไรหรอกมั่งเธอคิดว่านะ...
น้ำหวานเดินไปซื้อเนคไทราคาแพงมาสองเส้นก่อนจะให้ทางร้านห่อใส่กล่องเรียบร้อยก็หิ้วของเดินออกมาหน้าร้าน
"นึกว่ากลับไปแล้วซะอีก"
"พี่อยากคุยกับน้องน้ำหวานค่ะ ไปร้านกาแฟตรงนั้นดีกว่า"
เธอเดินตามเขาไปที่ร้านก่อนจะนั่งลงแล้วสั่งเมนูโปรดที่ชอบมาหนึ่งแก้ว เธอเงยหน้ามองชายหนุ่มที่ตอนนี้เท้าคางมองเธออย่างหลงไหล
"หน้าน้ำหวานมีอะไรติดอยู่เหรอคะ"
ชายหนุ่มส่ายหน้าก่อนจะยื่นมือมาตรงหน้า น้ำหวานรีบดึงมือเข้าหาตัวตกใจกลัวว่าเขาจะทำอะไรเธอ พวกผู้ชายนี่ไว้ใจไม่ค่อยได้ เหมือนแฟนเก่าของเธอที่หวังแต่เรื่องอย่างว่า ดีนะที่เธอไหวตัวทันแล้วเดินออกมาก่อนไม่อย่างนั้นคงได้เสียความบริสุทธิ์ให้ผู้ชายเลวๆคนนั้น คบกันมาตั้งสองปีมันไม่มีความหมายอะไรเลย เหตุผลที่เลิกเพราะเขานอกใจและโทษว่าเป็นความผิดของเธอที่ไม่ยอมมีอะไรด้วย คนเลวแบบนั้นปล่อยไปดีแล้ว
"พี่จะไม่อ้อมค้อมนะ คือพี่ชอบน้ำหวานอ่ะ เจอครั้งแรกก็ชอบเลยถูกใจมากด้วย"
เขาเอ่ยออกมาตามตรง คนเราต้องพูดตามความรู้สึกของตัวเองสิ ชอบก็บอกว่าชอบไม่มีอะไรต้องปิด ผู้หญิงเขาจะได้รู้จุดประสงค์หลัก
"แล้วไงคะ.."
เธอเอ่ยถามอย่างไม่เข้าใจ เขาจะสื่อว่าอะไรกันแน่เธองงไปหมดแล้ว
"มาเป็นเด็กของพี่มั้ยคะ เดี๋ยวซื้อบ้านซื้อรถให้เลยพร้อมเงินเดือนทุกเดือน แถมแบรนด์เนมให้เดือนละสิบใบ"
เธอมองเขาอ้าปากค้างอย่างตกใจ ตรงๆแบบนี้เลยเหรอไม่แปลกใจเลยว่าทำไมถึงควงผู้หญิงไม่ซ้ำหน้า ใครเจอข้อเสนอแบบนี้ไม่เอาบ้างล่ะ แต่ยกเว้นเธอไว้คนหนึ่งนะเพราะไม่ได้อยากได้ของพวกนั้น เธอมีพร้อมทุกอย่างแล้ว
"ไม่เป็นอะไรค่ะ น้ำหวานมีทุกอย่างแล้ว ขอบคุณค่ะ"
เธอปฏิเสธตามตรงแต่ก็ถนอมน้ำใจอยู่ ยังไงก็พี่เพื่อนเธอไม่อยากด่าตรงๆ เขามองหญิงสาวตรงหน้าอย่างขัดใจ ทำไมไม่รับข้อเสนออ่ะ นี่เปย์ไม่อั้นเปย์หนักด้วยนะ
"ทำไมอ่ะ พี่ให้น้อยไปเหรอ"
"ให้เยอะมากเลยค่ะ แต่ขอโทษนะคะน้ำหวานเป็นคนไม่ใช่สินค้าที่จะใช้เงินซื้อตอนไหนก็ได้ ถ้าอยากได้อย่าใช้เงินค่ะ กรุณาใช้ความพยายาม..."
เธอเอ่ยออกไปตามตรง มันไม่ใช่เรื่องของได้น้อยได้มาก แต่มันเป็นการหมิ่นเกียรติผู้หญิงคนหนึ่ง ถ้าเขาบอกว่าชอบเธอก็ควรทำความรู้จักกันไปก่อน ไม่ใช่ใช้วิธีที่ได้ผลกับผู้หญิงคนอื่นมาใช้กับเธอ
"แต่ว่า..."
เขาพูดไม่ออกเมื่อถูกหญิงสาวพูดปฏิเสธ ยังไม่เคยเจอคนแบบนี้เลยอ่ะรู้สึกแย่ชะมัดเลย เขาหล่อและรวยมากผู้หญิงพร้อมเข้าหาตลอด บางคนยังไม่ได้มากขนาดนี้เลยกระเป๋าสองสามใบก็ได้แล้ว นี่ให้เยอะที่สุดเท่าที่เคยให้แล้วนะ
"น้ำหวานกลับก่อนดีกว่าค่ะ ขอบคุณสำหรับกาแฟนะคะ"
เธอยิ้มออกมาก่อนจะเดินออกไปทันที ดัชกรที่ยังอึ้งอยู่ก็ถูกผู้ช่วยสะกิดเพื่อเรียกสติ
"ท่านรองครับ ท่านรอง"
"ทำไมน้ำหวานไม่รับข้อเสนออ่ะ"
อาร์ทีส่ายหน้าทันทีอย่างไม่ทราบเหตุผล ท่าทางเจองานยากเสียแล้ว ไม่เคยมีผู้หญิงคนไหนปฎิเสธเขามาก่อนในชีวิตนี้ และถ้าเขาชี้ว่าอยากจะได้คนไหนไม่มีทางที่จะไม่ได้
"ไม่เป็นอะไรนะครับ เดี๋ยวผมหาให้ใหม่"
"ไม่เอาอ่ะผมจะเอาคนนี้ ผมไม่เคยรู้สึกอยากได้ผู้หญิงคนไหนมาก่อนเท่าคนนี้ ไปสืบมาเลยว่าเธอเป็นใครทำงานที่ไหน ผมจะเอาคนนี้ผมต้องได้คนนี้"
- ผู้เขียน
