Chapter 7
1551 คำ
ดัชกรมาส่งหญิงสาวที่บ้านเพราะเธอไม่ยอมค้างที่นั้นเด็ดขาด ไม่รู้ว่าจะกลัวเขาอะไรกันนักหนาทำเหมือนรังเกียจสัมผัสของเขา บางทีก็แอบน้อยใจอยู่นะ
"ถึงแล้วค่ะ"
"ขอบคุณค่ะที่มาส่ง"
น้ำหวานยกมือไหว้ขอบคุณชายหนุ่ม เขามองเธอเพ่งใบหน้านึกไปถึงอดีตที่เคยเจอกัน เปลี่ยนไปเยอะพอสมควรเลย อาจจะเพราะว่าตอนนั้นเธอยังเด็กอยู่ในชุดนักศึกษา แต่ปัจจุบันรู้จักแต่งเนื้อแต่งตัวมากขึ้นก็เลยดูสวยเป็นผู้ใหญ่ขึ้นมาก
"ทำไมพี่จำเราไม่ได้นะ"
"ไม่ใช่ว่าไม่จำค่ะแต่ไม่สนใจน้ำหวานมากกว่า พี่เอาแต่สนใจผู้หญิงสวยๆจนไม่มองคนอื่นเลย"
น้ำหวานเอ่ยออกมาเสียงจริงจัง เขายิ้มแห้งก่อนจะกุมมือเธอเอาไว้แนบแก้มอย่างออดอ้อน
"พูดเอาซะพี่ไม่มีชิ้นดีเลยอ่ะ ให้อภัยกันนะพี่พร้อมปรับปรุงตัวเองค่ะ"
"ก็ต้องดูกันต่อไปค่ะ น้ำหวานเข้าบ้านแล้วนะคะ"
"ค่ะ พรุ่งนี้มารับไปทำงานนะ"
เธอยิ้มออกมาไม่ปฏิเสธเพราะพูดไปก็ไม่ได้อะไรขึ้นมา เขาดื้อด้านจะตายถ้าบอกว่าจะมาก็ต้องได้มา อีกอย่างประหยัดเงินค่าเดินทางในทุกวัน แบบนี้สบายดีออก
"พี่รักน้ำหวานนะเมื่อไหร่จะใจอ่อนสักทีอ่ะ"
เขาเอ่ยถามรอบที่เท่าไหร่แล้วก็ไม่รู้ แต่ก็ไม่เคยได้คำตอบจากเธอ ทั้งสองคนมองสบตากันเนิ่นนาน ดัชการขยับใบหน้าเข้าไปใกล้ก่อนจะจูบหญิงสาวอย่างอ่อนโยน น้ำหวานตกใจที่อยู่ๆก็ถูกเขาจูบโดยไม่ทันตั้งตัว ปกติเขาทำมากสุดก็แค่หอมแก้ม แต่จูบนี่เป็นครั้งแรกเลยนะที่เขาทำ กับแฟนคนเก่าเขาทำได้มากสุดแค่จับมือเอง เธอยอมรับว่าหวงตัวมากและไม่โทษว่าผู้ชายผิดที่ไปมีคนอื่นก่อน คนเราถ้ามีความต้องการในช่วงเวลานั้นไม่ตรงกันก็ต่างคนต่างไป เหมือนที่เค้าว่าไว้ศีลไม่เสมอกันอยู่ด้วยกันไม่ได้
เธอเริ่มเคลิ้มไปกับสัมผัสอันอ่อนโยนของเขาแต่ก็ต้องหน้าตึงเมื่อเขาล้วงเข้ามาลูบไล้ตามตัวของเธอ แถมยังปลดตะขอชั้นในของเธออีก
"ปล่อยนะคนฉวยโอกาส"
หญิงสาวผลักเขาออกก่อนจะใช้มือตีเขาอย่างโกรธจัด เห็นเธอง่ายหรือไงถึงได้ลวนลามมากขนาดนี้
"ทำไม่ได้เหรอ..."
"เห็นน้ำหวานง่ายขนาดนั้นเลยเหรอคะ"
เธอเอ่ยออกมาอย่างผิดหวังในตัวเขา นึกว่าจะสุภาพบุรุษกว่านี้ซะอีก สุดท้ายผู้ชายมันก็เหมือนกันหมดแหละ
"ก็พี่จูบน้ำหวานเห็นนิ่งไปก็นึกว่ายอมนี่นา โกรธพี่เหรอ"
เขามองเธออย่างรู้สึกผิด ไม่คิดว่าเธอจะซีเรียสขนาดนี้ เขาไม่ใช่ผู้ชายที่เธอคุยคนแรกซะหน่อยจะบอกว่าไม่เคยมันก็ยังไงอยู่ จริงป่ะ
"ไม่ต้องมายุ่งกับน้ำหวานแล้วนะคะ เราสองคนเลิกติดต่อกันไปเลย น้ำหวานไม่ชอบผู้ชายที่หวังแต่เรื่องบนเตียง"
"น้ำหวานเดี๋ยวสิ... น้ำหวาน!"
เธอเอามือปิดหน้าอกตัวเองก่อนจะวิ่งลงจากรถไปเลย เขาตะโกนเรียกเธอหลายครั้งแต่เหมือนว่าครั้งนี้หญิงสาวจะโกรธจริง
"โกรธจริงเหรอเนี่ย เขาทำผิดขนาดนั้นเลยเหรอ"
เขาทำหน้ามึนงงคิดไม่ออกว่าตัวเองทำผิดมากขนาดนั้นเลยหรือไง ดัชกรหันไปมองทางเข้าบ้านหญิงสาวก่อนจะถอนหายใจออกมา จากนั้นชายหนุ่มก็เดินทางกลับมาที่บ้าน เขามาคุยกับน้องสาวเรื่องของน้ำหวานเพราะอยากรู้จักหญิงสาวมากขึ้น ยังไงเขาไม่ยอมแพ้หรอกนะแต่ว่าตอนนี้กลับมาตั้งหลักก่อน
"พี่ดัชส่งน้ำหวานเสร็จแล้วเหรอคะ"
"ค่ะเสร็จแล้ว ตอนนี้น้ำหวานโกรธพี่หนักมาก พี่ไม่คิดว่าตัวเองจะทำผิดมากขนาดนั้นนะ"
เขาถอนหายใจออกมาก่อนจะนั่งลงตรงโซฟา ดาริกานั่งลงข้างพี่ชายก่อนจะเอ่ยถามด้วยความห่วงใย
"เกิดอะไรขึ้นคะระบายได้นะ ถ้าช่วยได้จะช่วยค่ะ"
เขาหันไปมองน้องสาวอย่างคาอกคาใจ ว่าสิ่งที่ตัวเองทำมันผิดมากขนาดนั้นเลยเหรอ เธอก็ยอมให้เขาจูบนี้แต่เขาเคลิ้มก็เลยเผลอลืมตัวไปนิดหน่อย หรือว่าจะผิดจริงๆ..
"คือพี่ไปส่งน้ำหวานพอถึงเราสองคนก็คุยกัน คือพี่จูบน้ำหวานในรถแต่เธอก็ดูไม่ปฏิเสธอะไร แต่มันเคลิ้มอ่ะเลยเผลอไปลวนลามเธอล้วงเข้าไปในเสื้อแล้วก็ปลดตะขอชั้นใน แหะๆ มันเคยชินอ่ะ"
เขาสารภาพออกมาตามตรง แต่สาบานได้เลยว่าตั้งแต่ที่เขาคุยกับน้ำหวานมา ยังไม่เคยนอกใจไปหาคนอื่นเลย และไม่คิดจะมีด้วยเพราะเขาอยากจะจริงจังกับเธอคนเดียว ถ้าอนาคตเราสองคนตัดสินใจคบหากันจริงยัง ยังไงเรื่องอย่างว่ามันหลีกเลี่ยงไม่ได้อยู่แล้วในยุคสมัยที่มันเปลี่ยนแปลงไป น้องสาวของเขายังอยู่ก่อนแต่งงานเลย พ่อเขายังไม่ว่าอะไรเลย
"คือมันก็ไม่ได้ผิดอะไรมากหรอกค่ะ แต่กับน้ำหวานเธอคงรู้สึกว่าพี่ดัชไม่ให้เกียรติมากกว่า"
"พี่ให้มาตลอดแล้วนะ ตลอดเวลาที่ผ่านมาพี่แทบจะยกน้ำหวานขึ้นหิ้งอยู่แล้วป่ะ น้องดาเข้าใจพี่ป่ะว่าถ้าวันหนึ่งเราสองคนคบกันขึ้นมา เรื่องพวกนี้มันเป็นเรื่องปกติของคู่รัก"
เขาให้เกียรติหญิงสาวทั้งต่อหน้าและลับหลังเสมอ แต่เธอก็ต้องเข้าใจด้วยว่าเขาเป็นผู้ชาย และบางทีอารมณ์มันก็พาไปก็อาจจะมีเผลอไปบ้าง แต่เขาก็ไม่ได้ไปทำกับใครสักหน่อย ก็ทำกับเธอคนเดียว
"น้องดาเข้าใจพี่ดัชค่ะ แต่ว่าพี่ดัชก็ต้องเข้าใจน้ำหวานด้วย พี่รู้มั้ยว่าน้ำหวานเคยมีแฟนมาก่อน"
"พอรู้มาบ้างเหมือนกัน แล้วไอ้แฟนคนนั้นมันไม่เคยทำเลยหรือไง ทีกับพี่ทำไมถึงทำเหมือนรังเกียจ พี่ไม่ดีตรงไหนอ่ะพี่รักน้ำหวานไม่พอเหรอ"
เขาเอ่ยออกมาอย่างน้อยใจ เขาว่าทุกวันนี้ทำเต็มที่มากเลยนะ ทุ่มสุดตัวกับผู้หญิงคนนี้ เขาให้ได้ทุกอย่างไปเจอพ่อกับแม่ของเธอเพื่อขออนุญาตตามตรง เขาชัดเจนมาตลอดแต่ทำไมเธอถึงทำเหมือนรังเกียจเขามาก
"ไม่ได้รังเกียจหรอกค่ะ เหตุผลที่น้ำหวานเลิกกับแฟนคนก่อนก็เพราะเขาหวังเรื่องพวกนี้แหละ เพื่อนน้องดาหวงเนื้อหวงตัวจะตาย ไม่มีผู้ชายคนไหนเคยได้ทำเหมือนที่พี่ดัชทำมาก่อนด้วยซ้ำ แค่ยอมให้จูบก็ถือว่ามากแล้วค่ะ นี่พี่เล่นไปล้วงเค้าขนาดนั้นใครไม่โกรธบ้างล่ะ เป็นน้องดาก็โกรธค่ะ"
ดาริกาเอ่ยออกมาพร้อมกับหัวเราะขำๆ ดัชกรมองหน้าน้องสาวก่อนจะขยับเข้าไปใกล้เพื่อถามให้กระจ่างความสงสัย
"หมายความว่ายังไงอ่ะ พี่ไม่ค่อยเข้าใจ"
"แฟนเก่าน้ำหวานมีคนอื่นค่ะ ให้เหตุผลที่มีคนอื่นเพราะน้ำหวานไม่ยอมมีอะไรด้วย ถ้าตอนนี้พี่ดัชทำแบบนั้นพี่ก็ไม่ต่างจากผู้ชายคนนั้นหรอกค่ะ ไม่ใช่ว่าน้ำหวานมันเล่นตัวนะแต่ว่าคนมันมีอดีต ถ้ายอมพี่แล้ววันหนึ่งพี่ไปมีผู้หญิงคนอื่นขึ้นมาทำไงล่ะ พี่ดัชไม่ได้น่าไว้ใจเหมือนพี่ธีนะไม่มีใครไว้ใจหรอก"
ดัชกรได้ยินแบบนั้นก็เบะปากใส่น้องสาวทันที อวยสามีอีกแล้ว ใช่สิเขามันคนมีประวัติเสียไง จะเหมือนน้องเขยได้ยังไงดีแสนดีขนาดนั้น พ่อเขายังพูดอวยทุกวันเลย
"อวดสามีอีกละหมั่นไส้วะ"
"หรือไม่จริงล่ะ"
ดาริกาอมยิ้มก่อนจะกอดแขนพี่ชาย เขาถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก ก็นึกว่าน้ำหวานรังเกียจเขาซะอีกแสดงว่าก็ไม่ได้มีแค่เขาคนเดียวที่โดนแบบนี้ใช่มะ
"ไม่เถียงก็ได้ ขอบคุณนะที่เตือนสติพี่ เดี๋ยวพรุ่งนี้จะไปง้อก่อน พี่จะทำให้น้ำหวานเชื่อใจพี่และยอมด้วยตัวเอง พี่จะไม่ทำแบบวันนี้อีก"
"ดีแล้วค่ะ ของมีค่าก็ต้องทะนุถนอมพยายามเพื่อให้ได้มา อย่ารีบร้อนค่ะบอกเลยว่ามันคุ้มที่พี่จะอดทนนะ น้ำหวานเป็นผู้หญิงที่ดีที่สุดสำหรับพี่ดัชค่ะเชื่อน้องดา"
เขาลูบผมน้องสาวก่อนจะยิ้มออกมา เอาเป็นว่าตอนนี้เขาเข้าใจเธอทุกอย่างแล้ว ตอนแรกก็อดน้อยใจไม่ได้ กอดหอมทไรก็ผลักเขาออกเหมือนรังเกียจ ตอนนี้รู้แล้วว่าเธอแค่หวงตัวเท่านั้น
"ขอบคุณค่ะน้องสาว ขอบคุณมาก"
- ผู้เขียน
