Chapter 5
1343 คำ
หลังจากที่น้ำหวานเดินออกมาจากรถเธอก็เดินตรงไปยังอาคารผู้บริหาร วันนี้ไม่มีอะไรมากมายหรอกแค่เธอไม่อยากอยู่บ้านเฉยๆมันน่าเบื่อ หญิงสาวเอาของส่วนตัวไปเก็บไว้ในห้องทำงานก่อนจะเดินออกมาทักทายบรรดาอาจารย์และพนักงานคนอื่นๆ
"สวัสดีค่ะอาจารย์"
"สวัสดีค่ะคุณน้ำหวาน มาเช้าจังเลยนะคะ"
"น้ำหวานตื่นเช้าค่ะ ทำอะไรกันอยู่คะไม่มีสอนกันเหรอ"
เธอเดินเข้าไปคุยกับคนอื่นๆพร้อมกับสั่งกาแฟมาดื่มแก้ง่วง ผู้บริหารเป็นกันเองมากกับอาจารย์และพนักงานคนอื่นๆ ทำให้ทุกคนมีความสุขในการทำงานที่มหาวิทยาลัยแห่งนี้ อาจารย์ไอซ์หรือแฟนเก่าของน้ำหวาน เขามาสมัครงานที่มหาวิทยาลัยK-PA และมาทำงานได้เดือนกว่าแล้ว เชาเป็นคนเก่งคนหนึ่งซึ่งเธอยอมรับได้จึงรับเขาเข้ามาทำงาน ส่วนอาจารย์ไอซ์เขาจบมาจากอีกมหาวิทยาลัยหนึ่งซึ่งเรียนที่เดียวกับน้ำหวานมาก่อน เขาไม่รู้ประวัติครอบครัวของเธอเพราะไม่เคยเจอสักครั้ง และที่ตกใจมากคือตอนที่เขามาสมัครเป็นอาจารย์ที่นี่เขาได้สัมภาษณ์กับผู้บริหารของมหาวิทยาลัย และเธอคนนั้นคือน้ำหวานแฟนเก่าของเขา ไม่คิดเลยว่าเธอจะเป็นลูกสาวคนเดียวของท่านภพธร ผู้บริหารมหาวิทยาลัยK-PA ซึ่งถือว่าเขาโง่มากที่ปล่อยของดีหลุดมือไป และการกลับมาในครั้งนี้เขาจะขอคืนดีกับเธอให้ได้เลย ถ้าตอนนั้นเขารู้ว่าเธอมีเงินมากมายเป็นถึงทายาทเจ้าของมหาวิทยาลัยไม่มีทางที่เขาจะเลิกกับเธอแน่นอน
"คุยอะไรกันอยู่ครับสนุกเชียว"
อาจารย์ไอซ์เดินเข้ามาพร้อมกับรอยยิ้มสดใส เขามองน้ำหวานก่อนจะเดินมายืนอยู่เคียงข้างเธอ หญิงสาวยิ้มให้เขาแต่ก็ไม่ได้อยากสนิทสนมเหมือนเดิม เธอไม่ลืมหรอกว่าเขาทำเลวอะไรไว้บ้าง แต่เรื่องมันก็ผ่านมาหลายปีแล้วเธอไม่อยากรื้อฟื้นอีก
"เรากำลังคุยกับคุณน้ำหวานเรื่องกิจกรรมของมหาวิทยาลัยอยู่ค่ะ อาจารย์ไอซ์มีอะไรเสนอท่านมั้ยคะ"
เขาหันไปมองหญิงสาวด้วยรอยยิ้มหวาน เธอยกกาแฟขึ้นดื่มไม่ได้รู้สึกอะไรกับสายตาที่เขามองมาเลย มันเฉยมากไร้ความรู้สึกใดซึ่งต่างจากอยู่กับดัชกร เขายังทำเธอใจเต้นมากกว่านี้เลย
"ผมแล้วแต่คุณน้ำหวานเค้านะครับ ยังไงก็ได้"
"ว่านอนสอนง่ายจริงๆเลยนะคะอาจารย์ ทำอย่างกับกลัวแฟนยังไงอย่างงั้นแหละ"
"นั่นสิคะ ว่าแต่คุณน้ำหวานกับอาจารย์ไอซ์จบที่เดียวกันมาไม่ใช่เหรอคะ น่าจะสนิทกันพอสมควร"
อาจารย์คนอื่นเอ่ยถามด้วยความอยากรู้ แสดงว่าอาจารย์ไอซ์คงไปเล่าเรื่องให้คนอื่นฟังมาบ้างแน่นอน แต่เธอไม่สนใจหรอกอดีตก็คืออดีต
"เราสองคนก็สนิทกันพะ..."
"ไม่ค่อยสนิทกันเท่าไหร่ค่ะ เจอกันบ้างประปรายใช่มั้ยคะอาจารย์ไอซ์"
เขาหน้าเสียทันทีที่หญิงสาวแสดงออกว่าไม่สนิทสนมกับเขาแม้แต่น้อย เขายิ้มแห้งยกกาแฟขึ้นดื่มคงต้องทำอะไรสักย่างแล้วไม่อย่างนั้นเธอไม่ให้อภัยเขาแน่นอน
ทางด้านของดัชกรเขามาประชุมที่บริษัทพร้อมกับหัวหน้าฝ่ายต่างๆ ในหัวคิดถึงแต่ใบหน้าของหญิงสาว ไม่รู้ว่าเขาโดนของหรืออย่างไรถึงได้เป็นเอามากขนาดนี้
"ท่านรองครับโครงการนี้เราจะดำเนินการต่อหรือพักไปก่อนครับ"
ผู้ช่วยของเขาเอ่ยถามเจ้านายเกี่ยวกับโครงการเรือสำราญที่กำลังเปิดในประเทศไทยปีหน้า ตอนแรกจะดำเนินการทันทีแต่ต้องพักไปเพราะเศรษฐกิจและราคาน้ำมันที่พุ่งสูงขึ้นจนน่าตกใจ
"นายครับ เหม่ออีกแล้วนะ"
อาร์ทีถอนหายใจออกมาก่อนจะสะกิดเจ้านายให้ได้สติ ตั้งแต่เจอคุณน้ำหวานเขาก็เป็นเอามากเลยนะ ชอบเหม่อทำหน้าเคลิ้มเหมือนคิดอะไรอยู่ตลอดและไม่สนใจใครเลยเอาแต่คิดว่าจะรับคุณน้ำหวานไปทานข้าวที่ไหน ซื้ออะไรให้เธอดี ชายหนุ่มสะดุ้งเล็กน้อยก่อนจะกระแอมแล้วเอ่ยออกมาเสียงจริงจัง
"พักไปก่อนแล้วกันรอให้ทุกอย่างลงตัวกว่านี้จะเหมาะกว่า"
"ได้ครับ แล้วรถรุ่นใหม่ที่กำลังจะเปิดตัวล่ะครับท่านจะเปิดตัวประมาณช่วงไหน"
"แล้วแต่บริษัทแม่แล้วกัน แต่เตรียมงานไว้ก่อนเลยยังไงเราก็ต้องเปิดตัวรถรุ่นใหม่อยู่แล้ว ไหนฝ่ายบัญชีลองรายงานมาสิว่ายอดขายเป็นยังไงบ้าง"
เขาหันไปสนใจการประชุมตรงหน้าต่อ จะได้รีบเสร็จเร็วๆแล้วจะไปรับน้ำหวานไปทานข้าวด้วยกัน ใช้เวลาไม่ถึงชั่วโมงก็เสร็จสิ้นการประชุมพร้อมกับยอดขายที่เติบโตขึ้นหลายเปอร์เซ็นต์ บริษัทของเขามีหลายธุรกิจแม้กระทั่งสินเชื่อรถก็ยังมี เขารับเงินในหลายที่ไม่แปลกที่เวลาประชุมครั้งหนึ่งใช้เวลาเยอะมาก
"ผมจะไปรับน้ำหวานทานข้าวกลางวัน"
"ผมขับรถให้มั้ยครับนาย หรือว่าจะไปเอง"
อาร์ทีเอ่ยถามอย่างเช่นปกติ ถ้าเขาขี้เกียจขับเองก็จะให้ผู้ช่วยอย่างอาร์ทีไปส่ง แต่ถ้าเกิดว่าเขาต้องการความเป็นส่วนตัวก็จะไปด้วยตัวเอง
"ขับให้หน่อยขี้เกียจ"
เขาโยนกุญแจรถไปให้ผู้ช่วยให้ขับพาไปยังมหาวิทยาลัยของหญิงสาว เหตุผลหลักก็คือถ้ามีคนขับรถให้เขาก็จะได้นั่งกับน้ำหวานสองต่อสอง ดัชการหยิบโทรศัพท์กดโทรไปหาน้ำหวานเพื่อบอกเธอว่ากำลังจะออกไปรับ ใช้เวลาไปถึงไม่เกินครึ่งชั่วโมงก็มาถึงยังปลายทาง เขาลงจากรถหน้าอาคารผู้บริหารเห็นเธอยืนคุยกับผู้ชายอยู่ก็หน้าตึงขึ้นมาทันที
"อาร์ทีผมไม่ชอบผู้ชายคนนั้น ไปจัดการให้ด้วยนะ ตักเตือนหน่อยว่าอะไรควรใกล้อะไรไม่ควรใกล้"
เขาหันไปบอกผู้ช่วยก่อนจะเดินเข้าไปด้านใน น้ำหวานเห็นดัชกรเดินมาก็โบกมือลาอาจารย์เตชิตเพื่อนร่วมรุ่นที่มหาวิทยาลัยพร้อมรอยยิ้มหวาน เธอเดินมาหาชายหนุ่มก่อนจะเอ่ยทักทาย
"มานานหรือยังคะ"
"ไม่ค่ะ เพิ่งมาถึงเลย"
เขาโอบเอวหญิงสาวพาเดินไปรอที่รถ ส่วนอาร์ทีไปจัดการตามที่เขาสั่งไม่นานก็เดินมาขึ้นรถแล้วพาทั้งสองคนไปร้านอาหารสุดหรูที่จองไว้
คุณอาร์ทีไปไหนมาคะ"
น้ำหวานเอ่ยถามอย่างสงสัย เขามองผ่านกระจกก่อนจะยิ้มออกมาเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
"อ่อ ไปห้องน้ำมาครับ"
"งั้นเหรอคะ"
เธอไม่สงสัยอะไรต่อหันไปมองชายตรงหน้าที่ตอนนี้เอาแต่มองหน้าเธอด้วยรอยยิ้มหวานหยาดเยิ้มเล่นเอาเธอขนลุกไปหมด
"อย่าทำหน้าเหมือนอยากจะกินน้ำหวานแบบนี้สิคะ น่ากลัว"
"ก็อยากกินจริงๆนี่ไม่เถียง"
เขาใช้มือเกลี่ยแก้มหญิงสาวเล่นอย่างหยอกล้อ น้ำหวานมองสบตาเขาก่อนจะถอนหายใจออกมาอย่างปลงๆ พูดตรงจนเธอกลัวอ่ะ แต่อย่างน้อยก็รู้ความคิดของเขาว่ากำลังรู้สึกยังไงในตอนนี้ดีกว่าเจอแบบหน้ายิ้มแต่ภายในใจคิดร้าย
"ไม่ให้กินหรอก อย่าหวังเลยค่ะ"
"ไม่ให้ความหวังพี่สักนิดเหรอ"
เขาออดอ้อนเธอเสียงหวาน น้ำหวานส่ายหน้าอมยิ้มมองเขาที่ทำตัวเหมือนลูกแมวน้อย
"อย่าทำตัวน่ารักสิคะมันขัดกับบุคลิกผู้บริหารนะ"
"ก็น่ารักกับน้ำหวานคนเดียวเท่านั้นแหละ"
- ผู้เขียน
