บทที่ 6
1195 คำ
คราวนี้นิโคไลขับรถชิดไหล่ทาง ก่อนจะจอดแน่นิ่ง เพื่อรัวคำถามใส่คาซาน “ทำไมเราไม่เคยรู้มาก่อนว่าไอ้อังเดรมีลูกสาวด้วย นายไปเอาข้อมูลนี้มาจากไหน”
“ไอริณเธอเป็นคนบอกผมเองว่าเป็นลูกของอังเดร”
“แล้วนายก็เชื่อเธอยังงั้นหรือ” นิโคไลเลิกคิ้วขึ้นสูงขณะเอ่ยถาม
“เชื่อครับ”
คาซานพยักหน้ารับ พลางเอ่ยบอกตามที่ตนเองได้คุย และเพ่งพิศใบหน้างามของคนที่กำลังตกเป็นหัวข้อการสนทนาในยามนี้
“ไอริณเธอเป็นลูกครึ่งไทย-รัสเซีย เธอมาจากประเทศไทย มาตามหาพ่อของเธอครับ”
“เธอครึ่งไทย-รัสเซีย เหมือนเรา” นิโคไลพึมพำอยู่ในลำคอ ก่อนจะคาดเดา “เธอมาตามหาอังเดรที่นี่ หมายความว่าเธอยังไม่รู้ว่าพ่อของเธอแพ้พนัน จนกระทั่งคฤหาสน์หลังนี้ตกมาเป็นของเราแล้ว”
“ครับ เธอไม่เคยรู้เรื่องนี้มาก่อนครับ น่าสงสารเธอนะครับ เดินทางไกลหลายสิบชั่วโมงจากประเทศไทยมามอสโคว์ แต่แล้วก็ต้องพบกับความผิดหวัง เมื่อตามหาพ่อไม่พบ”
ยิ่งพูดถึงไอริณ และนึกถึงดวงตากลมโตที่มีหยาดน้ำตาเอ่อคลอ คาซานก็ยิ่งสงสารและเผยความรู้สึกเหล่านี้ออกมา จนนิโคไลต้องเลิกคิ้วขึ้นสูง เอ่ยถามเสียงห้วนอย่างไม่สบอารมณ์สักเท่าไรนัก
“นายกำลังเผยให้เรารู้ว่า นายสงสารผู้หญิงคนนั้น ซึ่งเป็นลูกสาวของศัตรูที่คอยเล่นงานลอบกัด และฆ่าลูกเมียของเรา”
นิโคไลตีหน้าบึ้ง ดวงตาลุกวาว เอ่ยถามอย่างไม่พอใจ น้ำเสียงเต็มไปด้วยความคลั่งแค้นเมื่อพูดถึงศัตรูคู่อาฆาตคนนี้
“เอ่อ...ใช่ครับผมสงสารไอริณ”
คาซานพยักหน้ารับคำไม่เต็มเสียงนัก เอ่ยคาดเดาตามที่ตนเองคิดว่าควรเป็นเช่นนั้น
“แต่ดูเหมือนไอริณจะไม่รู้ถึงวีรกรรมของพ่อและไอ้พาเวล ซึ่งอาจจะเป็นพี่ชายหรือน้องชายของเธอ เห็นได้ชัดว่าเธอเพิ่งมาประเทศรัสเซียเป็นครั้งแรก เพื่อมาตามหาพ่อของเธอ”
“คุยกันแค่ไม่กี่สิบนาที แต่นายกลับเดาเหตุการณ์ได้เป็นฉากๆ เลยนะ คาซาน”
นิโคไลแขวะลูกน้อง และเมื่อนึกถึงหญิงสาวที่ชื่อ ‘ไอริณ’ ซึ่งเขายังไม่เคยเห็นหน้าตามาก่อน ก็กระตุกยิ้มตรงมุมปาก ดวงตาคมกริบไหววาบ รู้แล้วว่าจะใช้ใครเป็นเครื่องมือในการแก้แค้น เพื่อให้คนในตระกูลของอังเดรต้องเจ็บปวดดั่งที่เขาเจอะเจอมา
คาซานทำเป็นหูทวนลมกับคำแขวะของเจ้านาย แต่พอเห็นดวงตาคมกริบเผยแววโหดเหี้ยมให้เห็น ก็เกิดอาการขนลุกซู่ ไพล่คิดไปถึงไอริณในทันที
“เจ้านายครับ คุณไอริณไม่เกี่ยวกับอังเดรและพาเวลนะครับ”
“ฮึ! ทำไมจะไม่เกี่ยว ในเมื่อเธอใช้นามสกุลโคโลเซฟ เป็นลูกของไอ้อังเดร เป็นน้องหรืออาจเป็นพี่สาวของไอ้พาเวล ก็ถือว่าเธอเป็นศัตรูของเราเช่นเดียวกัน”
นิโคไลอยู่ในอาการที่เรียกว่าแค้นแล้วพาล เหมารวมศัตรูทั้งตระกูล น้ำเสียงที่เค้นออกมาเต็มไปด้วยความเคียดแค้น ยิ่งเหตุการณ์ในอดีต ซึ่งทำให้เขาเจ็บปวดทั้งกายและใจผุดขึ้นมาในหัวสมอง ก็ยิ่งเคียดแค้นจนต้องกัดฟันดังกรอด กำมือกับพวงมาลัยรถแน่นจนเส้นเอ็นปูดโปน
“อังเดรและพาเวล ทำให้ลูกเมียของเราต้องตาย นอกจากพวกมันจะต้องชดใช้ให้กับเราแล้ว ทุกคนที่มีสายเลือดของไอ้อังเดร จะต้องชดใช้ให้กับเราด้วย”
“แต่...”
คาซานค้านไม่ทันจบคำ ก็ต้องสะดุ้งกับคำสั่งของเจ้านาย
“ไม่มีคำว่าแต่ทั้งนั้น นายไปควานหาตัวไอริณ ไม่ว่าเธอจะอยู่ที่ไหน ส่วนใดของมอสโคว์ ต้องตามหาให้พบ และนำมาเป็นเครื่องสังเวยความแค้นของเราให้ได้”
นิโคไลเค้นสั่งเสียงเย็น ดวงตาทั้งสองโชนไฟแค้นลูกใหญ่ และเมื่อไม่ได้ยินคำตอบรับจากลูกน้องคนสนิท ที่ทำท่าจะแปรพักตร์ให้กับหญิงสาวที่เพิ่งรู้จักแค่ไม่กี่สิบนาที ก็ออกคำสั่งให้คาซานต้องหน้าถอดสีซีด
“ถ้านายเกิดความสงสารผู้หญิงคนนั้น กระทั่งทำตามคำสั่งของเราไม่ได้ ก็ลงไปจากรถซะ แล้วอย่ากลับมาให้เราเห็นหน้าอีกต่อไป”
“ผมจะควานหาเธอมาให้เจ้านายภายในวันนี้ครับ”
แม้จะสงสารไอริณอยู่บ้าง แต่นิโคไลคนนี้ก็มีความสำคัญกับคาซานมากที่สุด เขาจงรักภักดี ทำงานถวายหัวให้กับนิโคไล เพราะหากไม่มีนิโคไล ก็คงไม่มีคาซานในวันนี้เช่นเดียวกัน
นิโคไลกระตุกยิ้มกับคำตอบอันเป็นที่น่าพึงพอใจ “ดีมาก คาซาน อย่าทำให้เราต้องผิดหวัง คนในตระกูลของอังเดร โคโลเซฟต้องชดใช้ให้กับเราทุกคน”
นิโคไลนึกถึงภรรยาที่ตายพร้อมกับลูกน้อยในท้อง จากคำสั่งฆ่าของอังเดร ซึ่งแน่นอนว่ามีพาเวลคอยเป็นลูกทีมฆ่าลูกเมียของเขา และศัตรูเหล่านี้ก็ทำสำเร็จ นาตาเลียร์...ภรรยาของเขาตายพร้อมกับลูกน้อยในท้อง และนั่นทำให้เขาเจ็บปวดไม่ต่างจากตายทั้งเป็น
‘นาตาเลียร์...ผมสาบานว่าจะแก้แค้นให้คุณกับลูก คนในตระกูลโคโลเซฟทุกคน ต้องเจ็บปวดมากกว่าผมเป็นร้อยเท่าพันเท่า’
นิโคไลบอกภรรยาผู้ล่วงลับอยู่ในใจ ดวงตาคมกริบหลับลงชั่วขณะ เพื่อไล่ความเจ็บปวดให้ย้อนกลับเข้าไปข้างใน ก่อนจะลืมดวงตาแข็งกร้าวขึ้นอีกครั้ง แล้วกระชากรถออกจากข้างทางอย่างรวดเร็ว พอนึกถึงไอริณ ก็ทนรอการแก้แค้นแทบไม่ไหว!
ไอริณมึนงงไปหมด เมื่อคาซานบอกว่าบิดาขายคฤหาสน์หลังใหญ่โตให้กับเจ้านายของเขาไปแล้ว หญิงสาวหยิบภาพถ่ายของบิดาแล้วพลิกอ่านที่อยู่ใหม่ของบิดา ตามที่คาซานได้เขียนบอกไว้ หยาดน้ำตารื้นขอบตาคิดในใจว่าตนเองจะตามหาบิดาพบหรือเปล่า อีกทั้งเป็นห่วงมารดาเหลือเกิน ไม่รู้ว่าป่านนี้ท่านเป็นอย่างไรบ้าง
“คุณแม่คะ คุณพ่อย้ายไปอยู่ที่อื่นแล้ว ไอริณตามหาคุณพ่อไม่พบค่ะ”
หญิงสาวพึมพำออกมาเบาๆ ก่อนจะค่อยๆ ทรุดตัวลงนั่งบนเก้าอี้ตัวยาวตั้งอยู่ข้างทาง ทั้งเหนื่อย ทั้งท้อแท้เพราะไม่รู้ว่าที่อยู่ใหม่ของบิดานั้นอยู่ไกลมากเพียงใด
มือเล็กยกขึ้นปาดน้ำตารวมทั้งปัดละอองหิมะ ที่ยังคงโปรยปรายลงมาไม่ต่างจากสายฝนออกจากศีรษะของตนเอง ความมืดคืบคลานเข้ามาแล้ว การตามหาบิดาคงจบลงเพียงเท่านี้ก่อน คงต้องกลับโรงแรมไปนอนพักเอาแรง ศึกษาเส้นทางการเดินทางในมอสโคว์ ก่อนจะเริ่มตามหาบิดาในวันพรุ่งนี้อีกครั้ง
- ผู้เขียน
