ขณะถูกลากมายืนอยู่ตรงหน้าหัวหน้ามาเฟีย ไอริณหันไปมองร่างของชายเคราะห์ร้าย ซึ่งนอนจมกองเลือดอยู่ใกล้ๆ เท้าของเธอ พอเห็นหิมะบนพื้นกลายเป็นสีแดงฉานจากเลือดที่ยังคงไหลจากลำคอเป็นแผละเหวอะแหวะ ไอริณก็ยิ่งหวาดกลัวตัวสั่น อีกไม่กี่นาทีข้างหน้านี้ เธอคงมีสภาพไม่ต่างจากชายที่นอนไร้ลมหายใจ เธอหมดโอกาสที่จะได้พบบิดา หมดโอกาสที่จะได้กลับไปหามารดาอีกครั้ง
“ได้โปรด...อย่าทำฉัน...”
ไอริณร้องขอชีวิต น้ำตารินเป็นสาย เมื่อรู้ว่าตนเองคงถูกฆ่าทิ้งอยู่ในมอสโค หมดโอกาสที่จะได้พบบิดา และคงไม่ได้พบหน้ามารดาตลอดไป
“ได้โปรด...”
คำร้องขอของไอริณไม่เป็นผล เมื่อหัวหน้ามาเฟียทิ้งบุหรี่ลงกับพื้น บดขยี้ด้วยปลายรองเท้ามันปลาบ พร้อมกับเค้นสั่งเสียงเย็นไม่ต่างจากหลุดมาจากขุมนรก
“ฆ่าเธอทิ้งซะ”
แม้ฟังภาษารัสเซียไม่ออก ทว่าน้ำเสียงที่ฟังแลดูโหดเหี้ยม ทำให้ไอริณรู้ว่าผู้ชายคนนี้ไม่คิดไว้ชีวิตเธอ จากที่ก้มหน้าร้องไห้น้ำ
