SEIRIYUTA | มีอะไรติดหน้าผมหรือเปล่า | Throwback
1203 คำ
รุ่นพี่คร้าบบบบ ผมมาแล้วววว" เสียงตะโกนท่ามกลางเสียงรถยนต์จนคนที่เดินผ่านไปผ่านมาหันมอง
คนร่างสูงในชุดสูทเครื่องแบบนักเรียนโรงเรียนชื่อดังค่อย ๆ คล้อยใบหน้าคมคายตามเสียงเรียก
"พี่รอผมอยู่เหรอ" ยูตะฉีกยิ้มกว้างหลังวิ่งลงมาจากรถ
"ชั้นหยุดยืน...กดเปลี่ยนเพลงต่างหาก" เซริใส่ Airpods ที่หูคล้ายกำลังฟังเพลงจากโทรศัพท์ยี่ห้อดัง ทว่ายังไม่ได้กด PLAY เพื่อเริ่มเพลงแต่อย่างใด
มีคนฟังเพลงทิพย์แล้วหนึ่งอัตรา
"หูดีจุง!~ ขนาดฟังเพลงอยู่ยังได้ผมเรียกด้วยแล้วพี่ฟังเพลงอะไร แนะนำผมบ้างสิ"
ชีวิตประจำวันของเซริเปลี่ยนไปตั้งแต่เจอเจ้าหมอนี่ระหว่างทางเมื่ออาทิตย์ก่อน เขาจะลงรถไฟฟ้าและเดินจากสถานีมาโรงเรียนเป็นประจำ แต่วันนั้นยูตะบังเอิญนั่งรถผ่านมาเจอพอดี เห็นแค่หลังไว ๆ ก็รู้ทันทีว่าคนนั้นคือเซริ
"คุณนิชิโนะ จอดก่อน จอดก่อน แป๊บนึง" รถเบนซ์สีบรอนซ์เงินคันงามชะลอตรงริมฟุตบาทข้าง ๆ ทีแรกเซริคิดว่าเป็นคนจะถามทาง จึงสืบเท้าเดินเข้าไปใกล้ประตูที่ติดฟิล์มกระจกทึบจนมองไม่เห็นคนข้างใน
คุณหนูคนรุ่นน้องลดกระจกลง ชะโงกหน้าออกมา โบกมือทักทาย
"อรุณสวัสดิ์ครับรุ่นพี่ฮายาม่า"
"อ่อ...อรุณสวัสดิ์ครับ ยามากูชิคุง" รุ่นพี่ทักทายตอบ...ไม่ใช่คนถามทางแต่เซริอาจต้องถามใจตัวเอง
"นั่งรถไปด้วยกันสิครับ อีกตั้งไกลกว่าถึงโรงเรียน"
"ขอบใจนะ แต่ชั้นเดินอย่างนี้ทุกวันน่ะ"
"แต่มันไกลนะครับ ไปด้วยกันเถอะ"
"ไม่เป็นไร นายไปก่อนเถอะ" ยูตะไม่ลดละความพยายามแต่เซริก็ยังคงปฏิเสธ
หลังจากนั้นเกือบทุกเช้าที่เจอ รุ่นน้องก็ไม่วายมาตื้อชวนมานั่งรถด้วยกันอีก
'คือเดินมาโรงเรียนมันประหลาดกว่าชาวบ้านเขายังไงกัน!'
จนกระทั่งคนช่างตื้อหมดความอดทนเลยเป็นฝ่ายขอลงมาเดินด้วยซะเลย
คนอย่างเซริน่ะถ้ารับปากแล้วก็คำไหนคำนั้น ดันหลวมตัวรับปากว่าจะการยืนรอนี่สิแต่อย่างว่านะ ถ้ายังไม่คุ้นเคยกันก็ต้องวางมาดสักหน่อย
จะว่าไป...อยากให้แนะนำเพลงงั้นเหรอ?
เซริยิ่งเป็นพวกไม่พูดเยอะกับคนยังค่อยไม่สนิทซะด้วยสิ เลยส่งหูฟังข้างนึงให้คนช่างถามลองฟังเอาเอง
"พี่ชอบฟังเพลงของ Ed Sheeran งั้นเหรอ ดีล่ะเดี๋ยวผมโหลดมาฟังบ้างดีกว่า"
ว่าแล้วยูตะก็ยกโทรศัพท์ตัวเองขึ้นมากดหาเพลงบ้างโดยไม่ทันรู้ตัวว่ากำลังถูกรุ่นพี่ลอบปลายตามองอยู่
พอได้มองหน้าใกล้ ๆ ยิ่งทำให้คิด...ผู้ชายอะไรทั้งหน้าหวานละมุน ตากลมโตบ้องแบ๊ว ผิวขาวเนียนละเอียดอย่างกะผู้หญิง จะมีคนนึกว่าผู้หญิงที่ไหนมาแต่งคอลเพลย์นักเรียนชายบ้างมั้ยเนี่ย
'เห้ย! แต่เขาเป็นผู้ชายนะ ผู้ชายเรียบร้อยลูกคุณหนูถูกเลี้ยงดูมาอย่างดี ส่วนแกก็เป็นผู้ชายนะเซริ จะหน้าหวานแค่ไหนก็ผู้ชายนะ' คนอายุมากกว่าปรามตัวเองในใจ
"หน้าผมมีอะไรติดอยู่เหรอครับ" ยูตะถามยกมือลูบหน้าไปพลาง
"เอ่อ...หาเพลงเจอยัง" หึ...เปลี่ยนเรื่องเก่ง! ตอบไม่ตรงคำถามเก่ง!
"เจอแล้วครับ Perfect นี่เองที่ร้องว่า I found the love for me..."
"อืม..." เซริยักไหล่
เพลงอะไรกันแค่ท่อนแรกก็กินใจแล้ว แปลว่า...ชั้นเจอความรักของชั้น
ทั้งคู่ยืนอยู่บนฟุตบาทรอสัญญาณไฟเดินข้ามทางม้าลาย ยูตะสมวิญญาณเจ้าหนูจำไม ถามเก่งมาก ถามอย่างกะจะสมัครเป็นคนรู้ใจ
"พี่สูงเท่าไหร่น่ะ" รุ่นน้องขยับตัวเข้าใกล้ เงยหน้ามอง ยกมือวัดความสูง เซริหันควับกลับมา
"ถามเพื่อ?"
"ผมสูง 180 แต่มองจากมุมนี้พี่ดูสูงกว่าผมเยอะเลย พี่สูงถึง 190 หรือเปล่า"
"186..."
"โห...ก็ไม่น้อยนะ ใคร ๆ ก็คิดว่าพี่เป็นนักบาสนะเนี่ย"
"ใครที่ว่าคือใคร?" นั่นสิ...ใครพูดว่าเซริเหมือนนักบาส
"เอ่อ...ก็เกือบทุกคนล่ะมั้งครับ" ยูตะก็ทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ไปเรื่อยเปื่อย
"นายก็ด้วยสิ" รุ่นพี่พูดน้ำเสียงราบเรียบ
"ครับ ยอมรับว่าคิดเหมือนกัน" คิดกันไปคิดกันมาระวังจะลงเอยด้วยคำว่า 'คิดตรงกันนะเออ'
คนรุ่นน้องกระชับแขนกอดกระเป๋านักเรียนไว้แน่น แอบเม้มริมฝีปากอย่างไม่มีเหตุผลเหมือนจะเขินแต่ไม่รู้ว่าเขินไปทำไมยังไม่ทันจะสนิทกันเลย
แปลกจังทุกวันนี้กลับบ้านไปจะทำอะไรก็นึกถึงหน้าเซริตลอดเวลา
'บ้าน่ะ! เกิดมาจนอายุ 17 ปีเพิ่งความรู้สึกแบบนี้เป็นครั้งแรก ทั้งที่ก่อนหน้าก็เรียนโรงเรียนชายล้วนไม่ยักกะคิดอะไรแบบนี้' ยูตะเริ่มกลัวใจตัวเอง
"ข้ามถนน!"
คำสั่งสั้น ๆ ห้วน ๆ ดังขึ้นทำลายความเขินอายที่มีอยู่ลง คนอายุน้อยกว่าสะดุ้งเบา ๆ ก่อนจะสืบเท้าฉับ ๆ ตามหลังคนร่างสูงไปได้เห็นเขาจากข้างหลังก็ดีนะ
ไหล่กว้างน่าซบดีจัง~อกก็น่าซุก ซุกแล้วคงจะจมหายเข้าไปในแผงอกอุ่น ๆ เลยมั้ง ถึงแม้หน้าตาจะดูเย็นชาเหมือนเจ้าชายน้ำแข็งไปหน่อยก็เถอะ
แต่ว่านะ...บุคลิกลุย ๆ เท่ ๆ อย่างเซริให้เป็นเจ้าชายคงไม่เหมาะเท่าไหร่
ควรจะเป็น...มากกว่านะ! ยูตะเติมคำในช่องว่างแอบยิ้มกรุ่มกริ่มน่าสงสัยอยู่คนเดียว
"ยิ้มอะไร" เซริสังเกตว่ารุ่นน้องมองเขาแล้วยิ้ม
"เปล่า ไม่มีอะไรครับ เพลงมัน...เพราะดีครับ ฟังแล้วอารมณ์ดีสุด ๆ แหะ ๆ"
ระหว่างทางเซริไม่ได้เป็นฝ่ายชวนคุยอะไรเลย แต่จะเป็นฝ่ายตอบเสียมากกว่า ถามคำก็ตอบคำ!
15 นาทีต่อมา ยูตะเริ่มหอบแฮ่ก ๆ เพราะไม่เคยต้องเดินข้ามถนน ขึ้นเนิน หลบคน ผ่านสวนสาธารณะหรือไปไหนมาไหนไกลขนาดนี้มาก่อน เรียกว่าเกิดมาเพื่อเป็นคุณหนูจ๋าสุด ๆ
แค่นี้เหนื่อย! จะเป็นนักเคนโด้ได้เหรอ
"อีกไกลมั้ยครับ..."
"เลี้ยวขวาแยกหน้า..." ใช่...เลี้ยวขวาแล้วก็ต้องเดินต่ออีก 300 เมตรจึงจะถึงประตูโรงเรียน
"พี่เดินแบบนี้ทุกวันเลยเหรอครับ"
"ใช่"
"มันไกลมากเลยนะ ไม่เหนื่อยเหรอ"
"ออกกำลังกาย"
"จริงด้วยสิ เคล็ดลับการเตรียมความพร้อมของแชมป์เยาวชนแน่ ๆ เลย งั้น...ผมขอทำตามเคล็ดลับนี่ด้วยคนนะครับ"
"ห๊า?!!" อีกฝ่ายอ้าปากค้าง
ทั้งทีที่ถึงโรงเรียนมีกลุ่มสาว ๆ รุ่นน้องวิ่งมาทักทายเซริกันเป็นการใหญ่ ในล็อกเกอร์ก็เต็มไปด้วยจดหมายรักฟรุ้งฟริ้ง บางวันก็เจอคนเอามายื่นให้ต่อหน้ากลางโรงอาหารอีกต่างหาก
ช่วยไม่ได้คนมันฮอตนี่นา!
- ผู้เขียน
