คุณหมออ้อนรักคุณนักเขียน

หมอเมามาก

2 เดือนต่อมา

"วันนี้ไม่มาหาเหนือหรอครับ แล้วเที่ยงนี้เหนือจะกินข้าวกับอะไรอ่า..." หมอหนุ่มงอแงใส่ปลายสาย วันนี้คนตัวเล็กบอกจะไม่มาหาเขาเหมือนอย่างเคย ปกติหญิงสาวจะทำข้าวกลางวันมาให้เขาสัปดาห์ละสองถึงสามวัน แล้ววันนี้ก็เป็นวันที่เธอต้องมาหาเขาที่คลินิก แต่เรื่องมันมีอยู่ว่า เพื่อนสมัยเรียนของเธอกลับจากต่างประเทศ คนตัวเล็กเลยจะออกไปเที่ยวกับเพื่อน แทนที่จะมาหาเขา!

(หมอก็ชวนหมอจ้าวออกไปกินข้างนอก หรือสั่งเข้ามากินก็ได้นิค่ะ ร้านอร่อยๆ เยอะเลย กินแต่กับข้าวฝีมือพิมไม่เบื่อหรอ) หญิงสาวเอ่ยอย่างใจเย็น แม้คนตัวโตจะงอแงแค่ไหนเธอก็ไม่เคยนึกรำคาญเขาเลย เธอชินแล้วแหละกับพฤติกรรมเหมือนเด็กของเขาเมื่ออยู่กับเธอ

"ไม่เบื่อหรอกครับ ให้กินตลอดชีวิตก็ยังได้" ชายหนุ่มพูดเอาใจ แต่ที่พูดมันมาจากใจจริงๆ นะ

"แหวะ!"

"อะไรจ้าว ตีนติดคอ?" หมอเหนือเมื่อได้ยินเสียงเพื่อนทำล้อเลียน เขาก็หันไปมองตาขวาง แถมด่าไปด้วยอีกหนึ่งดอก

"มึงก็ปล่อยให้คุณพิมเค้าได้มีเวลาส่วนตัวบ้าง จะให้มาเล่นกับเด็กสามขวบแบบมึงทุกวันก็คงไม่ไหว ระวังคุณพิมเบื่อแล้วชิ่งหนีล่ะ" หมอจ้าวเอ่ยกวนเพื่อนสนิทอย่างอารมณ์ดี ไอ้เหนือแม่งก็ติดคุณพิมเกินไป เขาล่ะกลัวจริงๆ กลัวว่าสักวันคุณพิมจะเบื่อความง่องแง่งของมัน

"ตบปากตัวเองเดี๋ยวนี้ ปากอะไรก็ไม่รู้พูดไม่เป็นมงคล" ยกมือชี้หน้าเพื่อน พร้อมทำปากงุบงิบ ฝากไว้ก่อนเถอะ

(ทะเลาะกันได้ทุกวันเลยนะคะ งั้นเดี๋ยวพิมไปก่อนน้าไอ้นัฐมารับแล้ว ยังไงเดี๋ยวค่อยคุยกันใหม่นะคะ หมอก็ตั้งใจทำงานนะ)

"โอเคครับ คิดถึงพิมนะ"

"ค่ะ คิดถึงเหมือนกัน บาย..." หมอหนุ่มทำหน้าหงอยเมื่อหญิงสาวตัดสายไป ทำไมมันรู้สึกหน่วงๆ ยังไงก็ไม่รู้ อะฮืออออ คิดถึงอ่า...

"อย่าแม้แต่จะคิดที่จะร้องออกมา ฮึบ ฮึบไว้เพื่อน งานรออยู่" หมอจ้าวเมื่อเห็นเพื่อนสนิทมีสีหน้าเหมือนจะร้องไห้ก็รีบพูดดักทันที ก่อนที่มันจะเล่นใหญ่ปล่อยน้ำตาไหลออกมาจริงๆ กูมีเพื่อนหรือมีลูกเนี่ย ทุกวันนี้ยังหาคำตอบของคำถามนี้ไม่ได้สักที

12.15 น.

"เพื่อนคุณพิมเนี่ยหล่ออยู่นะว่าไม่ได้ หน้าเหมือนพระเอกซีรี่ย์เลยว่ะ มึงว่าป่ะ"

หมอเหนือไม่ตอบคำถามนั้น เพราะตอนนี้เขากำลังดูรูปที่หญิงสาวตัวเล็กของเขาถูกแท็กมาในเฟสบุ๊ค ภาพนั้นมีคนสามคนยืนอยู่ด้วยกัน สองคนแรกคือพิมกับคุณนัฐเพื่อนสนิทของหญิงสาวที่เขารู้จักดี แต่อีกคนที่ยืนข้างๆ เธอเขาไม่เคยเห็นหน้า แต่ถ้าให้เดาก็คงจะเป็นเพื่อนที่เธอบอกว่าพึ่งกลับจากต่างประเทศนั่นแหละ แต่ทำไมมันต้องโอบไหล่คนตัวเล็กของเขาไว้แบบนั้นด้วย ยืนแขนแนบลำตัวดีๆ ไม่ได้รึไง หรือแขนมันหนักต้องมีที่วางงี้? ถ้ามันหนักมากแม่งก็ตัดทิ้ง แถมแคปชั่นนี่นะ

"คิดถึงเมืองไทย คิดถึงคนที่อยู่ที่นี่ ยินดีที่ได้พบกันอีก รักเสมอและตลอดไป"

แคปชั่นอะไรของคุณมึงครับผม คิดถึงอะไร รักเสมอและตลอดไปคืออะไร หงุดหงิดเว้ย!

"พูดด้วยก็ไม่ตอบ เป็นอะไรของมึงเนี่ย" หมอจ้าวเมื่อเห็นเพื่อนจ้องโทรศัพท์พร้อมทำหน้าเครียด ก็อดถามออกไปไม่ได้ มันเป็นห่าอะไรของมันอีก

"จ้าว มึงว่ากูกับเพื่อนพิมคนนี้ใครหล่อกว่ากัน" ซูมภาพเพื่อนของหญิงสาว ก่อนจะหันหน้าจอขึ้นมาเทียบกับใบหน้าของตนให้เพื่อนสนิทได้ดูชัดๆ

"เอาความจริงหรือปลอบใจ" หมอจ้าวพูดเล่นลิ้น พอเดาได้แล้วว่าไอ้สีหน้าเคร่งเครียดนั่นมันคืออะไร ที่แท้ก็หวงคุณพิมนี่เอง ไอ้หมาหวงก้างเอ๊ย!

"ความจริง" หมอเหนือตอบอย่างมั่นใจ เขามั่นใจว่ายังไงยังไงเขาก็หล่อกว่าไอ้ตี๋นี่เป็นสิบเท่า!

"กูว่าเขาหล่อกว่ามึง"

"มึงโกหก"

"ไม่ได้โกหก เขาหล่อกว่าจริงๆ" หมอจ้าวยังย้ำจี้จุดไม่เลิก เมื่อรู้สึกสนุกที่ได้แกล้งเพื่อน เอาจริงความหล่อมันก็สูสีกันแหละ เพื่อนเขามันหล่อน้อยซะที่ไหน มันอาจจะหน้าออกเข้มๆ กว่าเพื่อนคุณพิมนิดหน่อยเท่านั้นเอง

"กูไม่เชื่อ กูไม่ฟังอะไรมึงทั้งนั้น มึงโกหกกู" หมอเหนือเอามือปิดหูอย่างไม่ต้องการได้ยินอะไรจากปากเพื่อนสนิทอีก จะเป็นไปได้ยังไงที่เขาจะหล่อน้อยกว่าไอ้หน้าอ่อนนั้น ไม่มีทาง!

"ปัญญาอ่อนแล้วเหนือ อย่าให้คนอื่นเห็นมึงแบบนี้เชียว เดี๋ยวไม่มีคนนับถือ" หมอจ้าวส่ายหน้าระอา ต่อหน้าคนอื่นก็คีพลุคดีอยู่หรอก แต่พออยู่กับเขาหรือคุณพิมก็เปลี่ยนไปเป็นคนละคน

"คืนนี้ไปกินเหล้ากัน" หมอเหนือเอ่ยปากชวนเพื่อนดื่มด้วยอาการเซ็งขั้นสุด

"อารมณ์ไหนของมึงเนี่ย" หมอจ้าวมองเพื่อนอย่างไม่เข้าใจ ปกติชวนเขาดื่มก่อนซะที่ไหน มีแต่เขาเนี่ยแหละที่เทียวลากมันไปด้วย

"อารมณ์เซ็ง! เอาเป็นว่าเลิกงานแล้วไปกัน " พูดจบก็ก้มหน้าสั่งข้าวกลางวันผ่านแอพเขียวมากิน คิดถึงกับข้าวฝีมือพิมจังเลยอ่า ฮืออออ

"เป็นเอามากจริงๆ เพื่อนกู" หมอจ้าวมองเพื่อนอย่างไม่รู้จะเอายังไงกับมันดี แม่งอาการหนักขึ้นทุกวัน

SJ PUB 22.15 น.

"ทำไมพิมไม่โทรหากูเลยว่ะ" หมอหนุ่มจ้องหน้าจอโทรศัพท์รอคนตัวเล็กโทรมา แต่จนแล้วจนรอดตั้งแต่เช้าที่คุยกัน เธอก็ยังไม่โทรหาเขาเลย นี่คงไม่ลืมกันไปแล้วใช่มั้ย

"ก็คงอยู่กับเพื่อนแหละ มึงก็อย่าคิดมากนักเลยโตๆ กันแล้วนะ เดี๋ยวอึดอัดใจกันเปล่าๆ" หมอจ้าวเอ่ยเตือนสติเพื่อน

"แต่พิมไม่เคยหายไปนานเป็นวันแบบนี้เลยนี่นา ข้อความส่งมาสักคำก็ไม่มี" หมอเหนือวางโทรศัพท์จนดังปึก ก่อนจะยกเหล้าดื่มรวดเดียวหมดแก้ว

"เฮ้ยๆ เบาก่อนๆ จะรีบเมาไปไหน" หมอจ้าวพยายามเอ่ยห้ามแต่ไม่เป็นผล คนดื้อยังยกเหล้าดื่มแก้วแล้วแก้วเล่า ผ่านไปครึ่งชั่วโมงร่างที่เคยนั่งปกติ ตอนนี้โอนเอนซ้ายทีขวาอย่างหมดสภาพ

"จ้าว... มึงว่า เอิ้ก! กูไม่ดีตรงไหนว่ะ ทำมายพิมถึงไม่ยอมตกลงเป็นแฟนกูซาก...ที ไหนมึงบอกกูมาสิจ้าว ว่ากู เอิ้ก! กูเนี่ยไม่ดีตรงไหน?" หมอจ้าวมองเพื่อนที่เลื้อยตัวไปตามโต๊ะ พร้อมโวยวายเสียงดังอย่างปวดหัว

"มึงดีทุกอย่างๆ แค่มันยังไม่ถึงเวลา" ตบหลังเพื่อนปลอบใจอย่างไม่รู้จะทำยังไง เขาพอเข้าใจความรู้สึกมันนะ คุยกันมาตั้งหลายเดือนแล้วแต่ก็ยังเป็นได้แค่คนคุย มันก็อาจจะรู้สึกไม่มั่นคงในสถานะของตัวเองที่เป็นอยู่ แต่เขาก็ไม่รู้จะช่วยเพื่อนได้ยังไง ก็มันเป็นเรื่องของคนสองคนนี่นา เฮ้อ!

"ถ้ากูดีจริง ทำมาย ทำมายพิมถึงไม่ยอมเป็นแฟนกูสักทีอ่ะจ้าว ทำมาย ฮืออออ" ล่าสุดลุกขึ้นใช้มือทุบอกตัวเองดังปึกปึกแล้วไอ้เหี้ย!

"พอๆ มึงเมามากแล้วนะ กูว่าเรากลับกันดีกว่า" หมอจ้าวเช็กบิล ก่อนจะลากเพื่อนออกมาจากผับอย่างยากลำบาก ตัวก็หนักอย่างกับควาย แถมเมาเลื้อยอีก กูเหนื่อยนะเว้ย ตุบ!

"พิมจะทิ้งกูแล้วใช่มั้ยจ้าว วันนี้ทั้งวันก็ไม่โทรหากูเลย กูจะโดนทิ้งแล้วใช่มั้ย ฮืออออ" พอออกมาถึงหน้าผับได้หมอเจ้าก็ปล่อยเพื่อนลงพื้นจนเสียงดังตุบเพราะทนแบกต่อไปไม่ไหว แล้วตอนนี้มันก็ชักดิ้นชักงออย่างกับคนบ้าเป็นที่เรียบร้อยแล้ว หมอจ้าวใช้มือกุมขมับตัวเองอย่างคิดหนัก เขาจะทำยังไงกับมันดีเนี่ย คนเดินผ่านไปมาก็มองกันใหญ่ ไอ้เหนือนะไอ้เหนือ กูอายคนนะเว้ย!

"ป่านนี้คุณพิมคงนอนแล้ว เดี๋ยวพรุ่งนี้ก็คงโทรมา ตอนนี้มึงกลับบ้านกับกูก่อนดีกว่า ตื่นมาจะได้รอรับสายคุณพิมไง" หมอจ้าวตั้งท่าจะจับแขนคนเมาลุกขึ้น แต่ก็โดนสะบัดทิ้งอย่างไม่ไยดี

"ไม่ ไม่ไป กูไม่ไปไหนทั้งนั้นจนกว่าพิมจะมาหากูที่นี้" พูดจบหมอเหนือก็สะบัดหน้าหนีไปอีกทางทันที

"คุณพิมจะมาได้ยังไง มึงรู้มั้ยตอนนี้กี่โมงแล้ว มันจะห้าทุ่มแล้วนะ" หมอจ้าวถอนหายใจออกมาอย่างเอือมระอา คุยกับคนเมาคืนนี้ทั้งคืนจะรู้เรื่องบ้างมั้ยเนี่ย

"ไม่รู้แหละ กูจะรอพิม" ไม่พูดเปล่า หมอเหนือยังเลื้อยตัวลงนอนแนบพื้นปูนเป็นที่เรียบร้อยแล้ว

"ไอ้เหนือมึงนอนตรงนี้ไม่ได้!" หมอจ้าวเข้าไปจับเพื่อนหวังพยุงให้ลุกขึ้นนั่ง แต่คนเมาก็ขืนตัวเอาไว้จนเขายกมันขึ้นไม่ได้ เรียกการ์ดมาช่วยแม่งก็จะตีกับเค้า จนต้องขอโทษขอโพยยกใหญ่ สุดท้ายต้องปล่อยมันนอนลงที่เดิม เอาไวดีว่ะ ถ้าโทรหาคุณพิมตอนนี้จะได้มั้ยนะ แม่งเอ๊ย! ลำบากกูจริงไอ้เพื่อนเหี้ย

หมอจ้าวตัดสินใจโทรหาว่าที่แฟนของเพื่อนผ่านแมสเซ็นเจอร์ ซึ่งมันขึ้นว่าใช้งานเมื่อห้าชั่วโมงที่แล้ว ให้ตายเถอะคุณพิมจะรับสายมั้ยว่ะ

(สวัสดีค่ะ หมอจ้าวมีอะไรรึเปล่าคะ) เสียงงัวเงียเชียว รู้สึกผิดเลยเนี่ย

"เอ่อ...คืออย่างนี่ครับคุณพิม พิม พิมจะทิ้งเหนือไปใช่มั้ย ไม่รักเหนือแล้วใช่รึเปล่า ฮืออออ"

(นั่นเสียงหมอเหนือหรอคะ) เมื่อได้ยินเสียงอ้อแอ้ที่คุ้นเคยหญิงสาวก็เด้งตัวขึ้นจากที่นอนทันที วันนี้เธอพาเพื่อนตลอนเที่ยวทั้งวันเลยเพลียมาก เธอจึงเข้านอนตั้งแต่หัววัน กระทั่งตกใจตื่นเพราะมีเสียงเรียกเข้า พอดูว่าใครโทรมาปรากฏว่าเป็นหมอจ้าว เธอจึงรีบรับสายเขาทันที

"ใช่ครับ ที่ผมโทรรบกวนคุณพิมก็เพราะมันนี่แหละครับ พอดีเราออกมาดื่มกัน แล้วตอนนี้ไอ้เหนือก็เมามากเลย ผมจะลากมันกลับยังไงมันก็ไม่ยอมกลับ มันบอกจะรอคุณพิม มันถึงจะยอมกลับน่ะครับ" เอ่ยบอกออกไปอย่างเกรงใจสุดฤทธิ์

(เมามากเลยหรอคะ) หญิงสาวเอ่ยถามออกไปอย่างเป็นห่วง

"พิม พิมครับพิม เมื่อไหร่จะมาหาเหนืออ่า ฮืออออ"

"ก็หนักอยู่เหมือนกันครับ ไอ้เหนืออยู่นิ่งๆสิว่ะ เสื้อผ้าเลอะหมดแล้วเนี่ย" ตอบหญิงสาวก่อนจะนั่งลงจับคนเมาให้อยู่นิ่งๆ เมื่อกี้นอนกลิ้งไปกลิ้งมาจนเสื้อผ้าเปรอะเปื้อน หมดกันภาพคุณหมอหนุ่มสุดหล่อของสาวๆ

"หมอจ้าวส่งโลเคชั่นให้พิมหน่อยได้มั้ยนะคะ เดี๋ยวพิมไป"

"ได้ครับ คุณพิมขับรถระวังด้วยนะครับ" สายถูกตัดไป ไม่นานหมอจ้าวก็ส่งที่อยู่มาให้ เธอดูแผนที่คร่าวๆ ห่างจากบ้านเธอประมาณยี่สิบนาที หญิงสาวเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนจะหยิบกระเป๋าตังค์กับกุญแจรถเดินออกจากบ้าน หมอเหนือนะหมอเหนือเมาเละขนาดนี้ได้ยังไงเนี่ยมันน่านัก