บทที่ 20
พี่ชินท์ช่วยพวกเราสองคนด้วย(2)
ท่าทีของเกวลินที่เดินกลับไปกลับมาอยู่ในห้องนอนนั่นอยู่ในสายแดงโรจน์เหมือนปีศาจ ซึ่งเขายืนเป็นยักษ์ดำทมิฬอยู่ในความมืดนอกระเบียงหน้าห้อง
เตชินท์กระตุกยิ้มมุมปากพลางเปิดหน้าต่างบานเลื่อนแง้มออกเล็กน้อย แล้วเขาก็แทรกตัวเข้าไปยืนจังก้า พูดเสียงดูถูกเธอว่า
“ไงแม่ร้อยผัว วันนี้พาลูกออกไปร่านกับใคร ถึงได้กลับมาเอาป่านนี้?..”
เสียงพูดประชดประชันว่าเสียๆหายๆแบบนี้ เธอได้ยินจนชินหู จึงทำให้เกวลินไม่สนใจต่อปากต่อคำ เพราะในตอนนี้เธออยากให้เขาช่วย จึงหันไปมองเขาแล้วพูดว่า
“พี่ชินท์ พี่ต้องช่วยเกวกับลูกนะ เกวขอร้องช่วยเกวด้วย” เกวลินยิ้มให้เขา พลางชูซองเอกสารให้ชายหนุ่มดู
“ผู้หญิงแพศยา นี่เธอคิดจะสวมเขาให้น้องเขยของฉันเหรอ” ยิ้มระรื่นไม่สะทกสะท้านและละอายใจของเธอ ทำให้เตชินท์ไม่สนห่าเหวอะไรแล้ว เขาโกรธเธอมากจนลมออกหู ชายหนุ่มเดินเข้าไปหาเธอจับข้อแขนเล็กกระช
