รณพีร์ขับรถกลับบริษัทด้วยใบหน้านิ่งเรียบ เสียงร้องไห้ของเจนจิรายังคงดังก้องอยู่ในหัว ท่องไว้ในใจว่าตนทำถูกแล้ว ชายหนุ่มพยักหน้าเบา ๆ ราวกับคอยตอกย้ำกับตัวเองว่าตนนั้นทำถูกแล้ว
ทว่าพอขึ้นมายังห้องนอนภายในบริษัทของตัวเอง เขากลับเพิ่งนึกอะไรบางอย่างออก
“อ๋า ฉิบหายละ” ฝ่ามือหนาเลื่อนลงต่ำลูบหน้าขาตัวเองบริเวณกระเป๋าหน้ากางเกง จำได้ว่าตนนั้นไปซื้อถุงยางอนามัยไว้ ทว่าพอได้ยินว่าหล่อนนั้นยังบริสุทธิ์ก็ลืมที่จะใช้เลยทีเดียว
“โธ่เว้ย! มึงมันบ้า” สบถออกมาอย่างคนหัวเสีย ก่อนจะล้วงเอาโทรศัพท์ออกมาส่งข้อความหาเจนจิรา
“อย่าลืมซื้อยาคุมฉุกเฉินมากิน” ทว่าพอกดส่งไปก็ไม่มีข้อความตอบกลับ รณพีร์ใช้ลิ้นดุนกระพุ้งแก้มอย่างคนใช้ความคิด ถ้ารอเวลาอาจจะไม่ทันการณ์ ชายหนุ่มตัดสินใจกดโทรศัพท์โทรหาเธอ
ตื๊ด~ ตื๊ด~
รอนานพอสมควรกว่าเธอจะรับสาย
ติ๊ด!
“เจนนี่ เธอต้องซื้อยาคุมฉุกเฉินด้วย” แต่พอมีเสียงสัญญาณว่าหล่
