ฮูหยินผู้เฒ่าเสิ่นหลับตาลงช้าๆ ไม่ได้ปฏิเสธคำขอของชายหนุ่ม เพียงแต่นางไม่อาจทนมองหน้าที่เหมือนกับบุตรชายคนเล็กราวกับถอดออกมาจากพิมพ์เดียวกันต่อไปได้
เกากังเยว่จึงเป็นฝ่ายหันไปพยักหน้าอนุญาตเกาซ่งอวิ้นให้กล่าวต่อได้แทน
“ท่านแม่ตกใจที่ธูปหล่นมาใส่ขา เวลานั้นนางรู้สึกแสบร้อนมากจึงไม่ทันได้แก้ต่างแทนท่าน เพียงครู่เดียวท่านพ่อก็แบกนางแยกจากมา หลังจากนั้นเขาก็พาท่านแม่เดินทางไปที่เมืองซุ่นโจวทันที ท่านย่าไม่ได้จี้ธูปไปที่ขานาง นางรู้ดีและขอโทษท่านย่าที่ไม่อาจมาแก้ข้อกล่าวหาให้ท่านได้”
ฮูหยินผู้เฒ่าเสิ่นลืมตาขึ้นมาพร้อมกับหันไปมองเกาซ่งอวิ้น ดวงตาดำของนางหดเล็กลงอย่างแตกตื่น เรื่องนี้มีเพียงนางกับลู่เหม่ยเจินเท่านั้นที่รู้ความจริงทั้งหมด
เกาเหว่ยหลงพยายามยัดเยียดให้ลู่เหม่ยเจินมาปรากฏตัวให้ตนได้เห็นบ่อยๆ ครั้งหนึ่งนางไปสวดมนต์ที่วัดบุตรชายก็ให้คนรักมาปรากฏตัวใกล้ๆ เวลานั้นนางกำลังหลับตาภาวนา
