“ให้ติดประตูหน้าต่างก่อนไม่ได้เหรอ?” คาดิโอออกความเห็น อย่างน้อยความห่วงของเขาจะได้ลดลง ไม่อย่างนั้นเขาอาจต้องนอนกระสับกระส่ายไปอีกหลายวัน
“ไม่ได้หรอกค่ะ เกะกะ ทำงานไม่สะดวก” เพราพนิตตอบ
เธอไม่ได้พูดเกินจริง โชนกับคนงานเดินเข้าๆ ออกๆ มันขวางการทำงานของเขา
“เธอนอนหลับได้ยังไงบ้านโล่งๆ แบบนี้” คาดิโอบ่น
“ชินแล้วค่ะ เมื่อก่อนแย่กว่านี้อีก” เพราพนิตไม่ได้พูดประชด กว่ายายหอมจะตั้งหลักได้ก็ตอนที่เธอโตพอจะรู้ความแล้ว คนแก่กับเด็กจะทำมาหากินอะไรก็ลำบาก แถมไม่มีที่อยู่เป็นหลักแหล่ง ยายหอมกัดฟันเลี้ยงเธอมาได้ก็น่ากราบหัวใจแล้ว
“...” คราดิโอเม้มปากไม่ได้พูดอะไรต่อ
เขาอดไม่ได้ที่จะกวาดตามองไปรอบๆ ตัว ตามนิสัยที่น่าจะกลายเป็นสันดานแล้ว เพราะเขาอารักขาคอยระวังความปลอดภัยให้เอียนมาเกือบสิบปี
ในที่สุดคาดิโอก็เห็นความผิดปกติ ซึ่งวันก่อนไม่มี
วัยรุ่นกลุ่มหนึ่งนั่งหลบมุมอยู่ข้างตึงเยื้องๆ คนทั้งกลุ่ม
