ตอนที่ 4. คฤหาสน์โคล
1528 คำ
ตอนที่ 4. คฤหาสน์โคล
อานิลาผุดลุกผุดนั่งอยู่ริมหน้าต่าง เธอพยายามมองทิวทัศน์ที่เห็น บ้านเรือนที่ปลูกสร้างกระจายเต็มพื้น ที่สลับกับไม้ยืนต้นต้นใหญ่ๆ ...และถนนลาดยาวผ่านหน้าหมู่บ้านขนาดหย่อมที่อยู่ริมทะเล...กับเรือหาปลาที่ลอยลำอยู่ในทะเลนั่นอีก
“ดูอะไรอยู่เรอะ?” เอียนยกถาดอาหารมื้อเช้าเข้ามาใกล้ อานิลาหันมาเขย่าแขนเอียน พร้อมกับชี้มือให้เอียนมองสิ่งที่เธอกำลังมองอยู่
“นั่นหมู่บ้านชาวประมงใช่ไหมคะ?”
“อือ แถวนั้นมีแต่กลิ่นคาวทะเล หากเธออยากไป ต้องรอสักพักนะ”
“ทำไมคะ?”
“ก็ไม่ทำไมหรอก ช่วงนี้ผมไม่ว่าง รอให้ผมเคลียร์งานก่อนจะพาไปเอง”
“ฉันไปเองได้นะคะ แต่ว่า...พอมีรถจักรยานไฟฟ้าไหมคะ ท่าทางน่าจะไกล”
“อานิลา รถไฟฟ้าไม่น่าไหวนะ เห็นแบบนี้ไกลเอาเรื่องเชียวแหละ รอผมว่างก่อน ผมจะพาไปเอง คนที่นั่นควรรู้จักเธอด้วย”
อานิลาขมวดคิ้ว
“ทำไมพวกเขาต้องรู้จักฉันด้วยละคะ”
เอียนหันมายิ้มให้ “เพราะเธอเป็นคนสำคัญของผมไง”
“หมู่บ้านนั่นก็เป็นคนที่คุณต้องดูแลด้วยเหรอคะ”
เอียนพยักหน้า “คนพวกนั้นอยู่กับโคลมาตั้งแต่รุ่นปู่ รุ่นพ่อผมแล้ว ผมไม่มีทางทิ้งพวกเขาหรอก”
“แล้วพวกเขาทำมาหากินอะไรกันคะ”
เอียนขมวดติ้วนิ่งคิดก่อนตอบ “ส่วนใหญ่ก็ทำงานกับโคลนั่นแหละ”
“แล้วคนสูงอายุที่ทำงานไม่ไหวแล้ว หรือพวกลูกเมียพวกเขาละคะ?” อานิลาถามต่อ
เอียนไหวไหล่ แล้วก็ฉวยแก้วกาแฟมารินกาแฟใส่ “เอาไหม?” พลางถามอานิลา
“คุณยังไม่ตอบฉันนะคะ” อานิลาท้วง
“ไม่รู้สิ ผมไม่ได้สนใจเรื่องนั่น”
เอียนตอบตามจริง งานบริหารดึงเวลาส่วนตัวของเขาไป จนไม่มีเวลาใส่ใจเรื่องหยุมหยิม
“ที่นี่น่าจะมีคนงานเพียงพอแล้ว ให้ฉันช่วยคุณดูแลพวกเขานะคะ ฉันคิดว่าฉันน่าจะพอช่วยคุณได้” อานิลาออกความเห็น เธอฉวยขนมปังในตะกร้ามาถือ แล้วปาดเนยใส่ขนมปัง ก่อนจะยื่นส่งให้เอียน
“เอาสิ ต้องการอะไรเพิ่ม บอกเดวิดดับคาดิโอได้ สองคนนั่นคือคนที่ผมไว้ใจที่สุด”
เดวิดกับคาดิโอยืนรอเอียนอยู่ที่เดิม มีรถยนต์ประจำตำแหน่งจอดรออยู่ที่โถงหน้าคฤหาสน์ เดวิดมองเลยเข้าไปด้านในบ่อยๆ มันเลยเวลาที่เอียนจะไปทำงานหลายชั่วโมงแล้ว แต่ทว่า เจ้านายของเขายังไม่ลงมาจากห้องนอน
แถมแม่สาวปริศนาคนนั้น ก็ยังหมกตัวอยู่ในห้องนอนของเอียนอีกด้วย
“เอาไงดีวะ” คาดิโอกระซิบถาม
เขายืนรอจนขาแข็ง แถมเริ่มเมื่อยหน่อยๆ
“เดวิด...เอารถไปเก็บเถอะวันนี้ผมขอเบี้ยวงานวันหนึ่ง” เอียนโผล่หน้ามาบอก ก่อนจะถือถาดใส่อาหารมื้อเช้าเดินกลับขึ้นไปบนห้องนอน
เดวิดมีสีหน้าชนิดหนึ่งซึ่งเดาได้ไม่ยาก “เกิดอะไรขึ้นวะ กูหูฝาดใช่ไหม?”
“สองตาเลยเหอะ ไม่ใช่ตาฝาดแล้ว” คาดิโอแย้ง
“ใช่เจ้านายแน่เหรอวะ มนุษย์บ้างานคนนั้น เบี้ยวงานเพราะผู้หญิง”
เดวิดครางเสียงแผ่วๆ หันไปมองสบตากับเพื่อนร่วมงาน
“แล้วแบบนี้กูบอกบอร์ดบริหาร พวกเขาจะเชื่อกูไหมวะ” คาดิโอบ่น หน้าตาพิลึก
“ผู้หญิงคนนั้นทำอะไรกับเจ้านายวะไอ้คาดิโอ” เดวิดไม่วายสงสัย
“นั่นสิ ผู้หญิงที่ไหน ลูกเต้าเหล่าใคร มึงพอจะรู้ไหมวะ”” คาดิโอย้อนถาม
“หวงยังกับไข่ในหิน มองยังตาขวางเลย” เดวิดบ่นต่อ
เขาเดินเลยไปที่รถยนต์ หลังกระซิบบางอย่าง สารถีคนขับก็ขับรถยนต์ไปเก็บที่โรงจอดรถเหมือนเดิม
นับจากนั้น คนงานในคฤหาสน์ก็ตั้งตารอยลโฉมสาวปริศนาที่เอียนขังไว้ในห้อง จนกระทั่งบ่าย...
“เอารถออกทีสิวะ” เอียนตะโกนลั่น
เดวิดที่นั่งทำงานอยู่แถวนั้นรีบวิ่งมาหา
“เอารถออกที ผมจะพาอานิลาไปที่หมู่บ้านชายทะเล” เอียนสั่งเสียงเรียบ
อานิลาย่นปลายจมูก “ขอรถสักคันถึงจะถูกค่ะ คุณบอกจะสอนฉันขับรถไงคะ ระหว่างที่คุณไม่อยู่ ฉันจะได้ไปเองได้”
เดวิดมองหน้าเจ้านาย เอียนถอนใจแรง “เดวิด นี่อานิลารู้จักกันไว้ เธอจะมาอยู่ที่นี่ อะไรที่เธออยากได้ ก็ช่วยจัดการให้ด้วย”
เดวิดพยักหน้ารับ เอียนยังไม่ได้บอกสถานะของสาวคนนี้ ท่าทางเธอเหมือนคนธรรมดา ไม่เย่อหยิ่ง แถมยังอัศธยาศัยดี รอยยิ้มของเธอไร้ความเจ้าเล่ห์
“วันนี้ยังไม่เหมาะหรอก ไว้ว่างๆ จะหัดให้” เอียนพูดปัด
“ฉะนพอขับได้ค่ะ แค่ต้องฟื้นความจำนิดหน่อย” อานิลายืนกราน เธอไม่ชอบพึ่งพาคนอื่น ชอบช่วยเหลือตัวเองมากกว่า งานง่ายๆ แค่นี้ เธอรับผิดชอบไหว
มีคนงานบางคนแอบมองอยู่ เอียนส่ายหน้า ยกมือเวยผม “ไปตามคนมาทั้งหมดแหละ ท่าทางอยากรู้กันเหลือเกิน” เดวิดกลั้นยิ้ม เขาเดินหายไปพักใหญ่ ก็มีขบวนเดินตามมาทางด้านหลัง
“รู้จักกันไว้ อานิลาจะมาอยู่ที่นี่กับผม”
เอียนพูดเสียงเรียบ
“คุณเธอมาอยู่ที่นี่ในฐานะอะไรคะ?” แม่ครัวประจำบ้านยกมือถาม
เอียนถอนใจแรงๆ ผิวแก้มของเขาร้อนฉ่า “อยากรู้ทำไมเหอะ!!”
“แหมคุณก็ อิฉันจะได้รู้ไงคะ อิฉันต้องวางตัวยังไง เกิดไม่ถูกใจขึ้นมา อิฉันเสียงถูกไล่ออกนี่คะ”
คาดิโอที่มาทีหลังกลั้นยิ้มสุดความสามารถ
“มันไม่ได้อยู่ที่ผมสิ ต้องรอานิลาตัดสินใจ” เอียนพูดหน้าตาย
และเพรึวามหมั้นไส้ อานิลาเลยตอบทื่อๆ “ฉันมาทำงานที่นี่เหมือนทุกคนแหละค่ะ”
“แน่นะคะคุณ...” แม่ครัวคนเดิมแย้งเสียงแหลม
“แหะๆ” เสียงหัวเราะของอานิลาคือคำตอบ
เธอนอนอยู่ในห้องของเอียน เป็นผู้หญิงของเขา ไม่ใช่แค่คนงานธรรมดา
“แค่คนงานนั่นแหละ มีอภิสิทธิ์นิดหน่อย อานิลานอนห้องเดียวกับผม กินอาหารพร้อมผม และน่าจะอาบน้ำพร้อมกันด้วย” เอียนตอบหน้าตาย
“แบบนี้ไม่ใช่แค่คนงานแล้วมั้งคะ”
มีเสียงแย้งดังแผ่วๆ พร้อมกับเสียงหัวเราะที่ตามมาทีหลัง
“แหม ให้ผมตั้งตัวหน่อยสิ ผมโสดมาตั้งนาน จู่ๆ จะมี ‘เมีย’ มันก็จะเขินๆ ทำตัวไม่ถูก” เอียนแก้ตัว หมดเค้าคนโหด สีหน้าเอียนดูอ่อนโยนลง
“พวกเราก็ต้องการเวลาเหมือนกันครับ เคยมีแต่นายแค่คุณเอียนคนเดียว ไม่รู้ว่านายหญิงคนใหม่จะใจดีหรือเปล่าครับ” คาดิโอแย้ง ถึงอานิลาจะเหมือนไม่มีอะไร แต่การที่ผู้หญิงธรรมดายึดครองหัวใจขาโหดอย่างเอียนได้ เธอเองก็น่าจะไม่ธรรมดาเหมือนกัน
เอียนหัวเราะร่วน “ทุกคนน่าจะเหนื่อยหน่อยแหละ แค่วันแรก อานิลาก็ไม่อยากอยู่เฉยๆ แล้ว เธอรบเร้าจนผมใจอ่อนนี่ไง”
เอียนบ่นให้ฟัง เขาหยุดงานเพราะอยากใช้เวลาส่วนตัวกับอานิลา แต่เธอกลับรบเร้าเขา เธออยากไปดูความเป็นอยู่ของคนที่อยู่ใต้ปีกของโคล คนงานที่อายุมาก หรือไม่ก็บรรดาหลังบ้านของคนงานที่ยังทำงานอยู่
เหตุผลของเธอฟังขึ้นเสียด้วย
มันตรงกับความต้องการของเอียนพอดี เขาอยากวางมือ แต่ภาระที่เขาแบกไว้ ยากที่จะสลัดทิ้งได้
การสร้างงานให้คนเหล่านั้น จะทำให้เขาปล่อยวางได้อย่างสบายใจขึ้น
“เตรียมอาหารมื้อเย็นให้หน่อยสิ คงต้องจัดการหลายอย่าง ตอนที่กลับมาคงหมดแรง” เอียนบ่นอุบอิบ แล้วก็สั่งงานเสียงเข้ม
“ผมกับคาดิโอต้องไปด้วยไหมครับ” เดวิดถามเสียงเรียบ
เอียนถอนใจ ถึงเขาอยากมีเวลาส่วนตัวกับอานิลามากแค่ไหน ตอนนี้ก็ยังไม่เหมาะ ตราบใดที่เขายังมีตำแหน่งเป็น ‘มาเฟีย’ อยู่ ก็ยังมีอันตรายหลบอยู่ตามหลืบตามมุมอับ
คงต้องรอให้เขาตัดสินใจครั้งสุดท้าย
ตอนนั้นเอียนน่าจะมีความวางใจมากพอที่จะยอมให้อานิลาหรือใครก็ตามที่อยู่ใต้อาณัติเขา ไปไหนมาไหนคนเดียวได้
“ไปสิ เตรียมพร้อมด้วยละ ไม่อยากให้เกิดอะไรขึ้น” เอียนตอบเสียงเรียบ
“ฉันขอเข้าไปช่วยในครัวนะคะ” อานิลาเดินตามกลุ่มคนงานไป เธอหันมากระซิบบอกเอียนเบาๆ
พอหมดคน เดวิดก็คันปากยิบๆ “อยากถามอะไรก็ถามมาเถอะ”
เอียนตัดความรำคาฐ ระหว่างเขากับบอดี้การ์ด แทบไม่มีความลับต่อกัน
“เจ้านายตัดสินใจแล้วเหรอครับ” เดวิดกลั้นใจถาม
- ผู้เขียน
