บทที่ 8 ผู้ชายชื่อเสือ
2291 คำ
“กรี๊ดดดด”
ฟึบ!!
จะไม่ให้ฉันตกใจได้ยังไงในเมื่อเลื่อนประตูเข้ามาแล้วเจอผู้ชายคนหนึ่งในสภาพห่อหุ้มด้วยผ้าเช็ดตัวผืนเดียวร่างกายขาวผ่องมีแต่หยดน้ำเกาะตามซิกแพคแน่นเมื่อมีเสียงเลื่อนประตูทำให้อีกฝ่ายหันมามองทางประตูแต่จังหวะนั้นผ้าเช็ดตัวผืนน้อยหลุดทำให้ตาคู่สวยของฉันเห็นไปถึงไหนต่อไหนแล้ว โอ้ยยยยยยย
กรี๊ดดดดด!พ่อจ๋าแม่จ๋า ช่วยลูกด้วย
ด้วยความตกใจทำให้ฉันหันหลังวิ่งออกมาสงบสติอารมณ์นอกห้องเกิดมาจนอายุ 18 ปี แฟนสักคนยังไม่มีทำไมวันนี้ฉันซวยขนาดนี้เนี่ย!ฮืออ แล้วทำไมไอ้ซิกแพคขาวๆแน่นๆมันยังติดตาอยู่เนี่ย ไหนจะ... โอ้ยไม่พูดดีกว่า
น่าอายมาก!!!
“เธอเป็นใคร เข้ามาในห้องนี้ได้ยังไง” เสือเดินออกมาจากห้องนอนเล็กหลังจากแต่งตัวเรียบร้อยแล้ว
“ฉันต้องถามมากกว่าว่านายเป็นใคร” คนตัวเล็กเหวี่ยงกลับแบบไม่ยอม
“ฉันเป็นเจ้าของห้องนี้”
“ห้ะ! เจ้าของห้อง”
“ใช่..แล้วเธอเข้ามาได้ยังไงยัยโรคจิต”
“ฉันไม่ได้เป็นโรคจิต!!!”
ตึก ! ตึก!
เสียงฝีเท้าหลายคู่วิ่งตรงมาทางนี้เป็นคนชื่อเกมส์ช่างของที่นี่และคนที่แต่งชุดช่างอีกสองสามคนมุ่งตรงมาพวกเราที่ยืนอยู่หน้าห้อง
“อ้าว ทำไมเฮียอยู่ที่นี่ละพวกผมนึกว่าอยู่ที่สนาม” เกมส์หันไปพูดกับร่างสูงที่ยืนเถียงกับซินเซียอยู่
“อุบัติเหตุนิดนึง แล้วยัยเป็นใครทำไมมาอยู่ที่ห้องกู” เสือถามพลางเบนสายตามองคนตัวเล็ก
“อ๋อ นี่น้องสาวเฮียโซ่ครับเห็นเฮียพามาส่งเมื่อกี้แล้วรีบลงไปสนาม”
“น้องไอ้โซ่.. แล้วไป” เสือพยักหน้ารับแต่แค่สงสัยว่าทำไมเพื่อนไม่บอกว่าจะพาน้องสาวมาด้วยไหนว่าหวงนักหวงหนา
“เอ่อน้องครับ นี้เฮียเสือเป็นเพื่อนเฮียโซ่แล้วก็เป็นเจ้าของที่นี่”
เมื่อทุกอย่างกระจ่างพี่เกมส์เลยแนะนำฉันให้รู้จักกับคนชื่อเสือเพื่อนพี่ชายของฉันเมื่อหันไปมองก็เห็นเขาทำหน้าดุใส่
เอาจริงฉันก็มีส่วนผิดที่มาอยู่ในพื้นที่ของคนอื่นแล้วยังซนไปจับนู่นนี่ในพื้นที่ของคนอื่นเลยยกมือไหว้ขอโทษอย่างรู้สึกผิด
“หนูชื่อซินเซีย หนูต้องขอโทษด้วยนะคะที่เข้าไปในห้องนั้นโดยพลการ”
“ไม่เป็นไร ฉันไม่ถือสาเด็กไม่มีมารยาท!!”
หน็อย!!ขอคืนได้ไหมคำขอโทษเนี่ย
“งั้นถ้าไม่มีอะไรพวกผมลงไปข้างล่างก่อนนะเฮีย”
“อืม”
พี่เกมส์กับพวกช่างคนอื่นทยอยลงไปข้างล่างไอ้พี่เสือก็เดินกลับเข้าไปในห้องเหลือแค่ฉันที่ยืนหันรีหันขวางอยู่หน้าห้อง กำลังคิดอยู่ว่าจะเข้าไปดีไหมเพราะพึ่งทะเลาะกับเจ้าของห้องไม่รู้เขาจะยังเต็มใจให้เข้าไปรึเปล่าบรรยากาศมันน่าจะอึดอัดแบบนี้ก็ไม่อยากอยู่อ่ะ แต่จะไปหาเฮียก็ไม่ได้เดี๋ยวหลงเพราะที่นี่กว้างมาก!!
เฮ้อ!
“เธอจะยืนหน้าห้องอีกนานไหมรีบเข้ามาสิ แอร์ออกมันร้อน!!” เสียงตะโกนดังมาจากในห้องทำให้ฉันรีบวิ่งเข้าไปข้างในตามที่เขาบอก
คนอะไรดุเป็นบ้า!!
ฟึบ!
ฉันเดินไปนั่งลงโซฟาตัวเดิมที่เคยนั่งอย่างจำยอมพร้อมหยิบมือถือออกมาเล่นเพราะไม่อยากจะสนใจเจ้าของห้องที่นั่งรินเครื่องดื่มที่บาร์เอาจริงฉันไม่ชินกับการอยู่กับคนแปลกหน้าเลย ไม่รู้คิดถูกหรือคิดผิดที่ตามเฮียโซ่มา
20 นาทีผ่านไป
นั่งเงียบมานานรู้สึกคอแห้งแล้วพร้อมมองจอถ่ายทอดสดในสนามถึงจะเพลินดีแต่บรรยากาศในห้องกลับอึมครึมมากนอกจากเสียงหายใจกับเสียงกระดกเครื่องดื่มก็ไม่ได้ยินเสียงอะไรอีกเราเป็นคนแปลกหน้าสองคนที่ต้องอยู่ห้องเดียวกัน!!
ว่าแล้วก็เดินไปหาน้ำกินดีกว่า
ฟึบ!
ฉันเปิดตู้เย็นก่อนจะไล่สายตาหาขวดน้ำเปล่าตั้งแต่บนลงล่างมีแต่กระเป๋าเบียร์เต็มไปหมดอย่าบอกนะว่าหมดแล้ว
โอ๊ะ!เจอแล้วมีเหลืออยู่ขวดนึง
ฟึบ
ฉันเอื้อมมือไปหยิบขวดน้ำแต่ได้แค่ความว่างเปล่าเพราะมีมือผีมาตัดหน้าฉัน!
สูนว่ะ!!
“น้ำเปล่าหนู” ฉันบอกคนตรงหน้า
“หืม..มันจะเป็นของเธอได้ไงนี่มันห้องฉัน?” เสือตอบอย่างยียวน
หลังจากที่เจอและเถียงกันหลายประโยคทำให้เขารู้สึกสนุกที่ได้ต่อปากต่อคำกับยัยตัวเล็กตรงหน้าเขาไม่เคยเจอผู้หญิงคนไหนมาเถียงฉอดๆแบบนี้เลยนอกจากเธอ
“ไม่เถียงค่ะว่าห้องคุณ..แต่น้ำขวดนี้หนูเห็นก่อน”
“เห็นแล้วไง..ยังไงมันก็ของฉัน”
“งั้นไม่เป็นไรค่ะ” ไม่กินก็ได้ว่ะ หิวไม่ไหวก็ออกไปซื้อกินข้างนอกขี้เกียจมาทะเลาะกับคนนิสัยเด็ก
ฉันเดินกลับมาเล่นมือถือที่โซฟาอย่างปลงตกหิวก็หิวยังจะมาแกล้งกันอีก
ปึก!
เสียงวางขวดน้ำตรงหน้าทำให้ฉันสะดุ้งอะไรของเขา!ประสาทป่ะ!
“ลืมไปว่าไม่หิวแล้ว..เอาไปสิ”
ฉันไม่ตอบและไม่อยากจะขอบคุณอะไรด้วยเพราะรู้ว่าเขาตั้งใจแกล้งฉันเลยหันมาเปิดขวดและยกกระดกเลยเพราะขวดนี้ฉันยึด ไม่ยอมให้กินด้วยแน่!!
เสือ Talk
ผมกำลังนั่งมองร่างบางตรงหน้าที่กระดกน้ำเปล่าที่ผมเอาไปให้อย่างเอาเป็นตาย!!
จริงๆผมไม่ได้เป็นคนนิสัยเสียแบบนี้แต่เห็นหน้าน้องไอ้โซ่แล้วอยากแกล้งเล็กน้อยๆ แค่นั้นเองนั่งมองนานๆ ก็เพลินดี ไม่ฉูดฉาดเหมือนผู้หญิงทั่วไปที่เคยเข้าหาผมซินเซียเป็นหญิงตัวเล็กผอมบางผมบลอนด์สะดุดตาตัดกับผิวขาวของเธอแบบนี้ยิ่งออร่าไหนจะหน้าตาสวยน่ารักแบบสมัยนิยมอีกบอกได้เลยว่าผู้ชายที่ไหนก็ชอบ!
“เกิดอะไรขึ้น” น้ำเสียงตกใจของคนตรงหน้าเรียกสติของผมกลับมาและมองตามสายตาเธอไปที่จอถ่ายทอดการแข่งขันในสนาม
เหมือนที่สนามจะมีปัญหานะ
“เฮียโซ่มีปัญหารึเปล่าคะ”
เสียงหวานของคนตัวเล็กเอ่ยถามผม ส่วนผมที่ยังไม่รู้ต้นสายปลายเหตุเลยไม่ได้ตอบอะไรแต่หยิบมือถือขึ้นมาต่อสายหาคนในสนามแทน
[เพทาย]
“ในสนามมีอะไรวะ”
“พวกไอ้กายมันหาเรื่องไอ้โซ่วะ”
“เดี๋ยวกูลงไป”
ผมวางสายจากเพทายเพื่อนในกลุ่มของผมเพื่อลงไปจัดการไอ้หมาต่างคณะที่ชอบทำตัวมีปัญหากับพวกผมที่มหาลัยบ่อยๆ แต่ไม่เคยมีปัญหากันข้างนอกสักทีเพราะต่างคนต่างไม่ล้ำเส้นกันแต่วันนี้ทำไมมันถึงกล้ามาล้ำเส้นผม!
“เดี๋ยวก่อนค่ะพี่จะไปเรื่องเฮียโซ่ใช่ไหม” ซินเซียถามอย่างร้อนรน
“ไม่เกี่ยวกับเธอ..รออยู่ที่นี่” เขาเอ่ยเสียงแข็ง!
“หนูไปด้วย!!” แต่คนดื้อยังไงก็ดื้ออย่างที่คิดไว้เลย
“ไม่ได้”
“แต่นั้นมันพี่ชายหนูนะ”
“งั้นห้ามดื้อ”
“รับทราบค่ะ”
หมับ!
“อ่ะ..ไม่ต้องจับก็ได้ค่ะ”
ผมหันไปคว้ามือเธอแล้วพาเดินนำออกไปโดยไม่สนน้ำเสียงไม่พอใจของเธอขาสั้นแบบนี้เดินไปไม่ถึงไหนหรอกผมจับกุมมือเธอไปด้วยเร็วกว่าและจะได้ไม่หลงกันด้วย!
ตลอดทางมีแต่คนหันมามองเราสองคนแต่ผมไม่สนใจเพราะผมรีบมีแต่คนตัวเล็กข้างหลังที่บ่นเสียงอู้อี้ว่าคนมองใหญ่แล้ว
นี่ไม่รู้หรอถึงเธอไม่มากับผมคนก็มองเธออยู่ดีเพราะรูปร่างหน้าตาเธอมันเด่นขนาดนี้ไร้เดียงสาจริงๆเลย
ผัวะ!!!
“เฮ้ยไรว่ะไอ้สัส”
“มึงจะเอาหรอว่ะ”
“หยุด!!”
เมื่อมาใกล้ถึงจุดที่ไอ้โซ่ทะเลาะกันผมเลยรีบสืบเท้าเข้าไปบริเวณนั้นมากขึ้นพร้อมเพ่งสายตามองทั้งสองฝ่ายที่ตอนนี้ตะลุมบอนมั่วกันไปหมด!
“กูบอกให้หยุด”
“ถ้าจะกัดกันก็ไปกัดกันข้างนอก”
พวกการ์ดที่มาถึงที่นี้พร้อมกับผมรีบเข้าไปแยกพวกมันออกจากกันหน้าไอ้โซ่มีแผลเล็กน้อยมากเมื่อเทียบกับไอ้กายที่หน้าเละฉิบหาย
“เกิดอะไรขึ้น มีใครจะเล่าให้กูฟังได้บ้าง”
“ก็ไอ้กายมันมาท้าไอ้โซ่แข่งรถแต่วันนี้ไอ้โซ่มันจะแข่งแค่รอบเดียวมันเลยไม่รับ แต่ไอ้กายไม่จบจะให้มันแข่งให้ได้มันไม่ยอมเลยทะเลาะกัน”เพทายเอ่ยปากเล่าเรื่องทั้งหมด
แม่ง!หาเรื่องชัดๆ แถมยังหาเรื่องถิ่นผมอีก
“ มึงล้ำเส้นพวกกูเกินไปแล้วสัสกาย”
“ทำไมมึงจะใช้อำนาจเจ้าของสนามไล่กูออกหรอว่ะ”
“ถุ้ย! กระจอกวะแค่ท้าแข่งแค่นี้มึงจะทำไมวะหรือกลัวแพ้”
ไอ้กายมันหันมาถามผมแล้วกันไปถุ้ยน้ำลายลงพื้นต่อหน้าไอ้โซ่ถึงผมจะอยากไล่มันไปแต่ว่าเรื่องนี้ให้ไอ้โซ่จัดการดีกว่าพวกมันคู่แค้นบาดเลือดกันมานาน
“เอ๋ นี่มันน้องซินเซียคนสวยนี่”
ไอ้กายหันมาเห็นคนตัวเล็กด้านหลังผมและแสยะยิ้มออกมาแบบเหนือกว่าพร้อมมองซินเซียตั้งแต่หัวจรดเท้าคนตัวเล็กด้านหลังเหมือนจะรู้เลยเขยิบตัวมาหลบหลังผมจากสายตาของไอ้กาย
“อย่ายุ่งกับน้องกู/อย่ายุ่งกับซิน”โซ่กับต้าร์โพล่งขึ้นมาพร้อมกัน
“ว้าว แตะไม่ได้เลยนะ”
“เอางี้ไหมถ้ามึงชนะกูจะไม่ยุ่งกับน้องมึง แต่ถ้ากูชนะพวกมึงก็รับกูเป็นน้องเข”
ผัวะ!!ผวัะ!ผวัะ
ก่อนมันจะพูดจบหมัดผมก็ปล่อยออกไปแล้วไม่รู้ทำไมทนฟังไม่ได้วะจะมาเป็นน้องเขยไอ้โซ่มึงฝันหรอไอ้สัสผมรัวหมัดคนปากหมาแบบมันน้องสาวไอ้โซ่ไร้เดียงสาขนาดนี้มันยังไม่เว้นนอกจากปากหมาแล้วยังใช้สายตาต่ำๆมองอีก สัสเอ้ย!!!
“เอามันกับเพื่อนมันไปทิ้งข้างนอกและขึ้นบอร์ดแบนมันอย่าให้มันเข้ามาที่นี่อีกตลอดชีวิต”
ผมหันไปสั่งการ์ดทันทีหลังจากต่อยมันจนยับทั้งมันและเพื่อนมันไม่มีสิทธิ์เข้ามาที่นี่อีก!ผมเบือนหน้าหนีจากสายตาของทุกคนที่กำลังมองอยู่โดยเฉพาะคนตัวเล็กที่ยืนมองผมตาโต ฮึ!นึกว่าจะกลัวจนตัวสั่นขนาดเห็นผมอัดคนขนาดนี้เธอยังยืนจ้องแบบตกใจแต่นอกนั้นก็ไม่ได้มีท่าทางหวาดกลัวผมเลย
ซินเซีย Talk
0.0
ฉันตกใจมากไม่คิดว่าเหตุการณ์มันจะหลั่งเลือดขนาดนี้แต่เข้าใจเขาอาจจะโกรธแทนเฮียโซ่เฮียต้าร์เพื่อนเขา แต่เขาจะมาโกรธแทนทำไมอะฉันไม่ใช่น้องเขาสักหน่อย !
“อะไรทำมึงคลั่งวะ” พี่ผู้ชายหล่อที่ฉันเห็นว่าอยู่กับพวกเฮียตั้งแต่แรกเอ่ยกับพี่เสือ
“พวกสวะควรโดนแล้ว” พี่ผู้ชายผมดำแขนสักลายเท่ๆ เอ่ยขึ้นมาบ้าง
เฮ้อ! มีแต่คนโหดๆจัง ปกติก็ไม่เคยเจอเวลาพวกเฮียอยู่กับเพื่อนเลยนะเชื่อไหมว่าพวกเฮียคบกันมาตั้งแต่มัธยมแต่ฉันแทบไม่เคยเห็นพวกเพื่อนเฮียไปที่บ้านเลย
“เฮียเป็นไงบ้าง” ฉันเดินเข้าไปหาเฮียโซ่ที่จากใบหน้าหล่อเหลาตอนนี้มีรอยแผลฟกช้ำเล็กน้อย
“เฮียไม่เป็นไร แล้วนี่...ลงมาทำไมเฮียบอกไม่ให้ลงมาสนามไม่ใช่หรอ”
“คือ..”
“กูพามาเองแหละ..เห็นมึงหวงน้องเลยไม่กล้าปล่อยไว้คนเดียว” พี่เสือตอบแทนเพราะฉันไม่รู้จะบอกยังไง กลัวโดนดุ
“แน่นะ”
“เออ!!”
“ขอบใจมากวันนี้กูกับไอ้ต้าร์จะพาน้องกลับแล้วส่วนเรื่องไอ้กายค่อยว่ากันอีกที”
เฮียโซ่ตัดจบแล้วรีบพาฉันกลับบ้านพร้อมเฮียต้าร์ที่ขอติดรถกลับมาด้วยเพราะขามามากับเพื่อนอีกคนบรรยากาศบนรถเงียบมากจนฉันแทบจะไม่กล้าหายใจ ไม่รู้ว่าทำไมพี่ชายทั้งสองคนถึงได้เงียบกันขนาดนี้หรือเรื่องตอนอยู่ที่สนามมันซีเรียสมากจนพวกเขาไม่มีอารมณ์จะคุยกัน
“หมวย!”
“ว่าไงเฮีย”
“ไอ้เสือได้ทำอะไรรึเปล่า”
“หืม เปล่านะคะ”
“อืม”
เฮียโซ่โพล่งออกมาเสียงดังทำลายบรรยากาศบนรถจากที่เงียบอยู่แล้วให้เงียบลงไปอีกเพราะฉันไม่เข้าใจว่าเฮียจะถามทำไมแต่เฮียต้าร์ที่เห็นฉันตกใจและงงเลยเอ่ยบอกให้เฮียโซ่สบายใจ
“ไอ้เสือมันจำศีล..มันไม่ทำไรซินหรอกมึงทำเป็นหวงน้องเกินกว่าเหตุ”
“แล้วมึงหวงไหม”
“หวงสิวะ!!”
“พอๆ ไม่มีอะไรทั้งนั้นแหละเฮีย”
ฉันตัดจบบทสนทนาไม่งั้นยาวแน่อะไรที่เป็นเรื่องฉันเฮียคิดเยอะเสมอและอีกอย่างเรื่องของเพื่อนเขาคนนั้นมันก็ไม่มีอะไรจริงๆ
- ผู้เขียน
