LOVE ENGINEER ปล้นหัวใจคุณหนูวิศวะ

บทที่ 1 เพื่อนสนิท โรงเรียนนานาชาติ x ฟึบ! “ทำไร” “กำลังเลือกมหาลัยที่จะไปเรียนต่ออ่ะ นายได้ที่เรียนยัง?” ร่างสูงผู้มาใหม่ทรุดตัวลงบนเก้าอี้ตรงข้ามคนตัวเล็กที่นั่งคิ้วขมวดอยู่ในห้องเรียนคนเดียวเนื่องจากเวลานี้เป็นช่วงเที่ยงทุกคนออกไปพักทานอาหารกันหมดจะเหลือก็แต่คนตัวเล็กตรงหน้าที่ยังไม่ออกไปสักทีเขาเลยเข้ามาตาม “ยัง เธอเรียนที่ไหนฉันก็ไปที่นั่นแหละ” “หมายความว่าไง” “ก็หมายความตามที่พูดไง” “ถ้าฉันเรียนไหน นายก็จะไปด้วยหรอ” “ใช่” ฉันเผลอฉีกยิ้มกว้างอย่างดีใจที่เขาอยากจะไปเรียนที่เดียวกับฉันเพราะตอนนี้ไม่อยากแยกจากเขาเลย สวัสดีค่ะทุกคน ฉันชื่อซินเซีย กำลังจะจบชั้นมอปลายเลยต้องหาที่เรียนไว้ก่อน ตอนนี้คณะที่ฉันยื่นคะแนนคือวิศวะ แต่เลือกมหาลัยลงเรียนไม่ได้นี่สิคิดหนักเลยเพราะป๊าก็อยากให้ไปเรียนที่เดียวกับพวกเฮียเพราะจะได้มีคนคอยดูแล จะดูแลหรือจับตาดูก็ไม่รู้ หวงลูกสาวน้องสาวกันขนาดนี้ ส่วนคนตรงหน้าชื่อ สายฟ้า เป็นเพื่อนสนิทของฉันเองเราเรียน ม.ปลาย ด้วยกันเลยค่อนข้างสนิทกันมากด้วยความที่หมอนี้หล่อ สูง ขาว ลุคแบดๆ ทำให้ผู้หญิงเข้าหาเยอะ แต่เจ้าตัวเอาแต่เมินและขี้รำคาญทำให้ไม่มีแฟนทั้งๆ ที่ฮอตปรอทแตกขนาดนี้ ที่เรามาเป็นเพื่อนกันได้เพราะเขาบอกว่าฉันเป็นคนเดียวที่ไม่วอแวเขาเหมือนคนอื่นๆ ทำให้เขาเลือกที่จะคบฉันเป็นเพื่อน แต่นับวันความรู้สึกของฉันมันยิ่งเพิ่มมากขึ้น ใช่! ฉันคิดว่าฉันชอบเพื่อนสนิทตัวเอง ทั้งที่เขานี้ขีดเส้นชัดเจนว่าฉันมันแค่เพื่อนแต่ฉันก็ห้ามใจตัวเองไม่ได้ถึงเขาจะไม่แคร์คนอื่นแต่กับฉันเขาทั้งอ่อนโยน ใส่ใจและดูแลฉันมาตลอดจะไม่หวั่นไหวได้ไงฉันไม่ใช่พระอิฐพระปูนนะที่จะไม่มีความรู้สึก แปะ!!! “เหม่ออะไร ไปกินข้าวได้แล้ว” “นี่ อย่ามาทำผมฉันนะ เดี๋ยวเสียทรงหมด” ฉันบ่นอุบอิบใส่คนตรงหน้าเพราะเห็นฉันนั่งเหม่อนานเขาเลยเอามือมายีผมฉันเล่นเหมือนที่ชอบทำประจำ!! เพราะเขาเป็นแบบนี้ไงฉันเลยหวั่นไหวทุกที!!!! “ไปยัง หิวแล้ว” “อื้มมม” พูดจบฉันเลยรีบเก็บของและเดินนำเขาออกจากห้องเพื่อไปโรงอาหารกัน หวังว่าที่นั้นยังเหลืออะไรให้กินอยู่นะเพราะดูเวลาแล้วเลทไปตั้ง 30 นาทีแน่ะ “ฮือ คะน้าหมูกรอบหมดแล้ว” “สมน้ำหน้าเธอช้าเอง” “ก็ลืมนี่!” “งั้นตามมานี่” “อ่ะ..จะพาฉันไปไหน” สายฟ้าคว้าข้อมือฉันก่อนจะเดินนำออกจากโรงอาหารฉันไม่รู้ว่าเขาจะพาไปไหนตลอดทางมีนักเรียนทำกิจกรรมช่วงพักเที่ยงกันอยู่ทุกที่เขาพาฉันเดินลัดเลาะตามตึกเรียนต่างๆ ก่อนจะมาโผล่ที่สวนร้างหลังโรงเรียน “ฟ..ฟ้า..จะพาไปไหน” “เธอหิวคะน้าหมูกรอบ” “ก็ใช่ แต่มันหมดไม่กินก็ได้” “ต้องกิน!จะพาไปกิน” “ห๊ะ ..ไม่ไปย่ะ” “ไป” เขาพาฉันเดินมาตรงรั้วเหล็กที่ฉีกขาดจากการโดนตัดคงเป็นพวกเด็กเกเรสรรหาวิธีออกนอกโรงเรียนแหละแล้วเขารู้ได้ไงถ้าไม่เดินมาตรงพงหญ้านี่ไม่เห็นเลยนะ “นายรู้ได้ไงอะ” “เธอคิดว่าไงล่ะ” “หน่อย!แอบโดดเรียนหรอ ทำไมฉันไม่รู้” “เพราะเธอชอบหลับในคาบเลยไม่รู้” “ไอ้บ้า!!” เขาหัวเราะร่าพลางยื่นมือมาให้ฉันจับตรงรั้วเหล็กตรงที่มีช่องออกไปนอกโรงเรียนจะค่อนข้างเล็กเตี้ยฉันเลยต้องค่อยลอดออกมา เมื่อเงยออกมาจากรั้วโรงเรียนได้ก็ต้องแปลกใจเมื่อด้านหลังโรงเรียนที่ไม่มีคนผ่านและมีกำแพงสูงจะมีร้านข้าวเยอะขนาดนี้แถมผู้คนยังเยอะอีกด้วย “โห คนเยอะจัง” “แถวนี้มีโรงงานน่ะ พนักงานเยอะ พวกแม่ค้าก็มาเปิดร้านกัน ตามมาสิ” “อืม” หมับ!! มือหนาคว้าข้อมือฉันไปจับกุม (อีกแล้ว) และพาเดินไปร้านอาหารที่เขาชอบมากินอากาศวันนี้ร้อนมากแต่ฉันกลับไม่เหน็ดเหนื่อยเลยมองมือของเราสองคนที่จับกุมกันแน่นพร้อมกับฉันที่พยายามก้าวตามให้ทันเพื่อเดินเคียงข้างเขามันฟินมากฉันอยากจดจำช่วงเวลานี้ไว้ หวังว่าเข้ามหาลัยแล้วเราทั้งสองคนยังคงเป็นแบบนี้ต่อไปนะ …