Chapter 3
1247 คำ
เช้าวันต่อมา.....
พิ้งค์กี้ Talk
วันนี้ฉันตื่นเช้าเป็นพิเศษ คิคิ ตื่นมาที่ร้านนะ กำลังนั่งคิดเมนูมัดใจว่าที่สามีอยู่ ฮ่าๆๆ ฉันตั้งใจว่าจะทำอาหารกลางวันไปส่งให้พี่หมออุ้มทุกวัน ถ้าเป็นไปได้ แหม บางวันฉันก็ไม่ได้ว่างมะ แต่ช่วงนี้จะไปทำคะแนน จะพยายามไปทุกวันจ้า
"สวัสดีครับคุณพิ้งค์ มาเช้าจัง"
ผู้ช่วยฉันเองแหละ คุณเค
"สวัสดีค่ะคุณเค อย่ากวนนะวันนี้พิ้งค์อารมณ์ดี"
เขามองหน้าฉันอย่างงงๆ
"สงสัยจะมีเรื่องดีๆ"
แหนะ ยังไม่หยุดแซวฉันอีกน้อ ฮ่าๆๆ
"ไว้เดี๋ยวก็รู้เองละน่า จิ๊ ไปๆ"
ฉันไล่ผู้จัดการร้านออกไปจากห้องครัวที่ฉันกำลังทำเตรียมของอยู่ ฉันต้องการสมาธิ เดี๋ยวไม่อร่อยขึ้นมาทำไงเล่า วันนี้ฉันจะทำ แกงเขียวหวานไก่ หมูหวาน ผัดผักรวม อิอิ ทำไมถึงทำ3อย่างนี้นะเหรอ ก็เป็นเมนูที่เขาสั่งทานวันนั้นไง ฮ่าๆๆ ฉันเก่งไม่ต้องบอกฉันหรอกนะ นี่ก็ได้เวลาแล้ว11โมงกว่าแล้วละ ฉันหิ้วกล่องที่ใส่อาหารติดมือไปด้วย วางไว้ข้างหลัง จากนั้นก็ขับรถตรงดิ่งไปที่โรงพยาบาล S
@โรงพยาบาล S
ตอนนี้ฉันถึงที่โรงพยาบาลเรียบร้อยกำลังเดินไปตึกสูตินรีเวช อ่ะ นั้นพี่หมอนี่นา สงสัยพักเที่ยงพอดี
"พี่หมออุ้ม"
เขาหันมาตามเสียงของฉัน ก่อนที่จะทำหน้าตกใจ ฉันวิ่งไปจับมือพี่เขาไว้แล้วลากออกมา
"คุณพิ้งค์มาทำอะไร"
เขาถามฉันกลับมา แต่ก็เดินตามฉันมาแต่โดยดี
"มาหาพี่หมอไงคะ ทำกับข้าวมาฝากด้วย ไปทานกันเนาะ"
ฉันลากพี่หมอมาตรงม้าหินอ่อนใต้ต้นไม้ เขานั่งลงแล้วมองหน้าฉันนิ่ง
" ทำแบบนี้ทำไม"
เขามองฉันอย่างไม่เข้าใจ นี่เมื่อวานที่พูดออกไปไม่เข้าใจเลยหรือไงเนี้ย
"ก็พิ้งค์บอกพี่หมอแล้วไงค่ะว่าพิ้งค์จะจีบพี่หมอไง"
เขาเงียบไป นี่เขาคิดอะไรอยู่เนี้ย โกรธฉันเหรอ
"พี่หมอโกรธพิ้งค์เหรอคะ"
ฉันถามออกไป เขามองหน้าฉันด้วยสายตาว่างเปล่า ไม่ยอมพูดอะไร
"พิ้งค์ก็แค่ทำกับข้าวมาให้ ถ้าพี่หมอลำบากใจงั้นพิ้งค์เอาไปทิ้งก็แล้วกันค่ะ"
พูดจบฉันก็ถือกล่องข้าวเดินออกไปจากโต๊ะอย่างเงียบๆ ก่อนที่จะมีเสียงคนร้องห้ามฉันไว้
"เดี๋ยว"
ฉันหันกลับไปตามเสียง ต้องทำหน้านิ่งๆไว้ก่อนยังยิ้มตอนนี้ไม่ได้
"ไหนๆก็ทำมาแล้วเสียดายของ เอามาสิ"
ฉันรีบวิ่งกลับไปที่เดิมแล้วแกะข้าวกล่องให้เขา หยิบช้อนกับส้อมยื่นไปให้เขา เขารับไปแล้วก็ลงมือทานอย่างเงียบๆ ฉันจึงเดินออกมาจากโต๊ะเพื่อไปซื้อน้ำมาหาให้พี่หมอ แต่เขาก็เรียกฉันไว้ก่อน
"เดี๋ยว จะไปไหน"
เขามองฉันนิ่งแล้วถาม อ่อฉันลืมบอกเขานิ ฮ่าๆๆ
" ไปซื้อน้ำให้พี่หมอไงคะ ทานข้าวเสร็จก็ต้องทานน้ำ"
เขาเงียบไม่ตอบอะไร ฉันก็เดินออกไปทันที สักพักฉันก็กลับมาที่โต๊ะเดิม ทานเก่งแหะจะหมดแล้ว
"ไม่ทานเหรอ"
เขาถาม นี่เขาชวนฉันกินข้าวด้วยเหรอเนี้ย เขินน้า
"ไม่ค่ะไม่หิว เห็นหน้าพี่หมอก็อิ่มแล้ว"
เงียบ แล้วก็ก้มหน้ากินต่อทันที ชิ ไอ้ผู้ชายหน้าเดียว แสดงความรู้สึกว่าดีใจที่ฉันมาหาสักนิดก็ไม่ได้ มันจะขาดใจตายลงตรงนี้หรือไง ชิ ฉันเริ่มทำหน้างอ แก้มป่องแล้วละ เหมือนเขาจะสังเกตฉันก็เลยถามขึ้น
"เป็นอะไร"
" เปล่าค่ะ"
ฉันตอบออกไป แต่หน้ายังบูดเป็นตูดหมึก
"อิ่มแล้ว"
ชิ ยังไม่หมดเลยนะ
"ทานให้หมดสิคะ เสียน้ำใจหมด"
ฉันบ่นออกไป
"ทำมาเยอะขนาดนี้ นี่คนนะ"
อ่าวเหรอ ฮ่าๆๆๆ นี่ฉันว่าฉันทำพอดีจานนะ แต่สงสัย3อย่างนี้เขาจะกินกันสองคน คนเดียวคงจะไม่หมด ถ้าเป็นฉันนะเหรอ ครึ่งหนึ่งจะหมดไหมเหอะ ฮ่าๆๆๆ
"ก็ได้งั้นพรุ่งนี้ทำมาน้อยกว่านี้นิดหนึ่งก็ได้"
ฉันบอกออกมาไม่เชิงพูดกับเขาหรอก เหมือนบอกตัวเองมากกว่า และเหมือนว่าเขาจะได้ยิน
"ไม่ต้องทำมาแล้ว ไปทำงานเถอะ เดี๋ยวเจ้าของร้านเขาก็ไล่ออกหรอก"
What นี่คุณพิ้งค์ค่ะ ใครมันจะไล่ฉันออกเล่า ชิ
"ไล่ออก"
เขามองหน้าฉันด้วยหน้ามึงงง ฉันก็หน้ามึนตอบกลับไป ก็ไม่เข้าใจที่เขาถามจริงๆนี่นา
"ก็ทำงานที่ร้านอาหารไม่ใช่ไง"
ห๊ะ มันก็ร้านฉันป่ะ เอ๊ะ หรือเขาจะเข้าใจว่าฉันเป็นพนักงานต้อนรับ ฮ่าๆๆ เขาตลกจัง
"แหะๆ แต่ว่า กลางวันว่าง มาได้ทุกวันค่ะ"
เอาวะแถไปก่อนฮ่าๆๆ ไม่ได้โกหกนิ แต่ก็ไม่มีความจำเป็นต้องบอก เดี๋ยวเขาจะหาว่าฉันไม่มีการมีงานทำ
ฟู้ววววววว เขาถอนหายใจใส่ฉันอ่ะ โอ๊ยยยยยย
"นะๆ ให้พิ้งค์มานะ นะๆๆ"
ฉันพูดกับเขาด้วยสายตาอ้อนๆ กระพริบตาปริบๆ เขาหันหน้าหนีฉัน ก่อนจะถอนหายใจออกมาอีกรอบ แล้วหันหน้ามาทางฉัน
"ผมไม่ได้ชอบคุณนะคุณพิ้งค์ผมมีคนที่ชอบอยู่แล้ว"
ใคร มันเป็นใคร ห๊ะ!
"ใคร เขาเป็นใคร?"
ฉันถามเขาอย่างต้องการคำตอบ เขาไม่มีแฟนนิ พยาบาลเขาก็พูดกัน ตอนแรกก็โล่งใจแล้วเชียว ตอนนี้คืออะไร มาบอกว่ามีคนที่ชอบอีกแล้ว เห้อ จะตัดเยื้อใยกันอะไรขนาดนั้นเนี้ย
" คุณไม่ต้องรู้ รู้แค่ว่าผมไม่ได้ชอบคุณ"
เขาปฏิเสธฉันตรงๆออกมา โอ๊ยยย ตอนนี้ตาเริ่มร้อนผ่าว น้ำตาจะไหล ฉันกระพริบตาปริบๆเพื่อไล่น้ำตา
"ทำไมถึงไม่ให้โอกาสพิ้งค์บ้าง ทำไมถึงปฏิเสธพิ้งค์ทั้งๆที่คุณยังไม่รู้จักพิ้งค์ดีเลย ฮึก"
ตอนนี้ฉันกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่แล้วละ นี่ฉันต้องอกหักตั้งแต่ยังไม่ได้เริ่มเลยเหรอเนี้ย นี่เขาเป็นคนแรกเลยนะที่ฉันตามจีบเขา ฉันไม่เคยวิ่งตามผู้ชายมาก่อนเลยนะ ฮึกๆๆ
" คุณจะร้องไห้ทำไมเนี้ย"
เขายื่นผ้าเช็ดหน้าของเขามาให้ฉัน ฉันไม่รับหรอก ฉันใช้มือปาดน้ำตาแทน เขามองฉันอย่างหงุดหงิดก่อนที่จะพูดออก
"คุณจะเอาไงว่ามา แต่ต้องเงียบนะ ผมอายคนอื่น หยุดร้องได้แล้ว"
ฉันกลั้นเสียงสะอื้นเอาไว้ ปาดน้ำตาแล้วเงยหน้ามองเขา
"พิ้งค์ขอโอกาสจากพี่หมอแค่สองเดือน ถ้าพิ้งค์ทำให้พี่หมอมารักพิ้งค์ไม่ได้ พิ้งค์จะไปเอง"
ฉันพูดด้วยน้ำเสียงแน่วแน่ ยังไงฉันก็ต้องทำให้เขารักฉันให้ได้ เวลาตั้งสองเดือนสำหรับพิ้งค์ยังไงก็เพียงพอ เขามองหน้าฉันด้วยสายตาที่ฉันอ่านไม่ออก
ฟู้ววววววว
"ก็ได้ แค่สองเดือนนะ ถ้าผมรักคุณไม่ได้ คุณต้องไปจากชีวิตผม"
โธ่สงสารน้อง ทำไมต้องทำกับน้องขนาดนี้ด้วยค่ะพี่หมอ ใจร้ายสุดๆๆ
- ผู้เขียน
