"ข้าชื่อภูผาเป็นหัวหน้าชุมโจรที่นี่ และเจ้าก็คือสมบัติของข้าเป็นเมียของข้า เข้าใจหรือเปล่าฟองจันทร์"
"ข้าไม่เข้าใจ ข้าไม่อยากเป็นเมียโจร และไม่อยากได้ไอ้มีดสั้นบ้าๆ นี่ด้วย" พูดจบนางก็คว้ามีดสั้นออกจากมือของเขาแล้วชักมันออกจากฝัก และก่อนที่มันจะปาดลงยังคอหอยของตนเอง ฝ่ามือหนาของภูผาก็ยื่นเข้ามารับคมของมันเอาไว้เสียก่อน หยดเลือดที่ไหลลงทีละหยดจากฝ่ามือของเขาที่รั้งคมมีดไม่ให้ปาดลงบนลำคอขาวผ่อง ยิ่งนางกระชับแรงเข้าเท่าไหร่เลือดก็เริ่มหยดเร็วและแรงขึ้นเท่านั้น ฟองจันทร์จ้องมองดูสีหน้าของภูผาที่แน่นิ่งไม่พูดอะไรออกมา แต่จับจ้องมาที่นางอย่างแน่วแน่ รู้สึกได้ว่ามีดได้บาดเข้าเนื้อของเขาค่อนข้างลึกมากจากแรงกดของนาง
"ท่าน..." เมื่อเขาไม่ยอมปล่อยมือ นางจึงต้องเป็นฝ่ายปล่อยเสียเองด้วยเกรงว่าเลือดของเขาจะไหลออกมาจนหมดตัว
ตุบ! เสียงมีดสั้นหล่นลงยังพื้นดิน ฟองจั
