จอมโจรไฟมาร

ตอนที่ : 7 หน้าที่ของเมีย 2

"ข้าเกิดมาจากดินจะเกลือกกลั้วกับพวกชั้นต่ำก็ไม่เป็นไร แต่ว่าคุณหนูท่านสิ ไม่เหมือนข้า" ผกาจับมือทั้งสองข้างของกอพเยียขึ้นแนบแก้มของตนเอง คุณหนูของนางเหมือนดั่งเทพธิดาบนฟ้าสูง ที่ถูกมหาโจรฉุดลงนรกภูมิแห่งนี้

"เราจะต้องหนีไปให้ได้ผกา...เราจะต้องหาทางหนีไปได้"

"แต่คุณหนูคะ เมื่อคืนข้าแอบถามพี่ขินแล้ว ถ้าใครหนีมีโทษสถานเดียวก็คือ...ตาย" ผกาเอ่ยออกมาด้วยความกลัว นางเกิดมายากจนต้องดิ้นรนเพื่อให้มีชีวิตรอดตั้งแต่เด็ก กระทั่งถูกรับเข้าเป็นสาวใช้ในคฤหาสน์บิดาของกอพเยีย ชีวิตจึงได้ลืมตาอ้าปากขึ้นมาได้ ครั้นจะให้เอาชีวิตมาทิ้งที่ชุมโจรแห่งนี้จึงเป็นสิ่งที่นางกลัวและไม่ต้องการ

"ตายอย่างนั้นเหรอ" กอพเยียนิ่งเงียบไป นางเองก็ยังอยากจะกลับไปพบหน้าบิดามารดาของตนเอง ไม่อยากต้องจบชีวิตเอาไว้ในชุมโจรป่าแห่งนี้เช่นเดียวกัน

"อดทนนะคะคุณหนู มันต้องมีสักวันที่เราจะหนีไปจากที่นี่ได้" ผกาลูบหลังมือของนางเพื่อปลอบโยน

"อดทน..." กอพเยียเบือนหน้าไปมองไฟมารที่นั่งกินข้าวอยู่บนแคร่ไม้อีกมุมหนึ่ง ท่าทางการกินที่แสนจะไร้มารยาท โดยการพูดไปกินไปทำให้นางรู้สึกขนลุกและขยะแขยงขึ้นมาในทันใด จะต้องอดทนอยู่กับไอ้คนกักขฬะแบบนี้ไปอีกนานสักแค่ไหนกัน

เมื่อกินข้าวเสร็จก็ได้เวลาที่กอพเยียจะต้องไปซักผ้าที่ลำธารตามคำสั่งของไฟมาร เสื้อผ้าห้าชุดถูกนำใส่ตะกร้าแล้วยกลงมาให้เมียของตนเอง ปกติแล้วจะมีคนทำหน้าที่ซักชุดของไฟมารอยู่แล้ว แต่ว่าเมื่อเขามีเมียหน้าที่นี้จึงตกเป็นของนาง

"ซักผ้าเสร็จแล้วเดี๋ยวข้ามีรางวัลให้" ไฟมารยื่นมือออกไปเชยปลายคางของนางส่งสายตากรุ้มกริ่มส่อแววหื่นกามอยู่ไม่น้อย กอพเยียปัดมือมหาโจรออกแล้วสะบัดใบหน้าหนีอย่างรังเกียจ

"ทำสะดีดสะดิ้งรังเกียจผัวของตัวเองเข้าไป ถ้าข้าเบื่อมากๆ จะยกให้ไอ้พวกนี้มันชิมกันทั้งกองโจรเลย" มหาโจรเอ่ยออกมาอย่างรำคาญในท่าทางของเมียตนเอง ทำให้คนฟังถึงกับยืนหน้าซีดเป็นไก่ต้ม

"ขะ...ข้าไม่ได้รังเกียจ" นางรีบเอ่ยปฏิเสธออกมาอย่างรวดเร็วและกลัวว่าเขาจะเบื่อตนเองขึ้นมาจริงๆ ไม่ใช่เพราะพิศวาสในรสรัก แต่ไม่อยากเป็นเมียโจรทั้งฝูงต่างหาก

"รู้จักกลัวด้วยหรือ เจ้าจะต้องรู้จักเอาใจผัวให้มากๆ นะกอพเยีย ไม่อย่างนั้นเกิดข้าเบื่อง่ายๆ ขึ้นมารับรองว่าเจ้าเจอศึกใหญ่แน่" คิ้วข้างหนึ่งยกขึ้นสูง ก่อนจะเดินจากนางไปอย่างคนอารมณ์ดีเสียเต็มประดา ขณะที่อีกคนกลับยืนนิ่งคล้ายคนที่กำลังจะเป็นลม

"คุณหนู เป็นอะไรไปคะ" เสียงร้องของผกาดังขึ้น เมื่อเห็นกอพเยียยืนหน้าซีดอยู่กับที่ใต้บ้านไม้ของไฟมาร

"ผกา เจ้าโจรชั่วนั่นมันบอกว่าถ้าเบื่อข้าแล้วจะยกให้สมุนของมันทั้งหมด" กอพเยียคล้ายคนกำลังจะร้องไห้ น้ำตาคลอเบ้าด้วยความกลัว

"ใจเย็นๆ ค่ะคุณหนู ไฟมารคงยังไม่เบื่อคุณหนูง่ายๆ หรอกค่ะ เพิ่งจะครั้งแรกเองไม่ใช่เหรอคะ เราไปซักผ้ากันดีกว่าค่ะ" ผกาพยายามปลอบใจก่อนจะดึงข้อมือของนายสาวให้เดินตามตนเองไปยังลำธารเพื่อทำการซักผ้า

ลำธารที่ว่ามีน้ำสีใสจนมองเห็นฝูงปลาน้อยใหญ่แหวกว่ายอยู่ใต้น้ำ กอพเยียรีบวางตะกร้าผ้าในมือลง แล้วตรงเข้าไปวักน้ำใส่หน้าและลูบตามเนื้อตัวในทันที

"เบาๆ ค่ะคุณหนู"

"น้ำลายของไอ้โจรชั่วนั่นมันเกาะติดตัวข้าแทบจะทุกที่ ข้าจะล้างมันออกให้หมด" กอพเยียขัดถูใบหน้าและตามแขนขาของตนเองอย่างไม่ออมแรง ทั้งขยะแขยงและรังเกียจร่องรอยรักของมหาโจรเหลือคณา

"ทำอย่างกับว่าจะลบมันออกไปได้" ผกาเอ่ยเบาๆ เมื่อเห็นกิริยาของนายสาว อดนึกถึงความจริงของตนเองไม่ได้ คืนนี้นางจะต้องไปนอนกับสมุนโจรคนอื่น คิดแล้วก็น่าสมเพชในชะตากรรมแสนเศร้านี้ นางค่อยๆ เอื้อมมือออกไปหยิบชุดของไฟมารที่อยู่ในตะกร้าออกมา

"ผกาหยุด เจ้าไม่ต้องซักเสื้อของไอ้โจรชั่วนั่น" กอพเยียรีบเอ่ยปรามสาวใช้ของตนเอง

"อ้าวทำไมล่ะคะคุณหนู"

"ข้าจะซักเอง"

"คุณหนูจะซักเสื้อ? แล้วจะทำเป็นหรือคะ" ผกาถามออกมาด้วยความแปลกใจ ตั้งแต่รู้จักกันมานางไม่เคยเห็นกอพเยียแตะต้องเรื่องพวกนี้เลยสักครั้งเดียว

"เจ้าก็สอนข้าสิผกา เดี๋ยวไฟมารจับได้ว่าเจ้าซักให้ข้า มันก็จะไม่พอใจอีก ข้าไม่อยากทำให้เจ้าต้องเดือดร้อนไปมากกว่านี้"

"ถ้าเช่นนั้นก็ได้ค่ะคุณหนู มาทางนี้เดี๋ยวข้าสอนว่าต้องทำอย่างไร" ผกาหยิบเสื้อผ้าที่อยู่ในตะกร้าออกมาแล้วจุ่มลงไปในน้ำ เพียงเท่านั้นทั้งสองก็ยกมืออุดปากกลั้นอาการขำเอาไว้ไม่อยู่ เมื่อน้ำที่เคยใสแจ๋วจนเห็นตัวปลา กลายเป็นสีขุ่นดังโคลนตมก็ไม่ปาน

"พวกมันเคยอาบน้ำกันบ้างไหมนี่" ผกาส่ายหน้าไปมาอย่างระอา

"ข้าสงสารปลาพวกนี้จังผกา ที่ต้องมาเจอกับน้ำที่เป็นพิษ" กอพเยียเบ้ปากใส่ความสกปรกที่กระจายอยู่ในน้ำ จากนั้นก็ตั้งหน้าตั้งตาออกแรงขยี้เสื้อผ้าของไฟมารตามคำสอนของผกา ปากอิ่มขมุบขมิบด่าเจ้าของเสื้อไปพลางขยี้ไป จนผกาต้องลอบยิ้มออกมาเป็นระยะ แม้จะหน้าสิ่วหน้าขวานแต่นายสาวของตนก็ยังมีมุมที่น่ามองอยู่ไม่น้อย

เมื่อจัดการกับเสื้อผ้าเสร็จ พวกนางก็ต้องนำเสื้อผ้าทั้งหมดนี้ไปผึ่งยังลานตาก ที่อยู่บริเวณด้านหลังของชุมโจร ทว่าไม่ทันจะได้ก้าวเท้าพ้นบริเวณลำธาร ไฟมารก็เดินดุ่มๆ เข้ามาหาทั้งคู่เสียก่อน

"ผกาเจ้าเอาเสื้อไปตาก ส่วนเจ้ากอพเยียอยู่นี่กับข้า" คำสั่งของ ไฟมาร ทำให้ทั้งสองนางถอยกรูดไปยืนเบียดกันอยู่อีกมุมของลำธาร

"ท่านว่าอะไรนะ" ผกาถามไฟมารอีกรอบ

"ขินไปเอาเมียแกออกมา แล้วห้ามใครเข้ามายุ่มย่ามที่นี่ ข้าจะพลอดรักกับเมียข้า" ไฟมารไม่ตอบแต่หันไปสั่งสมุนของตนแทน

"ได้ครับหัวหน้า" ขินที่เดินตามมาข้างหลังรีบเข้าไปฉุดมือของผกา แล้วหันไปดึงตะกร้าผ้าในมือของกอพเยียมาถือไว้ ก่อนจะพาผกาเดินออกไปจากบริเวณลำธารแห่งนี้

กอพเยียได้แต่มองตามหลังของผกาไปด้วยสายตาละห้อย หวั่นกลัวกับคำว่าพลอดรักของไฟมารอยู่ไม่น้อย นางจึงเดินถอยหลังไปเรื่อยๆ เมื่ออีกฝ่ายเดินตรงเข้ามาหา

"กอพเยียเจ้าจะเดินหนีข้าไปถึงไหน ข้าเหนื่อยจะตามแล้วนะ" พูดจบไฟมารก็ตวัดเสื้อของตนเองออกจากด้านบน

"ว้าย!" เสียงร้องด้วยความตกใจทำให้มหาโจรยิ้ม ก่อนจะกระตุกกางเกงขายาวของตนเองออกด้วยความรวดเร็ว

"ว้าย! ไอ้ลามก ไอ้ๆๆ..." นางด่าต่อไปไม่ได้ ทำได้เพียงยืนกระทืบเท้าเร่าๆ เอามือปิดตาทั้งสองข้างไว้แน่น ไม่อยากมองภาพอุจาดตาเบื้องหน้า

"ข้า...ผัวของเจ้านะ...กอพเยีย" เสียงของไฟมารดังอยู่ในระยะห่างแค่คืบ นางรีบเอามือออกจากสองตาของตนเอง พบว่าไฟมารรุกชิดเข้ามาใกล้จนแทบจะถึงตัวนางอยู่แล้ว

"ข้าจะกลับ" คนที่กำลังหันหลังกลับเป็นอันต้องสะดุดกึก เมื่อไฟมารดึงชายเสื้อของนางเอาไว้ กระตุกพรวดเดียวร่างงามก็พุ่งเข้ามาปะทะอกแกร่ง

"ปล่อยข้า!" เสียงร้องลั่นของนางทำให้ไฟมารหัวเราะเสียงดังก้องบริเวณป่า รู้สึกชอบใจที่ได้แกล้งเมียตนเอง ฝ่ามือหนาลอกคราบชุดเสื้อผ้าที่นางสวมใส่อยู่ออกทิ้งไป กระทั่งเปลือยกายล่อนจ้อนด้วยกันทั้งคู่

"ฮื้อ...ฮือ...ฮือ" เมื่อสู้แรงของโจรเถื่อนไม่ได้กอพเยียก็ร้องไห้ออกมาด้วยความเจ็บใจ ผวาเข้ากอดรัดไฟมารเอาไว้แน่น ด้วยไม่อยากให้มหาโจรใช้สายตาหยาบโลนต่อเรือนกายของนาง

"ทีนี้ละกอดข้าซะแน่นเชียวนะกอพเยีย" สองร่างที่เปลือยกายอยู่ท่ามกลางธรรมชาติ ทำให้ไฟราคะในกายของไฟมารกระพือโหมขึ้นมา ความนุ่มเนียนที่เบียดเสียดอยู่บนความกำยำของตนเอง ส่งผลให้จอมพญามารพองกายขึ้นเรื่อยๆ ด้วยความร้อนรุ่ม

ไฟมารตวัดร่างอิ่มของกอพเยียเข้าสู่อ้อมแขนแล้วเดินลงลำธารใสไป ทันทีที่ท่อนล่างลงสู่ผิวน้ำกอพเยียก็ผวาเฮือกด้วยความเจ็บ เมื่อสายน้ำได้ผ่านเข้าสู่เนินหญ้าที่บอบช้ำของตนเอง

"อูย..."

"แสบล่ะสิ ครั้งแรกก็อย่างนี้แหละ อีกหน่อยก็ชินแล้วจะร้องว่า...เอาอีก" ไฟมารแสร้งเย้าก่อนจะปล่อยมือจากนาง จ้องมองดูใบหน้าของคนที่ได้ชื่อว่าเป็นเมียของตนเองอย่างสงสัย ทำไมนะ เขาถึงได้เอาผู้หญิงคนนี้มาเป็นเมียทั้งที่ไม่ใช่สิ่งที่เคยคิดมาก่อน ผู้หญิงสำหรับเขาคือใช้แล้วก็ทิ้ง แค่นั้นพอ

"คงเพราะเจ้างาม" คำตอบที่เอ่ยออกมาตอบคำถามของตนเอง ทำให้กอพเยียเงยหน้าอันแดงระเรื่อของนางขึ้นมองเขาด้วยความไม่เข้าใจ ก่อนจะเห็นร่างหนาใหญ่ของไฟมารมุดลงไปใต้ผืนน้ำแล้วโผล่พรวดขึ้นมาอีกครั้ง ขณะที่นางทำได้เพียงยืนนิ่งไม่กล้าขยับไหวไปมา ด้วยความรู้สึกเจ็บแปลบที่ด้านล่าง

"อาบน้ำสิกอพเยีย" ไฟมารบอกนางขณะที่ทำการถูไคลออกจากเนื้อตัวของตนเอง

"ข้าเจ็บ" นางเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา ไฟมารจึงรวบเอวคอดกิ่วเข้าหากระซิบเบาๆ ที่ใบหูงามของกอพเยีย

"เจ็บตรงไหน...บอกข้า"

"ก็ตรงที่ท่านทำนั่นแหละ!" น้ำเสียงกระเง้ากระงอดด้วยความโมโหทำให้ไฟมารอดขันไม่ได้ในความน่ารักนั่น ก่อนจะดันตัวของนางไปที่โขดหินที่อยู่ริมธาร

"เดี๋ยวข้าดูให้" พูดจบก็มุดน้ำลงไปด้านล่าง จากนั้นก็จับต้นขาเนียนของนางข้างหนึ่งขึ้นพาดบ่าของตนเอง ส่งปลายลิ้นหนาหยาบเข้าไปสำรวจอาการบาดเจ็บของกอพเยีย