จอมโจรไฟมาร

ตอนที่ : 3 เมียโจร 2

"ลองเรียกสิกอพเยีย" มหาโจรออกปากคล้ายสั่ง ทว่ากอพเยียได้แต่ส่ายหน้าไปมาทั้งน้ำตานองหน้า

"ข้าบอกให้เจ้าเรียกชื่อของข้า...กอพเยีย" เจ้าของเสียงทุ้มเข้มเอ่ยเอาจริง คราวนี้นางสะอื้นไห้แรงจนตัวโยนด้วยความกลัว

"โอ๊ย!" ฟันคมงับลงที่หน้าท้องเนียนของนาง จนเกิดเป็นรอยฟันวงกว้างสีแดงปรากฏอยู่ เมื่อนางไม่ยอมเอ่ยชื่อของตนออกมาเสียที

"จะเรียกไหม...กอพเยีย"

"ฮึก...ฮือ ฟะ...ไฟ...มาร" นางร้องไห้ไปพร้อมๆ กับการเรียกขานชื่อของเขา

"ดีมาก เรียกชื่อผัวตัวเองได้ดี" เอ่ยจบไฟมารก็เปล่งเสียงหัวเราะออกมาอีกครั้ง รู้สึกชอบใจเวลาที่เห็นนางสั่นกลัวเป็นลูกนกตัวน้อย มันทำให้เขารู้สึกดีเวลาจะขย้ำเหยื่อ

มหาโจรยังคงลงมือขยำนวลเนื้อนางต่ออย่างเมามัน และจุดที่ไฟมารรู้สึกอร่อยถูกลิ้นเป็นที่สุดก็คงจะไม่พ้นทรวงอวบสล้างทั้งสองข้าง ที่เขาแวะเวียนไปสัมผัสและลิ้มลองอยู่ไม่ว่างเว้น กระทั่งเนื้อเนียนสวยเปลี่ยนสีกลายเป็นแดงจ้ำตามแรงรักอันแสนหฤโหด

"ถูกใจโว้ย! ตัวเจ้าทำให้ข้าไม่รู้จักอิ่มสักที กอพเยีย!" ไฟมารตะโกนลั่นบ้านไม้ ปากจูบมือก็ลูบคลำผิวเนื้อสาวจนถ้วนทั่ว ความแข็งขืนที่ดีดตัวแกร่งผ่านกางเกงผ้าหนา ทำให้เนินเนื้อสาวของกอพเยียแสบร้อนไปหมดยามเมื่อถูกเสียดสี

"อา..." ไฟมารครางเมื่อความแกร่งของตัวเองถูไถไปกับต้นขาซอกด้านใน แล้วเกิดกระสันซ่านขึ้นห่อปากครวญออกมาอย่างสุดจะทนทาน

"โอวว...กอ...พเยีย" สะโพกหนากดด้านล่างของตนเอง ถูสีเข้ากับซอกขาเนียนด้านในทั้งที่อยู่ภายใต้กางเกงผ้าฝ้าย ทั้งแรงและเร็วยิ่งขึ้นกว่าเดิม กอพเยียปรือตาขึ้นมามองดูสีหน้ากระหายหื่นของไฟมารเพียงแวบเดียว นางก็หลับตาแน่นลงอีกครา มหาโจรผู้นี้แลดูน่ากลัวน่าขยะแขยงยิ่งนัก

"ไม่ไหวแล้ว" ไฟมารรีบผละออกจากร่างงาม แล้วรูดกางเกงของตนเองออกจากท่อนล่างด้วยความรวดเร็ว

"ไม่! ข้าไม่เอา" กอพเยียกระถดกายหนีราวกับจะตะกายให้หายตัวไปจากตรงนี้ ดวงตาเบิกกว้างขึ้นด้วยความตื่นกลัว เมื่อได้สบสายตาเข้ากับจอมพญามารของมหาโจร

"เจ้าไม่เอา แต่ข้าจะให้" ไฟมารทิ้งตัวลงทาบทับนางในสภาพเปลือยเปล่า ดันท่อนขาเรียวงามทั้งสองข้างให้แยกออกจากกัน แล้วแทรกตัวเข้าตรงกลางยกเรียวขาเสลาของนางพาดวางอยู่ด้านบนทั้งสองข้าง

"โอวว..." เสียงครางสั่นระริกด้วยความสุขสมของไฟมารคล้ายคนทรมานเต็มที ยามเมื่อจับจอมพญามารทักทายกับเนินงามภายใต้ทุ่งหญ้าหลากต้น ร่างหนากระตุกเยือกพยายามแนบความแกร่งให้อยู่ในซอกหลืบเร้นมากที่สุด การทักทายอย่างสนิทชิดเชื้อ ก่อให้เกิดน้ำผึ้งแสนหวานไหลเอ่อออกมาจนท่วมท้น

ไฟมารเลื่อนตัวขึ้นไปด้านบน พร้อมกับกระแทกจูบลงบนเรียวปากของนางอย่างดุดัน ปลุกเร้ายอดทรวงให้ตื่นตัวเต็มกำลังด้วยปลายนิ้ว

เผียะ!

"ว้าย!"

เสียงฝ่ามือกระทบเนื้อดังขึ้นพร้อมๆ กับเสียงหวีดร้องของกอพเยีย เมื่อฝ่ามือหนาที่ไล้สะโพกมน ตบกระตุ้นนางจนสุดแรงเกิด จนกลายเป็นรอยแดงตามฝ่ามือ

"เสียงร้องดังดี ข้าชอบ" ไฟมารเอ่ยชมอย่างขบขัน ลงมือขย้ำเหยื่อสาวแสนหวานต่อด้วยความฮึกเหิม

"ไม่นะ! ไม่เอา มันใหญ่" นางร้องดังลั่นเมื่อไฟมารพยายามผลักจอมพญามารเข้าไปในเนินหญ้าแสนงาม

"หึ หึ...แน่นอนมันใหญ่...มาก แต่ว่ายังไงมันก็จะต้องได้เข้าไปอยู่ในตัวเจ้า...เดี๋ยวนี้" ฝ่ามือหนาสากจับสะโพกมนเอาไว้มั่น ก่อนจะออกแรงกระแทกท่อนล่างเข้าสู่เนินเนื้อแสนฉ่ำอย่างรวดเร็ว

"อุ๊บ! โอ๊ย!" สะโพกผายบิดส่ายหนีตามสัญชาตญาณ นำพาความเจ็บปวดมาสู่ใจกลางระหว่างนางกับไฟมาร

"หยุดดิ้นเถอะเมียข้า ไม่งั้นอย่าหาว่าข้าไม่เตือน" มหาโจรคำรามกระหึ่มออกมาอย่างปวดร้าว เมื่อถูกบีบรัดแสนคับแน่น ขยับเพียงเล็กน้อยก็ปวดหนึบไปหมดทั่วทั้งร่าง คำขู่ของเขาทำให้กอพเยียกัดริมฝีปากข่มความเจ็บปวดจากด้านล่างเอาไว้แน่น จิกปลายนิ้วยังท่อนแขนหนาทั้งสองข้างสุดแรงเกิด

"อื้อ!" ทว่าอาการรัดแน่นจนเกินพอดีทำให้นางหายใจไม่ออก จำต้องออกแรงหนีให้หลุดพ้นอีกครั้งหนึ่ง

"บัดซบเอ๊ย!" สบถออกมาได้เพียงเท่านั้น ไฟมารก็กระชากตัวตนออกจากร่างของนางสุดแรง

"กรี๊ด!!!" เสียงร้องด้วยความเจ็บปวดลากเสียงยาวดังก้องไปทั่วบริเวณ กระทั่งนกกาที่เกาะอยู่บนกิ่งไม้ยังพากันบินหนีไปด้วยความตกใจ

"เฮ! เฮ! เฮ!" เสียงเฮดังลั่นมาจากด้านล่างของบ้านไม้ บ่งบอกว่าสมุนทั้งหมดที่ออกไปปล้นได้กลับมาพร้อมหน้ากันแล้วหมดทุกคน และยังได้ยินเสียงร้องด้วยความเจ็บในรสสวาทจากปากของตนอีก แค่คิดกอพเยียก็น้ำตาตกด้วยความอับอาย

"อ๊ะ!" คราวนี้จอมพญามารกลับเข้าสู่เนินหญ้างามอีกครั้งด้วยความรุนแรงไม่แตกต่างจากตอนไป นางแอ่นสะโพกขึ้นรับความเจ็บปวด พยายามกลั้นเสียงร้องไม่ให้ดังออกมาประจานตนเองมากไปกว่านี้

"อุ! อ๊ะ..." แรงสะเทือนจากการกระแทกกระทั้นเข้ามาอย่างต่อเนื่อง เรี่ยวแรงอันน้อยนิดไร้ซึ่งหนทางจะต้านทานไหว ทำให้น้ำตาไหลนองดวงหน้างาม

"อืมม..." เป็นเสียงครางของไฟมาร สะบัดใบหน้าสากแหงนเงยขึ้นด้านบน กัดปากล่างเอาไว้แน่นจนห้อเลือด จอมพญามารกำลังทำการทักทายบุปผางามโดยไม่ยั้งแรง และ...นับครั้งไม่ถ้วน

"อ๊ะ!" จู่ๆ ไฟมารก็ตวัดสะโพกงามงอนให้คว่ำตัวลง ทั้งที่ยังกระแทกแรงเข้าใส่อยู่อย่างต่อเนื่อง อาการเสียดสีอย่างฉับพลันทำให้กอพเยียครางระงมออกมา ความเจ็บปวดเริ่มบรรเทาเบาบางลง ยามเมื่อทั้งสองกายปรับสภาพเข้าหากันได้ ความลื่นไหลจากน้ำผึ้งหวานช่วยก่อให้เกิดกระแสแห่งความปรารถนาจนคุกรุ่น สองมือกำหนังเสือเอาไว้แน่น เข่าทั้งสองคุกตรึงอยู่ที่พื้น ไหวโยกตามแรงรักของไฟมารไปอย่างเร่าร้อน

"เก่งมาก...เมียข้า โอวว..." มหาโจรเอ่ยชม เมื่อสอดส่ายประสานร่างได้อย่างลื่นพลิ้ว ไม่กระตุกเจ็บปวดดังตอนแรก ขยุ้มสะโพกกลมเนียนเอาไว้แน่น แล้วออกแรงกระแทกเข้าใส่อย่างสุดแรง

"อ๊ะ!" เส้นไหมเงางามส่ายสะบัดไปมากลางแผ่นหลัง ก่อนจะเลื่อนลงไปปรกใบหน้างามเอาไว้จนมิด กอพเยียหอบหายใจกระเส่าแข่งกับไฟมารอย่างร้อนรุ่ม แล้วทรุดเข่าลงราบกับพื้นอย่างอ่อนแรง

"เฮ้ เมียข้า อย่าเพิ่งหมดแรงสิ ข้ายังไม่เสร็จเลยนะ" ไฟมารตบสะโพกงามเบาๆ เป็นการเร่งนางให้ลุกขึ้นมาสู้ศึกรักกับเขาต่อ ทว่านางกลับซุกหน้ากับหนังเสือแล้วนอนนิ่งไม่ไหวติง

"กอพเยีย เป็นเมียข้ามันต้องอึด เจ้าเข้าใจหรือเปล่า" ไฟมารค่อยๆ ถอนตัวตนออกจากเนินหญ้างามอย่างช้าๆ จับไหล่มนให้พลิกหงายขึ้นมาจากด้านล่าง สองมือของกอพเยียยกขึ้นปิดดวงตาทั้งสองข้างเอาไว้แน่น ปล่อยเสียงสะอื้นไห้ออกมาอีกระลอก ทว่ามันช่างเป็นภาพที่สวยงามเสียเหลือเกินสำหรับไฟมาร เมื่อทรวงอกอวบทั้งสองข้างพร้อมกับกายเปล่าเปลือย กำลังสั่นไหวระริกกระเพื่อมแรงไปมาตามจังหวะการร้องไห้ของนาง

มหาโจรกลืนน้ำลายลงคอดัง เอื๊อก! มองภาพศิลป์อันแสนจะละลานตาด้านล่างอย่างชื่นชม ก้มหน้าลงไล้ปาดป่ายปลายยอดจนชื้นแฉะ ไม่ได้ใส่ใจต่อคนที่กำลังร้องห่มร้องไห้อย่างจะเป็นจะตายอย่างกอพเยีย

"เจ้ายังหวานไม่เลิกนะ...เมียข้า" มือที่ยกปิดใบหน้าเอาไว้ของนาง จำต้องเลื่อนลงไปขยุ้มเส้นผมของไฟมารเอาไว้แน่น ทำไมนะดำฤษณานี้ถึงมิอาจควบคุมได้

"ร้องไห้เสร็จแล้ว เรามาต่อกันเถอะ" ไฟมารเงยหน้าขึ้นจากทรวงอวบ แล้วฉกจูบแสนป่าเถื่อนลงยังกลีบปากเนียนนุ่มของนาง เลยขึ้นดูดซับน้ำตาที่ยังเกาะคลอเบ้าจนแห้งเหือด

"รสชาติไม่เอาไหน" พูดจบก็บ้วนน้ำตาที่ดูดมาอยู่ภายในอุ้งปากออกไปด้านข้าง ด้วยกิริยาอันแสนจะหยาบคาย