14
รอยอดีต...อันแสนหวาน
ตอนเช้าของแต่ละวันไฟมารมักจะปลุกกอพเยียให้ลุกขึ้นมานั่งชมป่าเขาลำเนาไพรด้วยกัน ชมฝูงนกหลากหลายสีสันนับร้อยตัวที่พร้อมใจกันบินออกหากินแต่เช้าตรู่ ภาพหยดน้ำค้างที่เกาะพราวอยู่บนใบไม้และความสดชื่นจากเสียงสายลมแห่งป่า พัดพาให้สองชีวิตบนที่สูงรู้สึกอิ่มเอมด้วยความสุข กอพเยียค่อยๆ ปรับตัวให้เข้ากับวิถีชีวิตของโจรป่าได้มากขึ้น นางรู้ซึ้งแล้วว่าคงไม่มีทางที่จะหนีออกจากที่นี่ไปได้ จึงได้แต่ทำใจยอมรับในสิ่งที่ไฟมารเฝ้าสอนให้ในแต่ละวัน แต่ก็ใช่ว่านางจะเป็นนักเรียนที่ดีเลิศทุกครั้งไป บางครั้งบางเวลากอพเยียก็รู้สึกท้อใจในสิ่งที่นางต้องทำ เพราะว่ามันยากเกินกว่าที่นางจะทำได้ เช่น การหาบน้ำ ในวันนี้
กระบุงหวายที่สานด้วยไม้ไผ่ก่อนจะทาเคลือบด้วยน้ำยางจากต้นไม้ธรรมชาติ เพื่อไม่ให้น้ำไหลออกจากตัวกระบุงได้คือภาชนะที่ต้องใช้ในการตักน้ำ น้ำที่ผู้หญิงต
