เสียงหัวเราะดังขึ้นไม่ขาดสาย ช่วงนี้ครอบครัวสกุลเซี่ยพักจากการออกเรือไปค้าขายต่างแคว้น เพราะต้องการอยู่เป็นเพื่อนบุตรสาวและหลานสาวก่อน
ยิ่งตอนนี้จิตใจของอันหรานยังไม่แข็งแรงเต็มที่ พวกเขาจึงต้องช่วยกันดูแลอย่างใกล้ชิด
“หลานตาฉลาดตั้งแต่เด็กเลยหรือนี่ อีกไม่กี่ปีคงช่วยท่านลุงดูแลกิจการได้แล้วกระมัง”
“เจ้าค่ะ ข้าจะรีบโต” ผู้ใหญ่ในเรือน ต่างก็ขบขันกับท่าทีเอาจริงเอาจังนั้น
“หลิงหลิงอยู่กับทุกคนก่อนนะ ประเดี๋ยวแม่จะไปทำขนมมาให้เจ้าทาน”
“เจ้าค่ะท่านแม่” อันหรานลูบศีรษะเล็ก ก่อนจะเดินออกจากศาลา
สามพ่อแม่ลูกสกุลเซี่ยพยักหน้าให้กัน ราวกับว่ารอจังหวะนี้มานาน ก่อนจะเป็นฮูหยินซูมี่ที่เอ่ยถาม
“หลิงหลิง”
“เจ้าคะ ท่านยาย”
“วันนั้นท่านย่าทวดพูดสิ่งใดกับเจ้าหรือ บอกยายได้หรือไม่” พวกเขารู้มาจากบุตรสาวว่า ฮูหยินเฒ่าเป็นคนช่วยพูด ให้หลิงหลิงยอมมาอยู่ที่เรือนสกุลเซี่ย
“อืมๆ บอกได้เจ้าค่ะ ท่านย่าทวด
