“ข้าสั่งให้เจ้าขอโทษนางเสีย” ทั้งสายตาที่ดุดัน และแรงบีบรัดที่ข้อมือ ยังไม่ทำให้อันหรานเสียใจ ได้เท่ากับการที่อีกฝ่ายไม่คิดจะปกป้องนางและลูกเลยสักนิด อย่างน้อยก็ควรบอกให้สตรีผู้นั้นขอโทษหลิงหลิงเสียก่อน
“นางต้องขอโทษอวี้หลิงก่อน”
“เซี่ยอันหราน!”
แรงบีบรัดภายในอกรุนแรงกว่าทุกครั้งที่ผ่านมา ขอบตากลมร้อนผ่าว โดยที่เจ้าตัวก็ไม่รู้ว่าเป็นเพราะเหตุใด
เพราะความเจ็บใจกระมัง
“ขออภัย” อันหรานกัดฟันพูดออกมา ก่อนจะสะบัดมือออกจากการจับกุมของสามี รับเอาบุตรสาวมาอุ้ม พลันเดินออกจากที่นั่นทันที
จะให้นางอยู่มองสายตาเย้ยหยันจากจ้งเถียนเหม่ยหรือไร
ด้านหลิวอี้เฟิงที่เห็นว่าฮูหยินเดินจากไป ก็ถอนหายใจเฮือกใหญ่ ทำกิริยาเช่นนี้ คงไม่พ้นถูกผู้อื่นนำไปนินทาว่าร้าย
“ฮูหยินของข้าเอ่ยขออภัยแล้ว หวังว่าใต้เท้าจ้งจะไม่เอาความ”
“หากท่านราชครูขอถึงเพียงนี้ ข้าก็ไม่ติดใจอันใด” ใต้เท้าจ้งพยักหน้ารับ แต่ก็ยังฉายแววไ
