ตอนที่ 1 มุกไหม
1255 คำ
เพียะ!!
ฝ่ามือใหญ่ของชนาธิปฟาดลงบนแก้มของ มุกไหม บุตรสาวคนโต ที่เกิดจาก กชมน ภรรยารองเต็มแรง ท่ามกลางรอยยิ้มเหยียดหยันและสายตาสะใจที่เกิดจากความจงเกลียดจงชังของ ณหทัย ภรรยาใหญ่ มุกปรินทร์ บุตรชายคนโต ที่เกิดก่อนมุกไหมเพียงไม่กี่ชั่วโมง และมุกระวี บุตรสาวคนเล็ก ที่อายุน้อยกว่าสองปี
“แกไปจัดการกับไอ้มารหัวขนนี่ซะ” ชนาธิปประกาศกร้าว คำสั่งของเขาถือเป็นเด็ดขาดในบ้านหลังนี้
“ไม่ มุกไม่มีทางเอาลูกออก มุกจะเลี้ยงเขาเอง” มุกไหมยืนกรานเสียงแข็งที่จะเอาลูกไว้ ชีวิตน้อยๆ ในท้องของเธอไม่ได้มีความผิด เขาบริสุทธิ์เกินกว่าที่เธอจะทำลายเขาได้ และตั้งใจจะเลี้ยงเขาด้วยมือของเธอเอง
“มุก อย่าขัดคำสั่งคุณพ่อ” กชมนหวาดเกรงคนเป็นเป็นสามียิ่งกว่าสิ่งใด
“มุกไม่มีทางเอาลูกออกนะแม่”
“ขวนขวายสอบชิงทุนไปเรียนต่อถึงเกาหลี ยังไม่ทันไรก็ท้องโตกลับมา แล้วยังมีหน้าจะเก็บเด็กนี่ไว้ นี่แกจะทำให้ตระกูลของเราอับอายไปถึงไหน” เสียงกระแนะกระแหนที่แฝงไปด้วยความชิงชังของณหทัยยิ่งสร้างความเดือดดาลให้แก่ชนาธิปเป็นเท่าทวี ตลอดระยะเวลาที่ผ่านมาคำพูดของเธอก็เป็นเชื้อเพลิงชั้นดีที่พร้อมเผาผลาญสองแม่ลูกให้มอดไหม้
“กชมน จัดการทำลูกสาวของเธอให้ขาวสะอาด ฉันจะจับมันใส่ตะกร้าล้างน้ำ” ชนาธิปยื่นคำขาด
“มุกไม่ยอม”
เพียะ!!
“แกต้องยอม” เสียงของคนเป็นแม่่พร้อมฝ่ามือที่ฟาดลงไปบนแก้มของลูกสาวยิ่งสร้างความสะใจให้กับสามแม่ลูก แต่กลับสร้างความบอบช้ำให้กับมุกไหม ที่แม้แต่แม่ของตัวเองก็ยังซ้ำเติมในยามที่เธอต้องเผชิญหน้ากับปัญหา
“แม่” มุกไหมมองคนเป็นแม่ด้วยแววตาตัดพ้อ หยาดน้ำตารินไหล ตั้งแต่จำความได้ แม่เชื่อฟังพ่อกับแม่ใหญ่มาตลอด ไม่เคยปกป้องเธอสักครั้ง
“ทำตามที่คุณพ่อบอก ถ้าแกกับฉันยังอยากมีที่ซุกหัวนอน”
“ถ้าแม่คิดแบบนี้ ทำไมวันที่แม่รู้ว่ามีมุก แม่ไม่่เอามุกออกไปซะ มุกจะได้ไม่ต้องเกิดมาให้คนอื่นตราหน้าว่าเป็นลูกเมียน้อย”
เพียะ!!
“ฉันเป็นแม่แกนะ แกไม่มีสิทธิ์มาว่าฉันแบบนี้ ในเมื่อฉันทำให้แกเกิดมาแล้ว แกก็ต้องตอบแทนบุญคุณฉัน ด้วยการไปเอาไอ้เด็กนี่ออก แกกลับไปที่ห้องของแก แล้วเตรียมตัว พรุ่งนี้ฉันจะพาแกไปเอามันออกเอง” กชมนฟาดฝ่ามือลงบนแก้มของลูกสาวอีกครั้ง เลือดสีแดงสดไหลออกมาจากมุมปาก มุกไหมไม่คิดจะเช็ดมันออก อยากให้มันเป็นเครื่องตอกย้ำว่าไม่มีใครรักเธอ นอกจากตัวของเธอเอง พาร่างกายและหัวใจที่บอบช้ำกลับห้องของตัวเอง
“จัดการให้เรียบร้อย ไม่เช่นนั้นก็ไสหัวออกไปจากบ้านหลังนี้พร้อมลูกกับหลานของแก” ณหทัยหยิบธนบัตรสีเทาจำนวนหนึ่งออกมา ธนบัตรเหล่านั้นปลิวว่อนต่อหน้ากชมน เธอทรุดตัวลงกับพื้นมองร่างสูงของคนเป็นสามีเดินจากไปอย่างไม่ไยดีผ่านม่านน้ำตาด้วยความน้อยเนื้อต่ำใจ
“คุณแม่ขา เราออกไปช็อปปิ้งกันดีกว่าค่ะ ระวีอยากได้กระเป๋าคอลเลคชั่นใหม่” มุกระวีเบ้ปากใส่คนที่มีศักดิ์เป็นแม่รอง แต่ก็ไม่เคยให้ความเคารพ ด้วยมีณหทัยคอยพร่ำบอกเสมอว่ากชมนเป็นเพียงคนใช้ที่ปล่อยให้ตัวเองท้องเพื่อหวังจับคนเป็นพ่อ มุกระวีกับมุกปรินทร์จึงดูถูกเหยียดหยามกชมนและคอยกลั่นแกล้งมุกไหมเสมอมา ยิ่งมุกไหมโดดเด่นทั้งการเรียนและกิจกรรม ก็ยิ่งสร้างความอิจฉาริษยาให้กับสองพี่น้อง คอยหาเรื่องมุกไหมไม่เว้นวัน แม้จะได้รับคำชื่นชม แต่มุกไหมก็ไม่เคยได้รับความรักจากพ่ออย่างที่ควรจะเป็น ด้วยชนาธิปเกรงใจณหทัยยิ่งกว่าสิ่งใด
“ได้สิลูก เราไปช็อปปิ้งกันดีกว่า วันนี้แม่รู้สึกมีความสุข สุขจนล้นอกเลยละ” ณหทัยมองกชมนด้วยสายตาเหยียดหยาม และสมเพชในคราวเดียวกัน
“พี่ปรินทร์จะไปด้วยกันไหม” มุกระวีหันมาถามพี่ชายที่นั่งนิ่งเงียบตั้งแต่มุกไหมออกไป
“ไม่ละ ระวีไปกับคุณแม่เถอะ” มุกปรินทร์ตอบน้องสาว สายตาจับจ้องไปยังทางที่มุกไหมเดินออกไป แววตาแฝงไปด้วยเลศนัย และนั่งอยู่ตรงนั้นเพียงลำพังหลังจากทุกคนออกไปจากห้องนี้ รอเวลาจนแน่ใจ…
“แม่ขอโทษ แม่ไม่ได้อยากให้หนูเกิดมาพร้อมถูกตราหน้าว่าเป็นลูกเมียน้อยเหมือนแม่ ในเมื่อหนูมาเกิดเป็นลูกของแม่แล้ว แม่ก็จะเลี้ยงดูหนูด้วยความรักของแม่ แม่จะปกป้องหนูเองนะคะ” มุกไหมนั่งอยู่ที่ปลายเตียงลูบท้องตัวเอง แน่วแน่ที่จะรักษาลูกไว้ นึกถึงเรื่องคืนนั้น คืนที่เธอมีความสัมพันธ์กับผู้ชายแปลกหน้า มิหนำซ้ำผู้ชายคนนั้นยังมีภรรยากับลูกแล้ว ทั้งที่เคยตั้งปณิธานไว้ ว่าหากวันหนึ่งเธอมีลูก เธอจะไม่มีวันให้ลูกตกอยู่ในสภาพแบบเดียวกับเธอ ก่อนประตูห้องนอนจะเปิดออก และถูกปิดลงพร้อมกดล็อก
“ปรินทร์ นายเข้ามาทำไม” มุกไหมปาดคราบน้ำตาออกจากพวงแก้ม ลุกขึ้นเตรียมพร้อมหาทางหนีทีไล่ ด้วยพอจะคาดเดาการมาของมุกปรินทร์ได้ เพราะนี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เขาเข้าหาเธอ
“ก็เข้ามาช่วยไง” มุกปรินทร์ย่างสามขุมเข้าไปหามุกไหมอย่างใจเย็น
“ช่วยอะไร”
“ก็ช่วยเอามารหัวขนออกไงละ” แววตาของมุกปรินทร์หื่นกระหายอย่างเห็นได้ชัด
“ออกไปนะ” มุกไหมถอนหนีเป็นจังหวะเดียวกับที่มุกปริทร์ย่างกายเข้ามา หันลีหันขวางหาทางรอดไปจากมารใจทราม
“ก็บอกว่าจะช่วยไง ไหนๆ ก็จะต้องเอามันออก สู้เรามีความสุขกันก่อนไม่ดีกว่าเหรอ แล้วฉันจะช่วยเอามันออกให้เอง”
“เราเป็นพี่น้องกันนะ”
“แต่เท่าที่รู้ไม่ใช่นะ แม่ของมุกไปท้องกับใครมาก็ไม่รู้ แล้วมาบอกว่าเป็นลูกของคุณพ่อ คุณพ่อเวทนามุกกับแม่ก็เลยเลี้ยงไว้เท่านั้น” มุกปรินทร์พูดไปตามคำบอกเล่าของคนเป็นแม่
“อย่าเข้ามานะ บอกว่าอย่าเข้ามาไง” มุกไหมถอยหลังไปจนถึงทางตัน แต่นับว่าโชคยังพอเข้าข้างเธอบ้างให้หยิบฉวยของที่พอจะใช้ป้องกันตัวได้
“อย่าเล่นตัวไปหน่อยเลย ทำเป็นไม่เคยไปได้ โอ๊ย!!” ร่างสูงของมุกปรินทร์ทรุดลงไปกองกับพื้น พร้อมเลือดสีแดงสดที่ไหลทะลักออกมาจากศีรษะ มุกไหมฟาดรูปปั้นเทพนิยายกรีกลงตรงตำแหน่งเดิมอีกครั้ง และครั้งนี้เป็นผลให้มุกปรินทร์สลบเหมือด เธอจึงอาศัยจังหวะนั้นหนีออกไปจากบ้านหลังนี้
- ผู้เขียน
