ตอนที่ 7 ยักษ์ใจร้าย
2136 คำ
“พี่ปุ้ยรอตรงนี้ครับ” เมฆบอกปุ้ยให้รอตนที่หน้าห้องน้ำของบริษัทที่แยกชายหญิงชัดเจน สองมือกุมเป้ากางเกงของตนไว้ ด้วยดื่มน้ำหวานมากไปหน่อย ทำให้ปวดปัสสาวะ เห็นแม่คุยงานอยู่จึงกระซิบบอกพี่เลี้ยงให้พามาเข้าห้องน้ำ
“พี่เข้าไปเป็นเพื่อนค่ะ” ปุ้ยเป็นห่วงและไม่อยากคลาดสายตาจากเจ้านายตัวน้อย แม้ตัวเองจะอยากเข้าห้องน้ำด้วยเหมือนกัน
“พี่ปุ้ยเป็นผู้หญิง เข้าห้องน้ำชายไม่ได้ครับ” หมอกให้เหตุผล สองมือกุมเป้ากางเกงไว้ไม่ต่างจากแฝดผู้พี่
“แต่…”
“ฉี่จะราดแล้วครับ”
“ก็ได้ค่ะ พี่ปุ้ยก็อยากเข้าห้องน้ำเหมือนกัน คุณเมฆคุณหมอกเสร็จแล้วรอตรงนี้ ห้ามไปไหนนะคะ”
“รู้แล้วครับ พี่ปุ้ยพูดจบยังครับ เมฆจะไม่ไหวแล้ว…อูยยย” เมฆซอยเท้าเร่งเร้า ท่าทางไม่ต่างจากหมอก
“พี่ปุ้ยพูดเยอะ หมอกจะฉี่ราดตรงนี้แล้วนะครับ”
“ค่ะๆ คุณเมฆ คุณหมอกรีบเข้าห้องน้ำเลยค่ะ” ปุ้ยก็อยากเข้าห้องน้ำเต็มทนเช่นกัน สองพี่น้องฝาแฝดรีบวิ่งเข้าห้องน้ำไปทำธุระส่วนตัว แต่ที่นี่ไม่มีโถปัสสาวะสำหรับเด็ก จึงพากับเข้าไปในห้องน้ำ ผลัดกันปลดกระดุมกางเกงด้วยความรีบเร่ง รูดซิปลงแล้วงัดเจ้าช้างน้อยออกมาปลดปล่อยให้รู้สึกโล่งสบาย จนกระทั่งได้ยินเสียงฝีเท้า ตามด้วยเสียงพูดคุย แต่ที่เรียกความสนใจให้กับทั้งสองก็คือคนข้างนอกกำลังพูดถึงแม่มุก และพวกตนทั้งสอง
“ไหนมึงลองบอกกูมาหน่อยสิ ว่าทำไมไปหลงแม่หม้ายจนหัวปักหัวปำแบบนี้” วรายังคงคล่องใจขณะปลดปล่อยที่โถปัสสาวะ ปกติแล้วเพื่อนของเขาคนนี้ไม่เคยชายตามองพวกแม่หม้าย ยิ่งมีลูกติดด้วยแล้วยิ่งไม่ใช่สเปก
“มุกเป็นผู้หญิงที่สวยมาก กูเจอมุกครั้งแรกก็ตกหลุมรักทันที มุกทำให้กูไม่อยากละสายตาไปจากหน้าสวยๆ เลย แรกๆ ก็เฟลนะที่รู้ว่ามีลูก แต่พอได้คุย ได้เห็นหน้าสวยๆ กูก็มองข้ามเรื่องที่มุกมีลูกไปเลย กว่ากูจะได้ใกล้ชิดมุกไม่ใช่เรื่องง่าย ทั้งผู้ชายที่เข้ามาจีบ ไหนจะลูกของมุกที่โคตรแสบ แสบคูณสองด้วยมึง แต่อยากได้แม่ก็ต้องเอาชนะใจลูกให้ได้ กูอยากเป็นพ่อตรินต์ แม่มุก พ่อตรินต์ เหมาะกันเนอะมึง” คำพูดของตรินต์เหมือนคนเพ้อฝัน ในขณะเดียวกันสองหนุ่มน้อยที่เอาหูแนบประตูฟังบทสนทนาด้านนอกก็สบตากันอย่างรู้ใจ แม้แม่จะให้เอาอาวุธออกจากกระเป๋าไปจนหมด แต่ก่อนจะออกไปขึ้นรถ เมฆกับหมอกก็ไม่ลืมที่จะคว้าอะไรติดมือมาด้วย ในช่วงที่คนเป็นแม่กับพี่เลี้ยงเผลอ
“กูว่ามึงกำลังหลงมากกว่า ก็รู้ๆ กันอยู่ว่าแม่หม้ายเสน่ห์แพรวพราวอย่างกับอะไรดี” สิ่งที่เพื่อนพูด วราไม่ได้รู้สึกถึงความรักเลย ตรินต์เอาแต่บอกว่าผู้หญิงคนนั้นสวย ร่างสูงเดินไปยังอ่างล้างมือหลังจากทำธุระส่วนตัวเสร็จ
“ถ้ามึงรู้จักมุก มึงจะไม่พูดแบบนี้ พูดถึงแล้วก็อยากเจอหน้า ไปหามุกของกูกัน แต่กูขอเตือน ไม่สิ กูขอห้าม ห้ามมึงชอบมุกของกู แต่จะว่าไปทำไมหน้ามึงเหมือนเมฆกับหมอกจังวะ” ตรินต์แสดงความเป็นเจ้าของ ยังคงวางท่าหวงก้าง แม้จะรู้แก่ใจว่าวราไม่มีทางแย่งผู้หญิงของเพื่อน แล้วเจ้าตัวก็ลั่นวาจาหนักแน่นออกมาแล้วด้วย ก่อนจะจ้องหน้าเพื่อน ยิ่งมองก็ยิ่งนึกถึงเมฆกับหมอก ทั้งตา จมูก ปาก รูปหน้า รวมๆ แล้วคือเหมือน และนี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เขารู้สึก
วราส่ายหน้าเอือมระอา ได้ยินคำพูดของตรินต์ในประโยคสุดท้ายไม่ถนัดนัก เพราะเสียงอะไรบางอย่างตกกระทบพื้น ลูกแก้วจำนวนหนึ่งกลิ้งออกมาจากห้องน้ำห้องหนึ่ง ด้วยไม่ทันระวัง ตรินต์เหยียบลูกแก้วเสียหลักล้มลงไปไม่เป็นท่า ก่อนที่ประตูจะเปิดออก เด็กชายหน้าเหมือนสองคนออกมายืนจังก้า หนึ่งในนั้นมีหนังสติ๊กอยู่ในมือ กำลังเล็งมาทางพวกตน มีลูกแก้วเป็นกระสุน ยิงใส่เขาทั้งสองคน ส่วนอีกคนก็ใช้มือเปล่านั่นละปาลูกแก้วใส่อีกแรง แต่จากองศาการยิงที่เล็งช่วงลำตัวบอกให้รู้ว่าแค่ต้องการสั่งสอนเท่านั้น
“นี่แหน่ะๆ อย่ามายุ่งกับแม่มุกของเมฆนะ” มือหนังสติ๊กกระหน่ำยิงลูกแก้วใส่วรากับตรินต์ ทั้งคู่หลบหลีกพัลวัน เช่นเดียวกับหมอกที่ปาลูกแก้วมือเป็นระวิง
“นี่แหนะๆ อย่ามายุ่งกับแม่มุกของหมอกนะ”
“เมฆ หมอก โอ๊ย” เมื่อเห็นว่าเป็นใคร ตรินต์ก็ต้องตกใจ และทำให้ไม่ทันระวัง ลูกแก้วจากหนังสติ๊กพุ่งเข้าใส่กล่องดวงใจเขาอย่างจัง สองมือกุมเป้ากางเกง ทรุดลงไปคุกเข่ากับพื้น หลังจากที่เพิ่งพยุงตัวเองลุกขึ้นมาได้
“หยุดเดี๋ยวนี้ ฉันบอกให้หยุด เกเรนักใช่ไหม” วราฝ่าดงกระสุนลูกแก้วเข้าไปคว้าตัวเด็กชายทั้งสอง สองมือปัดป้อง และเมื่อถึงตัวเด็กจอมเกเรก็เกิดการต่อสู้ยื้อแย่งพัลวัน ด้วยมีหลานหลายคน จึงไม่ใช่เรื่องยากที่เขาจะรับมือจอบแสบสองคน แต่กว่าจะจับตัวได้ก็เล่นเอาเหงื่อตกไปทีเดียว และยังต้องใช้แรงจัดการคนที่สู้ไม่ถอย
“ปล่อยนะ ปล่อยเมฆนะ”
“ปล่อยหมอก ปล่อยสิ”
“คุณเมฆ คุณหมอก” ปุ้ยที่ได้ยินเสียงอึกทึกคึกโครมก็รีบเข้ามาดู แม้จะเป็นห้องน้ำชายก็ตาม เธอตกใจกับภาพตรงหน้า รู้ในทันทีว่าเจ้านายตัวน้อยแผงฤทธิ์อีกแล้ว
“วรา ปล่อยเมฆกับหมอก” ตรินต์ไม่ได้กลัวว่าเพื่อนจะทำอะไรเด็กน้อยทั้งสอง แต่กลัวว่ามุกจะขุ่นเคืองตัวเองมากกว่า
“พาไปหาแม่ของเด็กสองคนนี้” วราสั่งกลายๆ แววตาของเขาน่าเกรงขามจนปุ้ยนึกกลัว รีบเดินนำไปหาเจ้านายสาว สายตาคมมองเด็กน้อยที่ก่นว่า เขาไม่หยุด ดิ้นแด่วๆ ให้หลุดจากแขนแข็งแรงที่พันธนาการตัวเองไว้ มือเล็กก็พยายามต่อสู้ไม่ลดละ ลูกแสบซ่าขนาดนี้ ชักอยากจะเห็นหน้าแม่แล้วสิ อยากจะถามนักว่าความก้าวร้าวไม่กลัวเกรงใครนี้ได้มาจากแม่หรือพ่อกันแน่
“ปล่อยเมฆนะเจ้ายักษ์ใจร้าย”
“ปล่อยหมอกนะเจ้ายักษ์ใจร้าย”
“กูว่ามึงปล่อยเมฆกับหมอกลงก่อนเหอะว่ะ เดี๋ยวมุกโกรธกู” ตรินต์เอาแต่กลัวว่ามุกจะเคืองโกรธที่รุนแรงกับลูกชายของเธอ วราเดินอาดๆ ไม่สนใจเสียงปรามของเพื่อนเลย
“คุณมุกคะคุณมุก” มุกหันไปตามเสียงเรียกของพี่เลี้ยงลูกชาย และเพิ่งรู้ตัวว่าเมฆกับหมอกไม่ได้นั่งกินขนมอยู่ที่เดิมแล้ว
“เมฆ หมอก ปุ้ย เมฆกับหมอกล่ะ”
“นั่นค่ะ” ปุ้ยชี้ไปยังเจ้านายตัวน้อยทั้งสอง สิ่งที่ทำให้มุกตกใจมากกว่าที่ลูกชายทั้งสองถูกจับตัวไว้ นั่นคือใบหน้าของคนที่เธอไม่เคยลืมเลือนมาตลอดระยะเวลาหกปี และเขาก็ดูตกใจไม่น้อยที่ได้พบเธออีกครั้ง
วรากับมุกต่างตะลึงงัน จับจัองกันด้วยแววตาที่บ่งบอกความรู้สึกหลากหลาย ภาพความทรงจำในคืนสุขสมย้ำเตือน ทุกอย่างรอบตัวหยุดนิ่ง สร้างความงงงันให้กับทุกคนในที่นี้ แม้แต่สองแฝดยังหยุดการเคลื่อนไหว มองหน้าแม่ สลับเงยหน้ามองคนตัวโตอย่างกับยักษ์ มองอยู่อย่างนั้น แต่ทั้งคู่ก็ไม่มีแววจะไหวติง ราวกับถูกสาปเป็นน้ำแข็งไปแล้ว
“วรา วรา! ไอ้วรา!!!” ตรินต์เรียกเพื่อนที่ตนคิดว่ากำลังตกอยู่ในภวังค์ห้วงความสวยของมุก
“แม่มุก ช่วยเมฆด้วยครับ ช่วยเมฆจากยักษ์ใจร้ายด้วยครับ”
“แม่มุก ช่วยหมอกด้วยครับ เจ้ายักษ์ใจร้ายจับตัวหมอกไว้” เสียงของลูกน้อยทั้งสองทำให้มุกตื่นจากภวังค์ เธอตั้งสติเพียงครู่ แล้วแววตาที่ตกอยู่ในอารามตกใจก็พลันหายไป
“คุณปล่อยลูกฉันนะ” มุกเข้าไปหาลูกชายทั้งสอง แววตาของเธอแข็งกร้าว เป็นแววตาของแม่ที่พร้อมจะปกป้องลูกหากใครคิดทำร้าย
“ลูก…งั้นเหรอ” วราจ้องมองหญิงสาวตรงหน้า อายุที่มากขึ้นไม่ได้ทำให้ความสวยของเธอลดน้อยลงไปเลย เธอสวยขึ้น สวยขึ้นมากจริงๆ แต่แววตาของเธอทำให้เขารู้สึกว่าเธอไม่รู้จักเขา
“ใช่เด็กสองคนนี้เป็นลูกของฉัน คุณไม่มีสิทธิ์มาทำแบบนี้กับลูกของฉัน”
“วรา มึงปล่อยเมฆกับหมอกสิวะ” ตรินต์เร่งเร้าให้วราปล่อยเด็กทั้งสอง
“มุก” วราเปล่งเสียงเรียกชื่อคนตรงหน้า
“ใช่อ่ะดิ นี่แหละมุก มุกไหม แม่ของเมฆกับหมอก คนที่กูบอกมึงไง พี่ขอโทษนะมุก มึงปล่อย”
“คุณจะปล่อยลูกของฉันได้หรือยัง” มุกพยายามควบคุมตัวเองให้เป็นปกติ คอยย้ำเตือนตัวเองว่าเธอไม่รู้จักผู้ชายคนนี้
“ผมปล่อยแน่ แต่คุณต้องตอบคำถามผมก่อน เด็กสองคนนี้อายุเท่าไร”
“คุณจะรู้ไปทำไม”
“ผมอยากรู้” ตั้งแต่เห็นหน้ามุก วราก็เอาแต่จ้องมองเธอ มั่นใจว่าเธอก็จำเขาได้ แต่เธอกลับมองเขาด้วยแววตาว่างเปล่า ไม่เข้าใจว่าทำไมเธอถึงทำไม่รู้จักกัน
“เมฆกับหมอกอายุห้าขวบ มึงรู้แล้วก็ปล่อยได้แล้ว” ตรินต์เป็นคนตอบ วราปล่อยเมฆกับหมอกลง เขารู้แล้วว่าเด็กสองคนนี้แสบซ่าเหมือนใคร
“นี่แหนะ” เมฆกับหมอกไม่วายออกฤทธิ์หลังได้รับอิสระ เท้าเล็กกระทืบไปบนรองเท้าหนังเงาวับของวราเต็มแรง ก่อนจะวิ่งไปหลบหลังคนเป็นแม่ วราไม่ได้แสดงความเจ็บปวด เขาเอาแต่จ้องมองสามแม่ลูก ตอนนี้เขารู้สึกสมองตัวเองตื้อตันสับสนจนไม่รู้ว่าตัวเองต้องทำอะไรก่อน
“ฉันต้องขอโทษด้วยนะคะที่ลูกของฉันมาสร้างความวุ่นวายที่นี่ คุณเจินคะ มุกคงไม่สะดวกไปดูโรงงานแล้ว ต้องขอโทษด้วยนะคะที่ทำให้เสียเวลา” แม้ใจจะเต้นระส่ำ แต่มุกก็ยังคงไม่ลืมมารยาท เธอค้อมศีรษะขอโทษแทนลูกๆ แม้จะไม่รู้ต้นสายปลายเหตุ
“คะ…ค่ะคุณมุก” เจินตอบรับอย่างงงๆ
“ปุ้ย พาเด็กๆ ไปที่รถ”
“ค่ะคุณมุก ไปค่ะคุณเมฆ คุณหมอก” วรามองตามพี่เลี้ยงพาเด็กชายตัวน้อยทั้งสองคนออกไป เมฆกับหมอกหันมาแลบลิ้นปลิ้นตาใส่เขา ก่อนสายตาคมจะจับจ้องหญิงสาวตรงหน้าอีกครั้ง
“ฉันกับลูกขอตัวกลับก่อนนะคะ”
“มุก” ตรินต์เรียกก่อนที่มุกจะหันหลังให้
“มุกกลับก่อนนะคะพี่ตรินต์” มุกยิ้มให้ตรินต์เหมือนอย่างเคย แสดงให้เห็นว่าเธอไม่ได้ขุ่นเคืองเขา ทำให้เขาใจชื่นขึ้นมาได้
“มุก” มุกไม่สามารถเดินออกไปได้ เพราะมือของวราจับข้อมือของเธอไว้ คิ้วของตรินต์ขมวดมุ่นมองการกระทำของเพื่อนอย่างไม่พอใจนัก
“คุณไม่ควรเสียมารยาทกับคนที่เพิ่งพบกันเป็นครั้งแรก” มุกสะบัดมือออกจากมือนั้นทันที ต่อว่าคนที่มาแตะต้องตัวเธอ
“แน่ใจเหรอว่าเราเพิ่งเคยพบกัน” แววตาคู่คมจ้องลึกเข้าไปในดวงตาคู่งามอย่างต้องการเค้นความจริง
“ค่ะ ฉันไม่เคยพบคุณมาก่อน ขอตัวนะคะ” มุกยืนกรานเสียงแข็งว่าไม่เคยพบกับวรามาก่อน วรามองตามแผ่นหลังร่างสูงเพรียวของมุกเดินจากไป ตรินต์รีบตามไปส่งเธอที่รถ แต่ก็มิวายหันมาชี้หน้าคาดโทษเพื่อน
“นี่ถ้าไม่รู้ว่าท่านประธานยังไม่ได้แต่งงานมีครอบครัว เจินคงคิดว่าเมฆกับหมอกเป็นลูกของท่านประธาน หน้าเหมือนท่านประธานมากเลยนะคะ” เจินพูดไปตามที่คิด และสงสัยตั้งแต่เห็นหน้าเด็กแฝดแล้วว่าหน้าเหมือนใคร แต่พอได้เห็นหน้าท่านประธานก็ได้คลายความสงสัยของเธอ
“…” วราหันขวับมองพนักงานขายเขม็ง
“ขอโทษค่ะ” เจินคิดว่าท่านประธานไม่พอใจคำพูดของเธอ รีบกลับไปทำงานของตัวเองทันที
- ผู้เขียน
