“น้ำส้มค่ะ” กชมนถือวิสาสะเดินดูการทำงานของพนักงาน ที่กำลังตอบคำถามลูกค้า รับออเดอร์ทางโทรศัพท์อย่างไม่ว่างเว้น และจัดเตรียมสินค้านำส่ง กล่องพัสดุที่รอส่งนั้นกองมหึมา ผ่านมาห้าปีไม่คิดว่ากิจการของลูกสาวตัวเองจะเจริญรุ่งเรืองถึงเพียงนี้ ถึงขนาดซื้ออาคารพาณิชย์สองห้องนี้ได้
“ที่นี่มีพนักงานกี่คน” กชมนรับแก้วน้ำส้มที่เธอสั่ง และบังเอิญในตู้เย็นหมดพอดี ปุ้ยจึงต้องออกไปซื้อมาให้ เพราะเธอยืนกรานจะดื่มให้ได้
“สิบคนค่ะ” ปุ้ยตอบ ทั้งที่ความจริงแล้วมองดูด้วยสายตาก็รู้แล้วว่ามีกี่คน
“รวมเธอด้วยหรือเปล่า”
“หนูเป็นพี่เลี้ยงคุณเมฆกับคุณหมอกค่ะ”
“นี่ต้องมีพี่เลี้ยงกันเลย ไม่เว่อไปหน่อยเหรอ”
“คุณมุกต้องทำงานค่ะ เลยให้หนูมาช่วยดูแลคุณเมฆกับคุณหมอก” น้ำเสียงของปุ้ยแสดงชัดว่าไม่พอใจ ตลอดห้าปีที่คุณมุกว่าจ้างให้เธอมาเป็นพี่เลี้ยงของคุณเมฆกับคุณหมอก เธอรักและผูกพันกับเจ้านายตัวน้อยทั้งสองมาก เวลาใครมาว่
