Hellish Island เกาะนรกสร้างรัก

โอ้ทะเลแสนงาม ฟ้าสีครามสดใส มองไม่เห็นเรือใบล่องอยู่ในท้องทะเล เสียงคลื่นซัดดังกระทบฝั่งตลอดเวลา หมู่ปลาแหวกว่ายตามน้ำ บ้างก็ทวนน้ำเล่น บางชนิดก็รวมอยู่กันเป็นกลุ่ม บางชนิดก็ฉายเดี่ยว สายลมอ่อน ๆ โบกพัดต้นไม้บริเวณริมหาดลู่ลมลงแทบจะติดพื้นทรายละเอียดสีขาวนวล ผืนทรายที่นวลขาวมีสัตว์หลากชนิดอยู่ริมฝั่งอาทิแม่ปูสีส้มตัวโตเดินเอียงนำลูกปูลงรูหลังจากเดินสวนสนาม และยังมีสัตว์อีกชนิดกำลังนอนหงายหน้าให้แสงแดดยามบ่ายสาดส่องเผา มันนอนแน่นิ่งได้สักครู่ใหญ่ก็สำลักน้ำออกมา “แค่ก ๆ” เสียงไอพร้อมกับน้ำที่ค้างคาสะสมอยู่ในท้องพรั่งพรูทะลักล้นออกมา ร่างบางพลิกตัวนอนคว่ำหลังเริ่มรู้สึกร้อนผ่าวบริเวณ ใบหน้าและเมื่อฝ่ามือแตะพื้นทรายเสียงร้องอย่างเจ็บปวดและสะบัดมือข้างที่เจ็บทันทีตามสัญชาตญาณมนุษย์ ฉันลืมตามองมือตนเองด้วยภาพที่พร่ามัว ปูตัวโตใช้ก้ามของมันงับห้อยตัวอยู่ที่นิ้วชี้ข้างขวาจากนั้นจึงสะบัดด้วยความโมโหจนเจ้าปูตัวนั้นร่วงลงสู่น้ำทะเล ค่อย ๆ ใช้แรงทั้งหมดที่มีพยุงตัวนั่งและประมวลเหตุการณ์ทั้งหมดที่เพิ่งเกิดขึ้นกับตัวเอง เมื่อไม่กี่ชั่วโมงที่ผ่านมายังสนุกสนานอยู่บนเรือสำราญเบิกบานใจกับเพื่อน แล้วจู่ ๆ บางอย่างก็ชนกระแทกเรือ? หรือเรือแล่นชนกระแทกสิ่งนั้น? แล้วทำไมตอนนี้ถึงมาอยู่ที่นี่ ตรงนี้แถมยังคนเดียว ไม่มีอะไรข้าวของติดตัวมาเลยนอกจากนาฬิกามือที่ล็อกแน่นอยู่ในข้อมือและเสื้อชูชีพที่ล็อกแน่นอยู่กับตัวตลอดเวลา พยายามมองไปรอบเกาะก็พบว่าที่นี่ไม่มีอะไรเลยเช่นกันไม่ว่าจะสิ่งปลูกสร้างหรือผู้คน มองไปทางไหนก็ป่า ก็น้ำ “ที่นี่ที่ไหน” ฉันพึมพำกับตัวเอง ยกมือขึ้นบังแดดหรี่ตามองวัตถุสีดำบางอย่างกำลังถูกน้ำทะเลซัดอยู่ริมฝั่ง รีบวิ่งตรงเข้าไปและหยิบมันขึ้นมาไว้ในอ้อมกอด “นึกว่าหายซะแล้ว” ใช้มือตบปัดเศษดินทรายที่เลอะเปรอะเปื้อนกระเป๋าเป้สะพายหลังใบเล็ก หันมองหาพื้นที่ร่มสำหรับนั่งพักหลังจากนั้นจึงพยายามคิดทบทวนเหตุการณ์ก่อนหน้านี้ ****** “ธาร ธารรักรีบขึ้นเรือได้แล้ว มัวแต่โอ้เอ้อยู่นั่น!” ลูกบัวตะโกนเรียกเพื่อนสาวที่กำลังใจจดจ่อกับขนมขบเคี้ยวในร้านสะดวกซื้ออยู่นานสองนาน “รอเพื่อนหนูสักครู่นะคะ เห็นผอม ๆ แบบนั้นแต่กินจุมาก” เธอหันไปฟ้องคนขับเรือข้ามฟาก “แป๊บหนึ่ง เสร็จแล้ว” ฉันรีบควักเงินจ่ายค่าสินค้าและยัดทุกสิ่งลงในเป้ใบโปรด รูดซิปปิดโยนขึ้นหลังวิ่งตรงไปยังลูกบัวเพื่อนร่วมทริปล่องเรือดำน้ำดูปากการังและอีกหลายกิจกรรม “ทำอย่างกับบนเกาะจะไม่มีของกินอย่างนั้นแหละ เอากระเป๋าแกไป” เธอดันกระเป๋าสัมภาระทรงสี่เหลี่ยมผืนผ้าขนาดสิบสี่นิ้วคืนไปยังเจ้าของ “นิดหน่อยทำเป็นบ่น” ฉันรับมันมาไว้ในมือเดินตรงขึ้นเรือเรือสปีดโบ๊ทเพื่อข้ามไปยังเกาะที่ได้ทำการจองแพ็กเกจท่องเที่ยวไว้ล่วงหน้านานนับเดือน ความจริงแล้วทริปนี้ไม่ได้มีแค่ฉันกับลูกบัวแต่ยังมีเพื่อนร่วมทริปอีกสองคนที่เทกระจาดทำทริปเกือบล่มไม่เป็นท่าและที่ได้มากันสองคนก็เพราะว่าฉันจะไม่มีทางโยนเงินทิ้งไปฟรี ๆ น่ะสิ “ถ่ายรูปลงสตอรี่กัน” ฉันยื่นมือถือให้กับลูกบัวและขยับตัวพิงลำตัวเรือ ใช้สองมือจับราวเหล็กให้มั่นคงและยิ้มสู้กล้อง แต่ก็ต้องขมวดคิ้วเล็กน้อยเมื่อได้ยินเสียงชัตเตอร์ดังติดต่อกันไม่พัก “เสร็จแล้ว” เธอยื่นมือถือคืนเจ้าของ “ไหน ผอมหรือเปล่า?” เมื่อรับมาก็ไม่รอช้ากดเข้าแกลลอรี่ “ผอมกว่านี้ก็ไม่เสียบผีแล้ว” เธอมองเพื่อนตัวกะทัดรัดอย่างกับหมากระเป๋า “ร้อยภาพ!! ตั้งใจถ่ายหน่อยสิไอ้บัว!” ฉันถอนหายใจอย่างหน่ายใจ “อย่าเวอร์ไปหน่อยเลย สิบกว่าภาพเองเถอะ!” เธอกลอกตาขึ้นข้างบน เบ้ปากและเมินหน้าหนี ฉันไม่สนใจตอบโต้ ตั้งใจก้มหน้าเลือกภาพที่แทบจะไม่ต่างกันเลยสักมุม เมื่อได้ภาพที่ถูกใจแล้วก็กดอัปโหลดขึ้นไปยังแพลตฟอร์มเพื่อโอ้อวดบรรยากาศสุดชิลในวันหยุดสุดสัปดาห์ “อัปเดตไม่สำเร็จทั้งที่คลื่นก็มี” จบประโยคฉันเหลือบมองอาการของเพื่อนสุดซื่อเล็กน้อย เป็นไปตามคาด เธอตกหลุมพราง “คลื่น? แถวนี้มีเสาสัญญาณด้วยเหรอ?” ลูกบัวสะดุดกับคำพูดของเพื่อนที่กำลังชูไม้ชูมือเหนือฟ้าเพื่อรับสัญญาณโทรศัพท์ ฉันเห็นท่าทางของเพื่อนก็หลุดหัวเราะร่วนอย่างอดไม่ได้ ไม่คิดเลยว่าจะซื่อขนาดนี้ “ขำอะไรของแก?” เธอย่นหน้าขมวดคิ้ว “มีสัญญาณก็บ้าแล้ว!” “อ้าว ก็แกบอกมีคลื่น” ใบหน้าและแววตาฉายแววฉงนสงสัย “นี่ไงคลื่น” ฉันชี้ไปยังผืนน้ำทะเลที่กำลังกระเพื่อมตามแรงลมแรงเรือ “นี่มุขหรือเปลือกหอย” ลูกบัวถอนหายใจพรืดยาว สีหน้าเรียบเฉยเบื่อหน่ายกับมุขไม่ฮาพาเพื่อนเครียด “ไม่เห็นมีมุกหรือเปลือกหอยเลย” “ยัง ยังไม่หยุดอีก สลับกันได้แล้ว” ลูกบัวยื่นโทรศัพท์ตัวเองให้กับฝ่ายตรงข้าม เธอก็ต้องการรูปภาพสวยงามไว้อวดเช่นกัน ในขณะที่ฉันและลูกบัวกำลังดื่มด่ำกับธรรมชาติก็เห็นผ่านเกาะหนึ่งเข้า “นั่นไงเกาะ!” เธอสะกิดเรียกธารรักพร้อมกับยกมือถือถ่ายด้วยอาการตื่นเต้นที่จะได้เหยียบผืนดินเสียที เธอเบื่อที่จะนั่งโคลงเคลงจะแย่อยู่แล้ว ฉันหันไปมองตามคำบอก เกาะอยู่ตรงนั้นแต่ทำไมรู้สึกเหมือนว่าเรือขับไกลออกไปทุกที ไม่เห็นจะมีวี่แววว่าคนขับเรือจะเลี้ยวตรงไปหาเลยสักนิดจึงเอ่ยปากถามลุงคนขับเรือ “ลุงคะนั่นใช่ที่ที่เราจะไปไหม?” “ไม่ใช่หรอกหนู เลยไปอีกชั่วโมงโน่น” เขาตอบโดยไม่ต้องหันไปมองว่าสิ่งที่เธอถามหมายถึงอะไร “งั้นมันคือเกาะอะไรเหรอคะ? บนเกาะสวยไหมคะ? เผื่อจะได้มาเที่ยว” ใกล้วันกลับอาจจะมาแวะที่เกาะนี้ มองจากมุมนี้แล้วเกาะตรงหน้านี้ช่างเขียวชอุ่ม ต้นไม้หนาแน่นเหมาะสำหรับคนหิวโหยธรรมชาติ “เกาะร้างน่ะ ไม่มีใครเขากล้าเข้าไปหรอกหนู เกาะอาถรรพ์เกาะนรกนั่นน่ะ” เมื่อเกาะที่ไม่มีใครกล้าเหยียบถูกกล่าวถึง เขาจึงเริ่มเล่าขานถึงตำนานอาถรรพ์ที่พูดกันมาปากต่อปากตั้งแต่สมัยบรรพบุรุษ หากใครได้ย่างกรายเข้าไปแล้วก็ยากที่จะกลับออกมา เหตุการณ์สะเทือนขวัญล่าสุดเกิดขึ้นเมื่อยี่สิบห้าปีที่แล้วได้มีกลุ่มนายทุนเข้าพื้นที่ไปสำรวจหวังจะเนรมิตให้เกาะนี้กลายเป็นสวรรค์ของเหล่านักท่องเที่ยวเพื่อกอบโกยกำไรอันมหาศาล แรกเริ่มนั้นชาวบ้านคนในพื้นที่ก็พยายามประท้วงให้ล้มเลิกโครงการนั่นถ้าไม่อยากฉิบหายบรรลัย เพราะมันเต็มไปด้วยสิ่งลี้ลับ เป็นที่อยู่อาศัยของเหล่าภูติผีปีศาจ เมื่อเหล่านายทุนทั้งหลายได้ยินได้ฟังเรื่องราวก็ต่างพากันหัวเราะกับความงมงายไร้สาระและเร่งเวลาส่งทีมเข้าไปสำรวจให้เร็วขึ้น “จนป่านนี้ก็ยังไม่มีใครกลับออกมา เรื่องนี้ข่าวกระจายโด่งดังอย่างรวดเร็วในวงในพวกมีเงินมีอำนาจเลยไม่มีใครหน้าไหนกล้าแตะเกาะนั้นอีก” “บนเกาะนั้นเกิดอะไรขึ้นเหรอคะ?” ลูกบัวถามด้วยความสงสัยหลังจากตั้งใจฟังเรื่องราวเกาะนรกที่เพิ่งแล่นเรือผ่าน “แล้วเหตุการณ์ครั้งนั้นมีคนรอดชีวิตไหมคะ?” ฉันถามเพิ่มเติมจากลูกบัว เขาส่ายหน้า “ไม่มีใครรู้หรอก นายทุนใหญ่โครงการนั้นรอดก็เพราะไม่เคยขึ้นไปบนเกาะเลยสักหน” เมื่อเรื่องราวของเกาะอาถรรพ์จบลงทันใดนั้นเองท้องฟ้าที่สว่างสดใสกลับมืดครึ้ม เมฆสีดำขนาดใหญ่เข้ามาบดบังแสงอาทิตย์เพียงไม่กี่วินาที เหล่านกกาพากันบินว่อนส่งเสียงร้องระงมอย่างโกลาหล แรงลมพัดลอดผ่านช่องว่างของเรือมันโหมกระหน่ำอย่างต่อเนื่องพร้อมสายฝนที่ร่วงหล่นติดกันเป็นแพจนแทบมองไม่เห็นทางข้างหน้า จู่ ๆ ท้องฟ้าที่มืดครึ้มกลับสว่างวาบเป็นช่วง ๆ พร้อมกับเสียงร้องดังกระหึ่มดังสนั่นไปทั่วสารทิศ เสียงกรีดร้องของสองหญิงสาวร้องขึ้นพร้อมกันด้วยความตกใจหวาดหวั่นแต่ถูกกลบด้วยเสียงของน้ำที่รั่วไหลจากลงจากฟากฟ้า “จับไว้! ชูชีพอยู่กับตัวใช่ไหมหนู!” ลุงขับเรือตะโกนบอกผู้โดยสาร เขาพยายามหมุนพวงมาลัยบังคับให้เรือไม่เสียศูนย์พร้อมกับคว้าชูชีพที่ห้อยติดข้างเรือนำมาใส่ให้กับตัวเอง ฉันหรี่ตาลงเล็กน้อยเพื่อสู้กับเม็ดฝน กวาดตามองหาราวเหล็กสำหรับจับยึด ให้ตายเถอะ ราวเหล็กที่สามารถจับได้อย่างมั่นคงมีเพียงทางด้านหน้าหัวของเรือเท่านั้นที่มั่นคงแต่ด้วยความแรงของคลื่นและลมที่ซัดขึ้นมาตรงนั้นอย่างต่อเนื่องทำให้มันไม่ปลอดภัยเอาเสียเลย “ตรงนั้นแก! จับตรงนั้น!” ฉันตะโกนบอกเพื่อนก่อนจะพุ่งตัวเข้าใส่ ใช้แขนทั้งสองล็อกและเกี่ยวเอาไว้ “หา! ตรงนั้นเนี่ยนะ!” ใบหน้าของเธอซีดเผือดเมื่อเห็นน้ำทะเลซัดเข้าอย่างต่อเนื่อง เธอพยายามมองหาจุดปลอดภัยจุดอื่นแทน ทว่าตรงนั้นกลับดีที่สุดแล้ว ลูกบัวกลั้นใจพุ่งตัวไปยังราวเหล็กฝั่งตรงข้ามธารรักและใช้แรงทั้งหมดที่มีเกาะเกี่ยวไม่ให้กระเด็นตก “ลุง!!” ฉันร้องเสียงหลงเมื่อมองไปทางลุงคนขับเรือที่เซไปเซมาอย่างทุลักทุเล “ลุงระวัง!” สิ้นเสียงเตือนที่เอ่ยออกไปจอภาพก็ค่อย ๆ ดับลง รู้สึกแค่เพียงเหมือนร่างกายที่อ่อนปวกเปียกกำลังลอยตัวอยู่กลางอากาศราวกับมีปีกบินขึ้นสูงและร่วงลงสู่ที่ต่ำทันที “ธาร!!” ลูกบัวตัวเย็นวาบสั่นระริกเมื่อเห็นภาพเหตุการณ์เพื่อนลอยหายลงสู่ทะเลไปต่อหน้าต่อตา เพียงไม่กี่วินาทีเธอก็เปลี่ยนไปโฟกัสเหตุการ์ณใหม่ที่กำลังจะเกิดขึ้นภายในสาม...สอง...หนึ่ง และทุกอย่างก็นิ่งเงียบไปพร้อมกับเสียงกรีดร้องสุดท้ายราวกับไม่เคยมีเหตุระทึกเกิดขึ้นในทะเล ณ จุดนี้มาก่อนเลย ****** ฉันเหม่อมองทอดสายตาไปยังเส้นขอบฟ้าเมื่อภาพความทรงจำผุดเข้ามาในหัวถึงเหตุการณ์พายุบนเรือ ก้มมองเวลาที่ข้อมือ สามชั่วโมง? แล้วท้องฟ้าแจ่มใสนี่มันอะไรกัน? ทุกคนอยู่ที่ไหน? ในขณะที่กำลังเหม่อคิดไม่ตกกับสิ่งที่เพิ่งเกิดขึ้นกับตัวไม่ถึงวันก็มีเสียงบางอย่างตกลงกระทบกับพื้นดังตุ๊บ เมื่อหันไปตามเสียงที่มาใจก็ร่วงไปอยู่ที่ตาตุ่ม พระเจ้าช่วยกล้วยทอด! ลูกมะพร้าวลูกโตสีเขียวสดกำลังสั่นเล็กน้อยก่อนจะนิ่งสนิท เกือบจะสิ้นชีพใต้ต้นมะพร้าวนี่เสียแล้ว แหงนหน้ามองยอดต้น หนึ่ง สอง สาม สี่...โอ้โห! มีเป็นสิบ ๆ ลูกเลยโว้ย! โชคดีที่มันร่วงลงมาแค่ลูกเดียวไม่งั้นศพไม่สวยแน่ รีบคลานตัวเองออกห่างจากรัศมีแรงโน้มถ่วงดีกว่า หัวใจยังไม่ทันหายตื่นตระหนกกับลูกมะพร้าว เรื่องราวบางอย่างที่เพิ่งได้รับข้อมูลมาก็พุ่งชนเข้ามาในหัว เรื่องราวของเกาะอาถรรพ์! ตายทุกคน!! ฉันอยู่บนเกาะแห่งนี้!!!