บทที่15. อย่ามาเฉไฉ

1440 คำ

“ทำไมละ...แบบนี้มิดีกว่าหรือ” แม่ทัพหนุ่มหัวเราะในลำคอแสร้งกระชับวงแขนที่โอบรัดรอบเอวของหญิงสาวแน่นขึ้นและโน้นหน้าลงเกือบชิดแก้มเนียน “ข้าเกรงว่าเจ้าจะเขินอายยามที่ข้าเกี้ยวเจ้าต่อหน้าผู้อื่น” “ท่านอย่ามาเฉไฉหน่อยเลย” เมอริอาร์พยายามกระถดตัวออกห่าง แต่พื้นที่บนหลังม้าไม่ได้กว้างพอจะให้เธอหลบหลีกเขาได้พ้น “ข้ารู้ว่านี่ไม่ใช่เส้นทางกลับค่ายของท่านใช่ไหม” “ข้าปลื้มใจนักที่มีภรรยาที่ฉลาดเฉลียวเช่นเจ้า” ชายหนุ่มแหงนหน้าหัวเราะเสียงดัง นานแล้วที่เขาไม่ได้หัวเราะเต็มเสียงแบบนี้ ครั้งล่าสุดมันเมื่อไหร่กัน...มันเนิ่นนานจนจำไม่ได้แล้วหรือนี่ “นั่นคำชมหรือเปล่าเจ้าคะ” หญิงสาวขมวดคิ้วยุ่ง      “เป็นเช่นที่เจ้าคิด” “แต่ไยข้ามิรู้สึกเลยสักนิด”  เธอเบ้ปากแลบลิ้น “ถ้าท่านเห็นข้าเป็นภรรยาจริงก็โปรดบอกเถิดว่าเรากำลังไปที่ใดหรือท่านกำลังหาที่สังหารข้าอยู่” “ไยเจ้าคิดเช่นนั้นเล่า” อูเซอร์คาเรยิ้มร่า “ข

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่
สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    ผู้เขียน
  • chap_listสารบัญ
  • likeเพิ่ม