Peem’s part
เช้าวันจันทร์
Rrrr
เสียงเรียกเข้าดังขึ้นขณะที่ผมกำลังขับรถไปมหาวิทยาลัย เห็นเป็นเบอร์ยัยน้ำเน่าก็เลยไม่ได้สนใจที่จะรับสาย ไว้ถึงจุดหมายแล้วค่อยโทรกลับก็แล้วกัน แต่คนที่โทรมาก็ดูเหมือนจะมีเรื่องด่วนมาก ๆ ถึงได้โทรมาต่อเนื่อง เสียงเรียกดังไม่หยุดหย่อน ผมเลยต้องกดรับ
[มารับหน่อยสิบี๋]
“ไม่ไป” จะไปได้อย่างไรอีกไม่ถึงหนึ่งกิโลผมก็ถึงมหาวิทยาลัยแล้ว หากผมวนรถฝ่าดงรถติดกลับไปรับ คราวนี้สายทั้งคู่แน่นอน
[ขอร้องล่ะ มารับหน่อย ฉันไปไม่ทันแน่ ๆ ไม่มีรถเลย วินก็ไม่มี]
“ฉันถึงมอแล้ว เธอรออีกหน่อยเดี๋ยวก็มีวิน”
ผมกดวางสายแล้วขับรถต่อ น้ำผึ้งนี่ก็นะ น่าจะรู้อยู่แล้วว่าเช้าวันจันทร์มันวุ่นวายมากเป็นพิเศษ แทนที่จะรีบออกมา หรือถ้าสุดวิสัยจริง ๆ ก็น่าจะโทรมาหาผมตั้งนานแล้ว ไม่ใช่โทรมาตอนเวลากระชั้นชิดแบบนี้
คำพูดของพี่ภูมิที่บอกว่า ‘หลวมตัวไปเยอะแล้วนะ’ ตอนแรกผมไม่เข้าใจ แต่หลายวันมาน
