มีรัก : EP3

1575 คำ

ก๊อก ก๊อก เสียงเคาะประตูสองที ประตูห้องนอนก็ถูกเปิดออก พร้อมกับร่างกำยำของพี่ชาย เขาเดินยิ้มเข้ามา แล้วนั่งลงที่เก้าอี้ตรงมุมห้อง สีหน้าแบบนี้ คงรู้เรื่องที่แม่จะให้ผมไปดูตัวแล้วแน่ ๆ “มีไร” ผมถาม เอาแต่นั่งมองหน้าผมอยู่ได้ จะพูดอะไรก็ไม่ยอมพูด “ถ้าอยากรอด ก็รีบหาแฟน” พี่ภูมิพูดเสียงเรียบ น้ำเสียงและสีหน้า บ่งบอกถึงความจริงจัง “ไม่ทันละ” เมื่อสองสัปดาห์ก่อน ผมบอกแม่ไปเต็มปากเต็มคำว่า โสดสนิท ใครจะไปรู้ล่ะว่าตอบแบบนั้นแล้วแม่จะหาแฟนให้แบบนี้ “ทันดิ สนไรอะ ในเมื่อยังไม่แต่งอะ แค่คบเป็นแฟน” “พี่จะให้ผมคบซ้อน?” “อะไรของมึงวะไอ้ภีม มึงจะคบกับคนนั้นหรือไงล่ะ” “ก็ปฏิเสธไม่ได้แล้วปะ ผมตอบตกลงแม่ไปแล้วอะ” ผมอยากทึ้งหัวตัวเอง ยิ่งพูดยิ่งหงุดหงิด “หาแฟนแล้วพาไปเปิดตัวกับแม่ซะ จะได้จบ ๆ” “พูดง่ายฉิบหาย” “ก็ไม่ได้ยากอะไรนี่ กูยังหาเมียได้ภายในสองวันเลย” พี่ภูมิพูดด้วยท่าทางสบาย ๆ เขาลุกมาเอนกายที่เตียงของผม เอาสมาร์ตโฟนออกมากดเล่น ผมมองพี่ชายตัวเองแล้วถอนหายใจออกมา ตอนนั้นพี่ภูมิคว้าเอาพี่ขวัญมาแต่งแทน พี่ขวัญเป็นเพื่อนเขามาก่อน ผมคิดว่าเขาต้องมีการตกลงอะไรกันแน่ ๆ เพียงแต่พี่ภูมิไม่ยอมบอกใคร ไม่อย่างนั้นคงไม่ปุ๊บปั๊บแต่งงานกันได้หรอก แล้วผมล่ะ? ผมจะไปคว้าใครมาเป็นแฟน เพื่อนผู้หญิงของผมแต่ละคนนี่ก็ไม่น่าเอามาบังหน้าเลยสักคน พวกมันสวย หุ่นดี เปรี้ยวแซ่บกันทุกคน แต่เพื่อนก็คือเพื่อน แสดงเป็นคนรักไม่ได้จริง ๆ “ปีกว่า ๆ ที่ต้องคบกันนี่ผมจะหาทางหนีไม่ไปหาเขายังไงดีวะพี่” ผมถามพี่ชายโดยที่ไม่ได้หันไปมอง แต่เมื่อไม่ได้รับคำตอบจากเขา ผมเลยต้องหันไป หลับ…พี่ชายผมหลับไปเสียงั้นแหละ เข้ามาหาเพื่อที่จะมาหลับชัด ๆ ผมเลยขึ้นไปนอนข้าง ๆ แล้วหลับไปด้วยเลย ตื่นขึ้นมาอีกทีก็ค่ำแล้ว ได้เวลาออกไปหาอะไรกิน แต่ผมคงไม่ไปไหนไกล อย่างมากก็แค่ไปซื้อไข่มาเจียวกินตามประสา แอปพลิเคชันไลน์แจ้งเตือนว่ามีคนแอดมา ผมเห็นแล้วก็ได้แต่มองด้วยความสงสัย เพราะไม่คุ้นชื่อ แถมยังเพิ่มเพื่อนจากเบอร์โทรศัพท์ คนที่รู้เบอร์ผมก็ต้องเป็นคนรู้จักเท่านั้นแหละ ผมก็เลยไม่บล็อก ปล่อยค้างไว้แบบนั้น เดี๋ยวเขาก็คงทักมาเอง LINE ทักมาไวจังวะ เอาจริง…เห็นชื่อไลน์แล้วไม่อยากอ่านสักเท่าไหร่ -หวานกว่านี้ไม่มีแล้วจ้า- หวานกว่านี้ไม่มีแล้วจ้า : สวัสดีค่า ใครอะ : PEEM หวานกว่านี้ไม่มีแล้วจ้า : อย่ามาทำเป็นไม่รู้จักกันสิคะ ถ้ากวนจะบล็อก : PEEM หวานกว่านี้ไม่มีแล้วจ้า : ถ้าบล็อกเค้า เค้าจะเอาเรื่องน้า กูขู่ไป มันขู่มา! ใครวะ! ผมนั่งมองอยู่ร่วมครึ่งชั่วโมง อีกฝ่ายไม่ส่งอะไรมาอีก กดเพิ่มเพื่อนแล้วเลื่อนดูไทม์ไลน์ รูปโพรไฟล์ที่เคยตั้งก็มีแต่รูปการ์ตูน ไม่มีรูปคนเลย ผมเห็นว่าไม่มีส่งอะไรมาอีก ก็เลยวางโทรศัพท์ไว้บนโต๊ะ แล้วตักข้าวกินต่อ ข้าวสวยร้อน ๆ แม่งเย็นหมด เสียเวลารอมันส่งมาแท้ ๆ LINE ตักข้าวกินได้สองคำ มันส่งมาอีกแล้ว ผมเงยหน้าขึ้นมองบริเวณหน้าบ้าน ไอ้มาร์ชกำลังจ้องสมาร์ตโฟนในมือของตัวเอง ท่าทางดูแปลก ๆ แถมมันยังหันมามองหน้าผม พอผมมองไป มันก็หลบสายตาของผมทันที หันไปมองหน้า ไอ้กราฟและไอ้ปืนที่นั่งอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลจากไอ้มาร์ช มันสองคนก็กำลังมองหน้าผมอยู่เหมือนกัน ไอ้ปืนเลิกคิ้วขึ้นสูงเป็นเชิงถามประมาณว่า ‘มองหน้ากูทำไม’ ส่วนไอ้กราฟกระตุกยิ้ม ฮึ! ผมนึกถึงตอนที่พวกมันมั่นใจว่าผมจะหลงเด็กขึ้นมา ท่าทางที่มีพิรุธของพวกมันในตอนนี้ ทำให้ผมอดคิดไม่ได้ว่าคนในไลน์คือไอ้เชี่ยมาร์ช! พวกมึงว่างมากเหรอ ถึงได้สมัครไลน์ใหม่เพื่อมาแกล้งกูเนี่ย หวานกว่านี้ไม่มีอีกแล้ว : ทำอะไรอยู่เหรอ เสือก : PEEM เงียบ… เงียบไปเลย ขณะนั้น ไอ้มาร์ชก็เก็บโทรศัพท์ใส่กระเป๋ากางเกงทันที หน้าตาเจื่อนลงอย่างเห็นได้ชัด ผมลุกไปหามันแล้วพยายามจะดึงโทรศัพท์ออกจากกระเป๋ากางเกงของมัน แต่มันปัดมือผมออก อีกทั้งยังลุกหนี “อะไรของมึงเนี่ย” ไอ้มาร์ชถาม สีหน้าของมันดูตกใจไม่น้อย “มึงแกล้งกูใช่ปะ” ยกขาขึ้นเตะมันไปหนึ่งที มันก็เตะสวนกลับมา แถมเตะแรงกว่าที่ผมเตะมันเสียอีก “แกล้งเชี่ยไร กูไม่รู้เรื่อง” “ไลน์อะ มึงสมัครไลน์ใหม่มาแกล้งกูใช่ปะ” “ตีน!” มันทำท่าจะเตะผมอีกครั้ง แต่คราวนี้ผมหนีทัน “งั้นมึงเอาโทรศัพท์มาให้กูดูดิ กูจะดูว่าเมื่อกี้มึงแชตกับใคร” ถ้ามันไม่ได้ทำจริง ๆ มันก็ต้องให้ผมดูได้ “ไม่ได้ กูคุยกะสาว เป็นความลับโว้ย” คุยกับสาวแล้วต้องการเป็นส่วนตัว ผมก็พอเข้าใจได้ ถ้างั้น… “มึงเปิดหน้าไลน์มึงให้ดูหน่อย” ดูแค่หน้าโพรไฟล์ไลน์ของมันก็ได้ ดูแค่นั้นก็รู้แล้วว่าใช่หรือไม่ใช่ “ได้” มันพูดจบก็กดเปิดให้ผมดู รูปโพรไฟล์ยังเป็นรูปมันเหมือนเดิม ชื่อก็ชื่อเดิม ไม่ได้เปลี่ยนอะไรเลยสักอย่าง ถ้าอย่างนั้นก็ไม่ใช่มันน่ะสิ แล้วนี่กูด่าใครไปวะเนี่ย… ไลน์นั้นเงียบหายไปไม่ทักมากวนผมอีก เป็นแบบนั้นผมยิ่งอยากรู้ว่าเป็นใคร ผมเลยกดเข้าไลน์แล้วกดดูหน้าแชตของเขา ตอนนี้เขาเอารูปตัวเองตั้งโพรไฟล์ ผมเกือบจะรู้แล้วว่าเป็นใคร ถ้ารูปโพรไฟล์ไม่หันหลังเสียก่อน รู้แค่ว่าเป็นรูปผู้หญิงตัวเล็ก ๆ ทำไมไม่เปิดหน้า ลึกลับอะไรขนาดนั้นแม่คุณ นี่ผมก็รู้สึกผิดนิด ๆ ที่ด่าผู้หญิง ผมนึกว่าไอ้มาร์ชทักมาแกล้งเสียอีก ถึงได้ด่าไปแบบนั้น ชื่อไร : PEEM ผมตัดสินใจทักไปถามเอง อยากรู้ว่าเธอคือใคร จะว่าเป็นบรรดาสาว ๆ ที่ผมเคยคุยก็ไม่น่าใช่ เพราะดูแล้วไม่คุ้นเลยสักนิด อีกฝ่ายเปิดอ่านแต่ไม่ตอบ เจอคำว่าเสือกไป ถึงกับงอนเลยเหรอ ระหว่างที่เดินมาที่ห้องนอนก็นึกขึ้นได้เรื่องที่แม่จะให้แต่งงาน ดวงตาเบิกโพลงขึ้นมาแล้วรีบกดดูแชตของแม่ รูปผู้หญิงที่แม่จะให้แต่งงานด้วยหน้าตาก็งั้น ๆ ตัวเล็ก ๆ ผอม ๆ พวกเพื่อนผู้หญิงของผมว่าผอมแล้ว คนนี้ผอมกว่า วัน ๆ ได้กินข้าวบ้างหรือเปล่านะ ผมกดส่งรูปไปที่แชตของ ‘หวานกว่านี้ไม่มีแล้วจ้า’ แล้วถาม นี่คือเธอใช่ปะ : PEEM หวานกว่านี้ไม่มีแล้วจ้า : ใช่ค่ะ ตอบเพราะอะไรขนาดนั้น อ่านแล้วเคืองตาว่ะ : PEEM กวนตีนเสียเลย เธอจะได้เผ่นหนีจากผม ฮึฮึ ผมไม่ได้ชอบผู้หญิงหวาน ๆ ใส ๆ แต่แม่น่าจะชอบผู้หญิงแบบนี้ ตอนที่หาให้พี่ภูมิก็มาแบบเรียบร้อยเวอร์ พี่ขวัญก็เรียบร้อยนะ แต่ไม่ได้ขนาดนั้น ผู้หญิงเรียบร้อยจะมามัดใจมัดตัวผมและพี่ชายได้อย่างไร แม่น่าจะรู้นิสัยของเราสองคนพี่น้อง พูดเพราะอ่อนหวานแบบนี้ไม่ผ่านอะ ไม่ต้องคบก็เลิกเลยดีกว่า : PEEM หวานกว่านี้ไม่มีแล้วจ้า : แล้วต้องการหยาบขนาดไหนล่ะคะ ไอ้สัส หวานกว่านี้ไม่มีแล้วจ้า : เท่านี้พอปะคะไอ้เวร เชี่ย! โทรศัพท์กูแทบร่วง! อันนี้ก็หยาบไป : PEEM หวานกว่านี้ไม่มีแล้วจ้า : เยอะนะนายอะ หวานกว่านี้ไม่มีแล้วจ้า : ทำเป็นบอกไม่ชอบแบบนั้น ไม่ชอบแบบนี้ หวานกว่านี้ไม่มีแล้วจ้า : ชะโงกดูเงาว่าเป็นยังไง ดีจัด ดีจนแม่ต้องหาคนมาคุม หน้ากูชาไปหมดแล้ว! เลิกด่ากูสักทีเถอะ ได้โปรด ผมไปต่อไม่ถูกเลยกดปิดเครื่องไปแม่งเลย โดนด่าแล้วตกใจ เห็นชื่อไลน์ เห็นหน้าตาจากรูปที่แม่ส่งมา เห็นพูดคะขา ไอ้เราก็นึกว่าจะหวาน ๆ ใส ๆ ที่ไหนได้… ปากดียิ่งกว่ากูอี๊กกกก

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่

สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป

App Store Google Play

Facebookexpand_more