เช้าวันต่อมา เธอกลับมาสอนเปียโนให้เด็กน้อยดังเดิมดังที่แจ้งพ่อเด็กเอาไว้ แต่ที่แปลกไปกว่าเดิมคือเธอมีรถโรงแรมมาส่ง
“กินอะไรมารึยัง” คนที่เพิ่งเข้ามาถึงกับสะดุ้งเพราะเสียงทุ้มๆ ของเขา ก่อนจะหันไปมองเจ้าของบ้านที่วันนี้อยู่ในชุดสบายๆ อีกทั้งทรงผมก็ไม่ได้เซต แต่ให้ตายเถอะ! มันกลับดึงดูดเธอจนไม่อาจละสายตา
“ดูดีจัง” เธอเผลอครางออกมาเบาๆ ราวกับถูกสะกด ก็ไม่รู้ทำไมก่อนหน้าถึงไม่เคยสังเกตมาก่อน แต่ให้ตายเถอะ ภาพที่เขาเอนพนักเก้าอี้นั่งจิบกาแฟพร้อมกับอ่านข่าวจากไอแพด มันช่างดูดีจนเธอเผลอยืนมองอยู่แบบนั้น กระทั่ง…
โฮ่ง…โฮ่ง…โฮ่ง
เสียงเจ้าหมาลัคกี้ที่ดังมาแต่ไกล ทำเอาเธอหันขวับไปมองตาโต แน่นอนว่าโดยสัญชาตญาณแล้ว คนกลัวหมาย่อมต้องหาที่ปลอดภัย และที่ที่ปลอดภัยที่สุดในตอนนี้คงเป็นที่ไหนไม่ได้นอกจาก…
“เฮ้ย!” เธอร้องลั่นแล้วกระโดดขึ้นไปนั่งบนตักเขาอย่างทันท่วงที แต่ให้ตายเถอะ! ตักของเขาไม่ได้ช่วยให้เ
