หลายวันผ่านไป ที่เขาเริ่มชินกับกับเสียงเปียโนเพราะๆ ที่เธอเล่น ถึงขนาดให้คนมาติดลำโพงเข้ามาในห้องทำงานด้วย กระทั่งเห็นว่าได้เวลาเลิกงานของเธอ เขาจึงแสร้งเดินลงไปด้านล่าง และพ่อคุณก็ใช้มุกเดิม
“อุ๊ย! ขอโทษค่ะ” มุกเดินตัดหน้าให้คนที่กำลังรีบเดินชน
“เอ้า! คุณอีกแล้วเหรอ ทำไมบังเอิญเจอคุณที่นี่บ่อยจัง นี่ถ้าไม่ใช่โลกกลม ก็คงเป็นพรหมลิขิตแล้วแหละ เอ๊ะ! หรือว่า…? ” ในขณะที่เธอยังไม่รู้ว่าเขาเป็นเจ้าของโรงแรมจึงหรี่ตามองมาอย่างกำลังจับผิด ต่างกับเขาผู้ซึ่งรู้ว่านี่ไม่ใช่เรื่องบังเอิญ จึงได้แต่ทำหน้าเลิกลั่ก ก่อนจะรีบแก้เก้อให้ตัวเอง
“ชาติก่อนฉันคงทำเวรทำกรรมกับเธอไว้เยอะมั้ง ชาตินี้ไปไหนถึงได้เจอแต่หน้าเธอ”
“เหอะ! ทำมาเป็นพูดชาตินั้นชาตินี้ ฉันว่าคุณแอบเปิดห้องนัดเจอสาวมากกว่า” เธอย่นจมูกให้
“แก่แดด ไร้สาระ หรือต่อให้ฉันจะเปิดห้องเจอใครอย่างที่เธอว่าจริงๆ ฉันก็ไม่จำเป็นต้องแอบ เพราะฉันโสด เธ
