22
หยางหวู่
สองสัปดาห์ต่อมา...
สัญญาณแห่งรุ่งอรุณอาบไล้ท้องฟ้าที่มืดสลัว สีแสดสดของดวงตะวันที่เปล่งรัศมีพ้นจากหุบเขาสูงถูกกลุ่มเมฆาบดบังจนมิอาจสาดแสงได้อย่างเต็มที่
ครั้นร่างใหญ่หนาบนอานม้ามุ่งหน้าเดินทางมาถึงจวนของตน กู่จิ้นกวางที่สีหน้าดำคล้ำแผ่รังสีอำมหิตออกมาก็กระโดดลงจากอาชาไนย เล่นเอาทหารที่ยืนอยู่หน้าประตูจวนรีบวิ่งเข้ามารับม้าแทบไม่ทัน
แม้ปกติชายหนุ่มวัยยี่สิบสามปีผู้นี้จะมีใบหน้าดุดัน พูดน้อยอยู่เป็นนิตย์ ทว่ากลิ่นอายเฉียบคมไม่ต่างจากใบมีดแหลมในวันนี้กลับน่ากลัวเกินคำบรรยาย
“ทะ...ท่านแม่ทัพ ทางชายแดนฝั่งทิศตะวันออกเป็นเช่นไรบ้างหรือขอรับ” ทหารหาญใจกล้าผู้หนึ่งเอ่ยปากถาม คาดเดาจากสีหน้าของชายหนุ่มก็รู้สึกกังวลขึ้นมา เกรงว่าแม่ทัพของตนจะต้องออกศึกเร็วๆนี้เป็นแน่
กู่จิ้นกว่างไม่ตอบคำถามของอีกฝ่ายสักคำ ร่างสูงใหญ่ของจอมทัพแห่งแคว้นหยางเพียงกระชีบดาบในมือแน่นก่อนจะเดินจำอ้าวเข้า
