...ที่ไทเฮาทรงประสงค์ให้นางอยู่ที่นี่ เห็นทีคงทรงอยากกักตัวนางมิให้กลับไปยังจวนจอมพยัคฆ์เสียมากกว่า!
หนิงเทียนคิดพลางเบือนดวงตาสีน้ำตาลอมเขียวไปยังบุรุษร่างสูงซึ่งยืนอยู่เคียงข้างน้องสาวของตน ริมฝีปากยกยิ้มเล็กน้อย ดวงตาแพรวพราวอย่างมีเลศนัย
ท่านอ๋องเก้าสบดวงตากลมโตก็เกิดความรู้สึกแคลงพระทัยยิ่งนัก ชายารักพักอยู่ในเขตตำหนักในซึ่งทรงไม่มีสิทธิ์ค้างแรมด้วย เช่นนั้นแล้วจะให้ไว้วางพระทัยในตัวหญิงสาวจากแคว้นศัตรูได้อย่างไร
แม้หน้าตาจะคล้ายคลึงกันมาก เป็นชนเผ่าวิหคเหมือนกันแล้วอย่างไรเล่า ในเมื่อไม่มีอะไรที่จะเป็นหลักฐานยืนยันแน่ชัดได้ว่าเป็นพี่น้องร่วมสายเลือดกันจริงๆ ...
“เสด็จแม่ ความจริงหม่อมฉันก็เห็นด้วยหากจะให้แม่นางไป๋อยู่เป็นเพื่อนฮวาเอ๋อร์ เพียงแต่ก่อนหน้านี้ลูกตบปากรับคำพี่ห้าไปแล้วว่าจะพาแม่นางไป๋กลับไปส่งที่จวนจอมพยัคฆ์”
ไทเฮาสบพระเนตรบุตรชายเล็กน้อย “เช่นนั้นหรือ ช่างน่าเสียดา
