‘หากเป็นเช่นนั้นจริง...การที่หญิงสาวแคว้นศัตรูเพียงนางเดียวมาทำให้ความสัมพันธ์ในราชวงศ์ต้องสั่นคลอน ก็นับว่าไม่คุ้มเลย’
ซือเหยาครุ่นคิด สีหน้าไม่สู้ดีด้วยความกังวลและเคร่งเครียด ด้วยเหตุนี้เอ้อร์กงกงจึงเริ่มปักใจเชื่อว่าไป๋หนิงเทียนคือผู้ที่ล้มป่วยจริงๆ
แต่ต่อให้ยามนี้อีกฝ่ายจะอยู่ในสภาพปางตาย เขาก็ต้องพานางไปเข้าเฝ้าไทเฮาตามรับสั่ง!
“ไทเฮาทรงพระเมตตา แพทย์เก่งกาจในวังหลวงมีมากมาย พระนางทรงอยากพบเจ้าเผื่อถามไถ่อาการให้แน่ชัด หากมีอะไรที่ขาดเหลือจะได้ช่วยเหลือได้ทันท่วงที” เขากล่าวจบก็ผายมือไปยังประตูทางออกของเรือนเป็นเชิงบังคับกลายๆ คาดว่าหน้าจวนคงมีคนหามเกี้ยวรออยู่ก่อนแล้ว
“แม่นางไป๋ เชิญ...” น้ำเสียงของอีกฝ่ายเจือความกดดันอย่างเห็นได้ชัด
“จะ...เจ้าค่ะ” ร่างบางพยักหน้าคล้อยตามอย่างว่าง่าย ดวงตาหลุบมองต่ำ วิเคราะห์ใคร่ครวญ
ไทเฮาย่อมสงสัยถึงความสัมพันธ์ระหว่างนางและฮั่วหลิงหวาง...
“
