เมียใต้อาณัติ NC20+

“ทำไมเราต้องมาเจอเรื่องทุเรศๆ ตลอดเลยเนี่ย” หญิงสาวใบหน้าสวย ดวงตากลมโต จมูกเชิดรั้น รับกับปากอวบอิ่มสีชมพูอ่อนกำลังยืนลังเลกับสถานการณ์ตรงหน้า ก่อนที่จะยืนพิงผนังเพื่อตัดสินใจบางอย่าง  “เอาหว่า เปิดก็เปิด” มือบางเอื้อมไปเพื่อแตะคีย์การ์ด ทว่าเธอก็ชักมือกลับ เปลี่ยนใจหมุนตัวสาวเท้าไปฝั่งลิฟต์ของโรงแรมแทน ตึกตึก...คนตัวเล็กที่มีส่วนสูงเพียงร้อยหกสิบเซนติเมตรเท่านั้น แต่เธอกลับมีเรียวขาที่สวยและสมส่วนจนเป็นจุดดึงดูดต่อเพศตรงข้าม สะโพกมนส่ายไปมา ในระหว่างเดิน แล้วกดลิฟต์รัว ๆ ตามอารมณ์ขุ่นเคือง  กี่ครั้งแล้วที่เธอต้องมาเจอสถานการณ์อย่างเมื่อกี้ ตั้งแต่ครั้งนั้นที่เธอเพิ่งจะเปลี่ยนคำนำหน้าเป็นนางสาว คัพเค้กจำเหตุการณ์วันนั้นได้ดีเมื่อเปิดประตูเข้าไปในห้องพี่ชายคนกลางเพื่ออวดกระเป๋าใบใหม่ที่คางูยะเพิ่งส่งมาให้ แต่แล้วสิ่งที่เห็นกลับทำให้คัพเค้กยืนอึ้งและชาไปทั้งตัว จนเวลาผ่านไปสี่ปีเธอก็ไม่สามารถพูดคุยกับเขาได้อย่างปกติอีกเลย...ไม่รู้เป็นเพราะอะไรแค่รู้สึกว่าไม่สามารถเข้าหน้าให้ติดเหมือนเก่าได้อีก  “เห้อ!!” คัพเค้กหมุนตัวกลับไปเปิดประตูห้องอีกครั้ง เพราะถ้าเธอไม่สามารถตามเขาลงไปในงานได้ มีหวังโดนคุณปู่ดุเอาแน่ ๆ แอ๊ดดด~ “อ้ะ...อ่าส์!!” เมื่อบานประตูถูกเปิดจากมือบาง เสียงที่ได้ยินแว่ว ๆ จากด้านนอกดังกระหน่ำชัดเจนเต็มสองรูหู คัพเค้กยืนกรอกตามองบน ก่อนจะก้าวเท้าต่อไปยังห้องนอน “ซื้ด!!” ร่างสูงใหญ่เชิดหน้าเปล่งเสียงระบายความเสียวซ่าน  “คุณเคน..แรงดีตลอดเลยอ่า..อ๊ะ” ส่วนคนใต้ร่างก็เอ่ยคำหวานไม่ขาดสาย  “หึ เธอเองก็เด็ดใช่เล่น”  พรึ่บ! เสียงประตูกระทบกับฝาผนังห้องอย่างแรงจนทำให้กิจกรรมเข้าจังหวะต้องหยุดชะงักเพื่อหันมาสนใจแขกที่ไม่ได้รับเชิญ “เฮ้ย!! อะไรวะ” เคนตะเหลียวหน้าไปมอง ชักสีหน้าด้วยความหัวเสีย ที่จู่ ๆ คัพเค้กถือวิสาสะเข้ามาในตอนที่ไม่เหมาะสักเท่าไหร่  “ว๊าย~ ใครคะ ทำไมเสียมารยาทแบบนี้ คุณเคนต้องจัดการให้ชาช่านะคะ” คนใต้ร่างโวยวายพร้อมทั้งดึงให้เคนตะโน้มไปบดบังเรือนร่างเปลือยเปล่า “เห็นไหมว่าทำไรอยู่” เคนตะก้มไปมองเสียงใต้ร่าง ก่่อนจะหันไปถามหญิงสาวอีกคน “เห็น” คัพเค้กยืนกอดอกแล้วเอ่ยด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย  “แล้ว!?”  “คุณปู่ให้มาตาม” เธอรีบบอกจุดประสงค์อย่างไม่รีรอให้เสียเวลาไปมากกว่านี้  “ออกไป เสร็จแล้วฉันตามไปเอง”  “แต่คุณต้องลงไปพร้อมฉันเดี๋ยวนี้”  “คุณ!?” เคนตะทวนสรรพนามที่ไม่คุ้นหูเพราะถึงแม้คัพเค้กจะไม่ค่อยพูดคุยกับเขา ทว่าอย่างน้อยๆเธอก็ไม่เคยใช้คำพูดห่างเหินแบบนี้ “ลุกสิ มองหน้าอยู่ได้” คัพเค้กเอ่ยต่อ “แต่ฉันยังไม่เสร็จ ถ้าจะให้ไปพร้อมกันก็ออกไปรอข้างนอก” เคนตะไม่สนใจคัพเค้ก หันไปทำในสิ่งที่ร่างกายปรารถนาต่อ จนเป็นคัพเค้กเองที่ทนดูต่อไม่ไหวต้องเป็นฝ่ายยอมแพ้และออกไปจากห้อง ปึง!! “บ้า ๆ บ้าที่สุดเลย ทำไมต้องมาเห็นภาพอุจาดตาด้วยก็ไม่รู้” คัพเค้กตบเเก้มตัวเองเบา ๆ หวังเรียกสติกับสิ่งที่เห็น  “ให้ฉันรอเนี่ยนะ ฝันไปเถอะ” เธอไม่สนใจ ไม่กลัวจะโดนคางูยะดุอีกต่อไป รีบวิ่งเข้าไปในลิฟต์เพื่อหนีจากเหตุการณ์บ้า ๆ พวกนั้น ทำไม...พี่ชายที่ใจดีและอ่อนโยนกลับกลายเป็นคนใจร้ายกับเธอที่สุดและหื่นกามได้ขนาดนี้นะ ความสัมพันธ์ของเธอและเขานับวันยิ่งห่างไกลขึ้นทุกทีจนแทบไม่เหลือความเป็นพี่น้องอีกเลย  ร่างสูงใหญ่ผู้ที่มีใบหน้าขยี้ใจเพศตรงข้าม ไม่ว่าจะเป็นนัยน์ตาสีน้ำข้าว คมจมูกโด่ง ริมฝีปากน่าสัมผัส กำลังดึงชุดสูทราคาแพงให้เข้าที่เพื่อเข้าไปในงานอาฟเตอร์ปาร์ตี้ฉลองแต่งงานของพี่ชายคนโต เคนตะทอดสายตามองหาคนตัวเล็กที่ถือวิสาสะเข้าห้องเขาในจังหวะกำลังเข้าด้ายเข้าเข็ม ก่อนจะเห็นหญิงสาวกำลังยืนหยอกล้อกับผู้ชายคนอื่นที่รายล้อมรอบตัวเธอ ตึกตึก...เคนตะเข้าไปกระชากแขนเล็กออกจากในวงสนทนาทันที “มาคุยกันหน่อย” “ถ้าจะคุยก็คุยตรงนี้” คัพเค้กเหลียวหน้าไปยิ้มให้เพื่อนๆเพื่อไม่ให้พวกเขาสงสัยท่าทีเธอกับพี่ชาย “...” เคนตะไม่เอ่ยอะไรต่อ นอกจากลากคนตัวเล็กออกนอกงาน “อะไรเนี่ย ปล่อยนะเค้กเจ็บ” มือบางสะบัดจากการเกาะกุมด้วยความรู้สึกเจ็บ ฟึ่บ! “เมื่อกี้ ทำไมเรียกฉันว่าคุณ” เคนตะถามในสิ่งที่สงสัยพร้อมทั้งสะบัดแขนอย่างแรง “ลากมาเพื่อถามเรื่องนี้ เนี่ยนะ!?”  “ตอบมา” เคนตะจ้องดวงตากลมโตเค้นหาคำตอบ “เค้กไม่อยากเรียกพี่เคนว่าพี่ต่อหน้าคนอื่น ไม่อยากให้ใครรู้ว่ามีพี่ชายบ้ากาม” คัพเค้กย่นจมูกอย่างเด็กเอาแต่ใจ ตอบกลับไปตามความรู้สึกจริง ๆ “หึ พูดอย่างกับตัวเองดีนัก ไปยืนให้ผู้ชายมันแทะโลมมันดีตรงไหน” คราวนี้เคนตะถึงกับแสยะยิ้มหัวเราะนึกขำกับคำพูดเด็กไม่รู้จักโต ชอบต่อว่าคนอื่นทั้ง ๆ ที่ตัวเองก็ทำตัวไม่ต่างจากเขา “นี่พี่เคน!!” คัพเค้กตวาดไม่พอใจ จ้องดวงตาสีน้ำข้าวอย่างเอาเรื่อง หมับ! “ต่อหน้าปู่ ต่อหน้าพี่คริส เธอจะทำตัวใสซื่อยังไงก็เรื่องของเธอ แต่สำหรับฉันเธอไม่ได้ต่างจากผู้หญิงคนอื่นที่ฉันหิ้วขึ้นเตียงเลยสักนิด” ก่อนที่เคนตะจะไล่สายตาต่ำลงมาเรื่อย ๆ จนฉายรอยยิ้มมุมปากเมื่อเห็นร่องอกที่โผล่ออกมาอย่างตั้งใจ “มันจะมากไปแล้วนะพี่เคน อย่าให้เค้กหมดความอดทนจนไม่เหลือคำว่าพี่” คัพเค้กกัดฟันแน่น ไม่คิดว่าเขาจะปากร้ายกับเธอได้ขนาดนี้  “เรื่องของเธอ เพราะฉันรู้ว่าเธอไม่เคยเห็นฉันอยู่ในสายตานอกจากพี่คริสและไอ้คูเปอร์” ตลอดเวลาสี่ปีที่ความสัมพันธ์เปลี่ยนไป เขาไม่จำเป็นต้องสวมบทพี่ชายที่แสนดีอีกในเมื่ออีกฝ่ายไม่ต้องการ  “รู้ตัวก็ดี” “ฉันจะพูดกับเธอเป็นครั้งสุดท้าย ห้ามไปตามหรือยุ่งวุ่นวายที่ห้องฉันอีก”  “คิดว่าอยากไปนักเหรอ ถ้าคุณปู่ไม่สั่ง เค้กไม่มีทางไปหรอก” ก่อนที่คัพเค้กจะสะบัดหน้าเพื่อเดินกลับเข้าไปในงาน ทว่า... “คุยกับพี่ชายเสร็จรึยัง” ชายหนุ่มรุ่นราวคราวเดียวกันกับคัพเค้กเข้ามาเอ่ยถาม เลื่อนสายตาไปมองเคนตะอย่างให้เกียรติ “อือ” เธอพยักหน้าทันที “งั้นเราไปต่อด้านนอกกันดีกว่า” ชายหนุ่มโน้มกระซิบเบา ๆ ถือวิสาสะจับมือบางคล้องแขนเพื่อออกจากจุดนั้น โดยที่คัพเค้กไม่คิดจะเหลียวหน้ามามองเคนตะหรือขออนุญาตเลยสักนิด นอกจากเดินพูดคุยส่งยิ้มอย่างสนิทสนมตลอดทางที่เดินออกไป กึก! “หึ ทำตัวอย่างกับเด็กใจแตก!!” เคนตะเค้นหัวเราะกับนิสัยน้องสาวตัวดีที่นับวันยิ่งทวีคูณความเปรี้ยว เห็นทีต้องส่งไม้ต่อให้พี่ชายคนโตดัดนิสัยเป็นจริงเป็นจังซะบ้าง