ศาลากลางสวนดอกไม้
“นี่เลี่ยงรุ่ย เมื่อวานฉันเห็นมากับตาว่าคุณเจียวซือน่ะควงนังเตียวหนิงฮวาไปกินข้าวมา เธออย่ายอมนะ อาละวาดตบนังนั่นให้มันช้ำไปทั้งตัวไปเลย ฮึ!จนแล้วไม่เจียมกะลาหัว นี่คงหวังยกระดับตัวเองจากการจับผู้ชายที่มีฐานะดีๆ หน้าที่การงานดีๆ ล่ะสิ นึกๆ แล้วหมั่นไส้ ฮื่ย!” เซิ่นหนิงหลี่ออกอาการฟึดฟัดราวกับว่าผู้ชายที่เธอกล่าวถึงเป็นคู่หมั้นของตัวเองอย่างนั้นแหละ
จูเลี่ยงรุ่ยที่กำลังจิบน้ำส้มอยู่ยักไหล่ยิ้มๆ อย่างไม่รู้ร้อนรู้หนาว
“ก็ช่างเขาสิ พวกเขาจะทำอะไร จะไปไหนก็ช่างพวกเขา” พูดจบหญิงสาวก็ยกแก้วน้ำส้มขึ้นมาจิบอีกรอบ
เซิ่นหนิงหลี่มองเพื่อนสนิทตาขวาง
“นี่เธอ เธอพูดอย่างนี้ได้ยังไง คู่หมั้นตัวเองพาผู้หญิงคนอื่นออกไปเที่ยว ยังทำไม่รู้ร้อนรู้หนาวอยู่อีก นี่เธอเพี้ยนหรือเปล่า” เซิ่นหนิงหลี่พูดเสียงดังจนเกือบเป็นตวาด
เธอคาดหวังยืมมือจูเลี่ยงรุ่ยในการกำจัดเตียวหนิงฮวาเพราะจูเลี่ยงรุ่
