จูลู่จื้อตัวแข็งทื่อ ถึงแม้ว่าเขาจะรักและหลงเตียวหนิงเหมยมากเพียงใดแต่ก็ใช่จะดูไม่ออกว่าเกิดอะไรขึ้น
“หนิงฮวา ใส่เสื้อผ้าให้เรียบร้อยแล้วออกมาคุยกับพ่อ เจียวซือ เดี๋ยวเราออกไปนั่งรอข้างนอก ” พูดจบจูลู่จื้อก็พยุงตัวของโหวเจียวซือให้ลุกขึ้นและพาเดินออกไปจากห้อง
เตียวหนิงเหมยเดินตามสามีมาด้วยอารมณ์หงุดหงิด ทำไมสามีเธอถึงไม่โวยวายขึ้นมาตั้งแต่ตอนที่อยู่ในห้องนอนของเตียวหนิงฮวาว่าโหวเจียวซือนั้นได้เสียกับลูกสาวของพวกเขาแล้ว…ต้องรับผิดชอบเตียวหนิงฮวาด้วยการแต่งงาน
เตียวหนิงฮวาสวมเสื้อผ้าชุดเดิมและเดินหน้าเครียดออกมา
“ว่าอย่างไรล่ะ เกิดอะไรขึ้น เจียวซือบอกให้ลูกเป็นคนเล่า” จูลู่จื้อเอ่ยถามเสียงเครียด ใบหน้าก็เคร่งเครียด
“คือ…คุณพ่อคะ ตามธรรมดาคนที่รักกัน ลูกกับคุณเจียวซือก็จะมีเรื่องอย่างว่ากันบ้าง เป็นเรื่องปกติค่ะ คุณแม่น่ะสิคะ ทำเป็นเรื่องใหญ่ โวยวายจนคุณพ่อเข้ามาเจอนั่นแหละค่ะ กำลังเข้าด
