พิมพ์มาดาตัวสั่นระริกอย่างหวาดกลัว แต่ว่าสิงโตก็ไม่สนใจ เขายังฟุบหน้าลงกับหมอนนุ่มใบใหญ่นอนอยู่เหมือนเดิม ส่วนเธอนั้นพอได้สติแล้วก็รีบจัดการกับตัวเองเพื่อหาทางหนีจากเขาในทันที หญิงสาวรีบสวมเสื้อผ้าอย่างลวกๆ แล้วออกมาจากห้องนั้นโดยที่สิงโตไม่ได้สนใจอะไรเลย เขายังหลับอย่างไม่รู้เรื่องรู้ราว
ตึกๆ ตึกๆ ตึกๆ
พิมพ์มาดาวิ่งลงมาที่ชั้นล่างตอนนี้ไม่มีคนแล้วเธอรีบเร่งฝีเท้าไปที่หน้าประตูให้เร็วที่สุดแต่แล้วก็ได้ยินเสียงเย็นๆ ดังมาจากด้านหลัง
"จะไปรีบไหน"
เฮือกกก…!
ดวงตากลมโตเปิดขึ้น ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยเม็ดเหงื่อ เธอหอบหายใจราวกับคนที่เจอเรื่องราวเลวร้ายมา ก่อนได้สติแล้วกวาดสายตามองไปรอบห้อง
อ้าว!
ทำไม…
เธอถึงยังอยู่ที่เดิมอยู่เลยล่ะ พิมพ์มาดาค่อยๆ ประคองตัวเองให้ลุกขึ้นนั่ง อาการปวดเมื่อยตัว หนักเนื้อหนักตัวไม่ค่อยมีแล้ว เธอก้มหน้าลงมองร่างกายของตัวเองจำได้ว่าก่อนหน้านี้เธอถูกสิงโตทารุณร
