15. ไม่พูด
1001 คำ
เช้าวันต่อมา_
"ทำไมวันนี้เราไม่ไปเรียนล่ะ หนูมีอะไรไม่สบายใจหรือเปล่าโมเน่" พิพิมรีบเข้ามาภายในห้องลูกสาว หลังส่งสามีกับลูกชายแยกย้ายกันไปทำหน้าที่ ยกเว้นโมเน่มีอาการเปลี่ยนไปตั้งแต่เมื่อวาน แถมวันนี้ยังถึงขั้นละทิ้งการเรียน
"เน่แค่อยากพักอีกสักหน่อยค่ะ ยังเพลียจากงานเมื่อวานอยู่เลย" เธอนั่งตรงปลายเตียงข้างมารดา ก้มหน้ารู้สึกผิดที่ไม่อาจกล้าพอเผชิญความจริงกับบางเรื่อง
"ม๊าเลี้ยงลูกมาเองตลอด ม๊าดูออกนะว่าเรามีเรื่องไม่สบายใจ อย่าปิดไปเลยนะจ๊ะ" ผู้เป็นแม่ช้อนมือลูกสาวมาบีบคลายกังวล
"ก็จริงนะคะ โมเน่โกหกไม่เก่งเลย"
"เล่ามาเถอะจ้ะ ม๊าอาจช่วยเราคิดอะไรได้บ้าง"
"เน่แค่ไม่เข้าใจว่าทำไมเพลงพิณถึงต้องโกหกโมเน่ด้วย โมเน่ทำดีกับเพลงพิณทุกอย่างเลยนะม๊า" เธอตัดสินใจเล่าความจริงให้มารดาฟัง
"แล้วเพื่อนเราคนนี้โกหกเรื่องอะไรเหรอ"
"เรื่องฐานะครอบครัวทางบ้านค่ะ เพลงบอกว่าตัวเองเป็นลูกชาวบ้าน แต่ที่ไหนได้เมื่อวานคือลูกสาวท่านทูตเชียวนะ" คนบอกเริ่มใส่น้ำเสียงเพิ่มความจริงจัง
"ลูกได้ถามหนูเพลงหรือยัง ทำไมถึงต้องโกหกเรื่องแค่นี้ล่ะ"
"เมื่อวานเพลงก็พยามอธิบายค่ะ แต่เน่ไม่รู้ว่าจะเชื่อดีไหม เพลงบอกว่ากลัวโดนเพื่อนหักหลังอีก"
"แต่เท่าที่ม๊าได้คุยกับคุณหญิงนะ พอรู้ว่าหนูเพลงพิณอยู่แต่โรงเรียนประจำที่ต่างประเทศ แต่ท่านก็ไม่รู้นะว่าทำไมลูกสาวถึงอยากลาออก" เพราะช่วงกินเลี้ยงเมื่อวานเลยได้คุยกับมารดาเพลงพิณบ้าง ในช่วงที่รอให้เธอเดินสำรวจรอบลำเรือเสร็จ
"จะเรื่องอะไรเน่ก็ไม่อยากยุ่งแล้วค่ะ เน่ไม่ชอบคนโกหก" คนบอกเริ่มครุ่นคิดบางอย่าง ในวันนี้เธอก็ไม่ได้ไปเรียน แล้วอดีตเพื่อนสาวตอนนี้จะนั่งกินข้าวกับใคร
"โมเน่จะไม่ให้อภัยเพื่อนสักหน่อยเหรอลูก ม๊าว่าหนูเพลงคงมีเหตุผลส่วนตัวนะ หรือถ้ามันไม่สำคัญต่อความเป็นเพื่อน หนูเพลงไม่อยากบอกเราก็ไม่เห็นเป็นไรเลยนะลูก"
"....." ถ้อยคำของมารดาฉุดเหตุและผลขึ้นมาให้อยู่เหนืออารมณ์
"ไหนๆ วันนี้เราก็หยุดแล้ว ลองใช้เวลาคิดทบทวนดูก่อนนะ แต่ถ้าสบายใจแล้วลงไปช่วยม๊าทำขนมก็ได้นะจ๊ะ" พิพิมเห็นว่าการให้ลูกสาวอยู่เพียงลำพัง น่าจะเป็นหนทางออกที่ดีที่สุด ก่อนจะสวมกอดโมเน่เบาๆ แล้วทิ้งความเป็นส่วนตัวในห้องแทน
"ค่ะม๊า"
อีกด้านนึง_
"น้องสาวมึงไม่ลงมากินข้าวเหรอว่ะวันนี้ กูอุตส่าห์ให้คนมาเช็ดโต๊ะรอ" พอลบอก เขาเริ่มชินว่ารุ่นน้องนักศึกษาสาวต้องมาขอนั่งด้วย ยกเว้นวันนี้จนจะหมดเวลาช่วงพักกลางวัน
"เน่ไม่ได้มาเรียน" น้ำเสียงเข้มตอบราบเรียบ เขาเองก็พอรู้เหตุผลที่น้องสาวขาดเรียนดี ส่วนเรื่องเมื่อคืนเพลงพิณรีบแยกตัวกลับไป ตอนที่เขาเผลองีบหลับจากฤทธิ์สารบางชนิด
"งั้นน้องเพลงล่ะ เรียนอยู่คนเดียวไม่ลงมากินข้าวเหรอ" ชนัตถ์พูด เหมือนเขาได้ขาดเพื่อนคุยไปคนนึง
"มึงอยากรู้ไม่ไปถามเอง" โครงหล่อคมส่ายไปมา ก้มลงตั้งใจตักอาหารกินเร่งรีบ กันเปอะเปื้อนเสื้อช็อปสีกรมเข้ม
"มันก็เหงานะเว้ย โรงอาหารก็ดูเงียบแปลกๆ วันนี้แมร่งไม่หิวข้าวกันไงว่ะ" พอลพูด ไม่ใช่แค่เขาที่ชนัตถ์ยังพยักหน้าตอบรับ เมื่อเห็นบรรยากาศรอบตัวค่อนข้างว่างเปล่า กลุ่มนักศึกษาวิศวะมีไม่กี่คน
"กูมาก่อนเวลาป่ะ?" คนบอกยกนาฬิกาข้อมือขึ้นดูเวลา
"มันจะไม่เงียบได้ไงพี่ จู่จู่คณะเรามีรุ่นน้องบัญชีไปนั่งรอใครก็ไม่รู้ โครตสวยเลย" นักศึกษาชายอีกโต๊ะนึงพูดบอก แสดงท่าทีเร่งรีบทานอาหาร
"รุ่นน้องบัญชี?" ทั้งพอลและชนัตถ์พูดเสียงเดียวกัน
เคล้ง~
"กินไม่ลงเหมือนกัน!" ร่างสูงดีดตัวลุกพรวด พาลให้ช้อนในจานสะเทือนตามแรงผละกำลัง เขาคว้าเอาจานอาหารไปใส่ที่จุดเก็บ แล้วรีบก้าวขายาวดุจนายแบบเดินกลับคณะ
"แล้วแมร่งชวนพวกกูสั่งพิเศษมาเพื่อ?" พอลก้มมองจานตัวเอง อาหารยังอยู่เต็มจานพอๆ กับเพื่อนชายอีกคน
"กินก่อนนะเว้ย เสียดายว่ะ!"
"วี๊ดวิ้ว...น้องคนสวยมานั่งรอใครจ๊ะ ในตึกนี้พี่รู้จักทุกคนดี" นักศึกษาปีสี่เอ่ยถามอย่างเจ้าเล่ห์ ตอนเห็นรุ่นน้องปีหนึ่งอีกตึกคณะนั่งตรงตำแหน่งทางขึ้นตึก ใบหน้าสวยและผิวขาวละเอียด ค่อนข้างดึงดูดสายตาเพศตรงข้ามให้เหลียวมอง
"....." เธอไม่ตอบและไม่สนใจมอง ยังก้มดูเพียงหน้าจอโทรศัพท์กดต่อสายหาเพื่อนสาวครั้งแล้วครั้งเล่า
"หลงตึกมาแบบนี้ พี่จะให้กลับไปง่ายๆ ดีไหมล่ะเนี้ย" คนบอกทิ้งกายลงด้านข้าง เป็นจังหวะเดียวกับเพลงพิณขยับตัวหนีอย่างรังเกียจ
"ว้าว....หยิ่งซะด้วย จีบยากๆ แบบนี้โครตได้ใจเลย" คนบอกยังไม่ลดความพยายาม โบกมือให้รุ่นน้องดูท่าทีของเขา
"ไม่พูด เพราะไม่อยากยุ่งด้วย" น้ำเสียงใสพูด เธอไม่มีแม้ชายตามองสักนิดเดียว
"เอ้า! มาอยู่ในถิ่นคนอื่นยังปากดีอีก ผู้หญิงหยิ่งๆ อย่างนี้พอโดนเอาหน่อยก็ติดใจกูแล้ว!"
"ทุเรศ! พูดได้ไม่เกรงใจชุดที่ใส่อยู่เลยนะ!" ใบหน้าสวยเงยขึ้น ไล่สายตาสื่อความหมายไปที่ชุดนักศึกษาหนุ่มใส่เสื้อช็อปสีกรมเข้ม ยกเว้นบุคลิกกับคำพูดไม่ได้น่าฟัง
"ทำไมว่ะ! มันเรื่องของกูเว้ย!"
........................................................
- ผู้เขียน
