13. กลับไปซะ NC
1031 คำ
"ไม่สิ เราต้องรีบวิ่งตาม" ร่างบางรวบรวมความกล้าอีกครั้ง เธอจะไม่มีทางปล่อยมิตรภาพดีๆ แบบนี้เสียไปเพราะตัวเอง
เพลงพิณรีบนำแก้วไวน์ที่วางเรียงรอเสิร์ฟ กระดกมันซ้ำๆ ก่อนจะเดินกลับมาเข้ามาในงาน จนพบว่าโมเน่ก้าวลงบันไดเข้าไปในเรือชั้นล่าง
"จะไปไหนล่ะลูก" คุณหญิงวิมลรีบจับแขนลูกสาวถาม
"อ้อ..เพลงจะตามเพื่อนไปชมรอบเรือค่ะ คุณแม่ไม่ต้องห่วงเพลงนะคะ"
"จ้ะ" ท่านเองติดคุยเรื่องทั่วไปกับบรรดาผู้มีชื่อเสียง เลยปล่อยลูกสาวให้เป็นอิสระ เพราะเติบโตอยู่แต่เมืองนอกทำอะไรด้วยตัวเองทั้งหมด
"โมเน่!" ทว่าเธอลงบันไดมาพบเพียงความว่างเปล่า มีประตูห้องมากมายกับไม่เจอใคร
"โมเน่ไปทางไหน" คนตัวเล็กพยามเดินตามไฟส่องสว่าง ทั้งที่ในใจก็เกิดความกลัว เมื่ออยู่ในสถานที่ไร้ผู้คน
"กลับขึ้นไปซะ!" น้ำเสียงเข้มตะเบ่งบอก ไม่คิดว่าเพลงพิณจะลงมาในเขตส่วนตัว
ร่างสูงโปร่งยืนข้างหน้าต่างกระจก เป็นห้องตรวจสอบการทำงานของลำเรือ แยกจากบริเวณชั้นบนที่มีกัปตันควบคุม
"ฉันมาตามหาโมเน่ นายเห็นโมเน่ไหม"
"คนที่นี่ไม่ต้อนรับคุณหนูขี้โกหกอย่างเธอหรอก" ใบหน้าเหล่าคมไม่มีแม้แต่หันมอง
"ฉันไม่ใช่อย่างที่นายพูดนะ! แล้วนายก็ไม่มีสิทธิ์ว่าฉันด้วย ถ้านายยังไม่รู้อะไรดี!"
"แล้ววันนี้ล่ะ...การที่เธอหลอกให้คนอื่นเชื่อใจ ทำไปเพื่ออะไร...สนุกงั้นเหรอ?" เขาเดิมดุ่มตรงจุดที่เพลงพิณยืนอยู่
"บอกมาเถอะว่าโมเน่อยู่ไหน!" คนตัวเล็กไม่ยอมแพ้ แม้อยู่ตรงหน้าคนตัวโตกว่า
"ฉันไม่บอก แล้วฉันก็จะไม่ให้โมเน่ไปคบกับเด็กขี้โกหกอย่างเธออีก"
หมับ!
"นายต้องบอก!...เป็นอะไร?" มือบางกระชากแขนแกร่ง แต่ทว่าเขากลับมีท่าทีเปลี่ยนไป ใบหน้าเห่อแดงลามลงลำคอหนา
"รีบกลับขึ้นไป" เม็ดเหงื่อผุดตามโครงหน้าหล่อเหลา แข่งรับกับอัตราการเต้นหัวใจแกร่ง มันบีบรัดแทบจะหายใจไม่ออก
"ไม่ได้หรอก จะให้ฉันปล่อยนายตายตรงนี้เหรอ" ร่างบางพยามเข้าช่วยพยุงแขนแกร่ง กลัวว่าเขาจะล้มลงแล้วเป็นอะไร ยิ่งเธออยู่กับเขาเป็นคนสุดท้ายด้วย
"ฉันโดนยา รีบขึ้นไปสิว่ะ!" เขาพึ่งรู้สึกตัวเองได้ ตอนกลิ่นกายสาวมันหอมผิดปกติ ส่งผลไปยันความเป็นชายส่วนล่าง กำลังผงาดโตปวดทรมาน
"แล้วต้องแก้ยังไง บอกมาสิฉันจะได้ช่วยถูก" อาการของเขาดูน่ากังวล สายตาหิวกระหายแทบไม่ใช่คนเดิม
"เคยโดนหรือยัง?" ความทรมานมันกระจายอยู่ภายในเลือดร้อน แล่นพล่านจนหายใจลำบาก ปวดแก่นกายหนึบสุดลำโคน
"ถามตรงๆ เลยเหรอ ก็ต้องโดนมาบ้างสิ เคยบอกไปแล้วนี่ว่าฉันมีแฟนมาตั้งเยอะ" เธอยิ่งเป็นพวกให้ใครหยามไม่ได้ มีหรือจะยอมแพ้ให้คำถามบ้าๆ มาดูว่าอ่อนต่อโลก
"จะลองใช่ไหม" ร่างสูงกระชากเสื้อสูทออก ไล่ปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตเผยกล้ามมัดตามลำตัวแกร่ง
"....ก็เอาดิ อย่างนายมันก็ธรรมดาอยู่แล้วแหละ" คนบอกเผลอกลืนน้ำลายอึกใหญ่ลงคอ มันคงไม่มีอะไรมากหรอกแค่จะลองวันไนท์สแตนด์อย่างพวกคนรักสนุก
"ไม่มีถุง" น้ำเสียงเข้มบอกประโยคสุดท้าย ยกปลายขายาวถีบประตูนิรภัยเลื่อนปิด ต้องใช้รหัสเปิดออกเท่านั้น
เขาพุ่งมาโอบร่างบางแนบแผงอกกว้าง แนบปากจูบหนักบนเรียวปากสีชมพูแวววาว คนตัวเล็กทำเหมือนตกใจ ปัดป่ายมือไปบนบ่ากว้างทำตัวไม่ถูก
"อื้มม..." ดวงตาคู่สวยเลื่อนปิดกั้นความกระด้างอาย แรงจูบเร่าร้อนเริ่มมีผลต่อความอารมณ์ทางกาย มันอ่อนระทวยจนปล่อยให้ลิ้นสากเข้ามากอบโกยน้ำหวาน
"จ๊วบ จ๊วบ" คนตัวโตเริ่มอดทนต่อต้านฤทธิ์ยาไม่ไหว ปล่อยร่างกายไปเกินควบคุม โอบช้อนอุ้มร่างบางไปบนโต๊ะ กวาดสิ่งของพวกนั้นกระจัดกระจาย
"ฉันไม่ชอบพวกอวดตัวเองว่าแรงดี ไม่ต้องเลยนะ" น้ำเสียงใสเอ่ยเตือน ร่างกายสาวมันก็ดันตอบสนองกับเรื่องอย่างว่า เอนตัวลงแผ่ราบให้อีกฝ่ายได้แทรกตรงระหว่างขา
"ของฉันมันก็ปกติ" ร่างสูงยืนเหยียบพื้นปลดหัวเข็มขัดหนังออก รูดซิปกางเกงสแลคงัดความเป็นชายออกมา
"...ปะปกติแบบนี้เหรอ" ดวงตากลมเกือบถลก เมื่อสิ่งตรงหน้าดูอันตรายและน่ากลัว อย่างกับข้อมือของอีกฝ่ายมีเลือดร้ายล้อมปูดปราณ
"เคยเห็นของใหญ่กว่านี้หรือไง!"
"เร็วๆ เถอะน่า ไม่ได้อยากช่วยเท่าไหร่หรอกนะ" เรียวเล็กยาวลงจิกกับโต๊ะไม้ ช่วงที่เขาจับกระโปรงตัวสั้นถลก คว้าเพนตี้สีเนื้อไล่ลงขาเรียว
มีเพียงเสี้ยวนาทีเห็นประกายบางอย่างในสายตาคม ตอนเขาเหลือบมองจุดสงวนที่หวงแหน
"จะเรียกร้องทีหลังไม่ได้นะ ฉันไม่ได้ขอร้องให้เธอช่วย" คนตัวสูงถอดเปลื้องอาภรณ์บนลำตัวทิ้ง บดเบียดแนบชิดเนินสาว แล้วโน้มลงพรมจูบรอบริมฝีปากบางอีกครั้ง
"ฉันแฟร์พอย่ะ!" ขนไรอ่อนตามผิวหนังลุกชัน สันจมูกใหญ่ไล่ดมดอมตามลำคอขาว ขยับลงมาที่เนินอกอวบ เวลานอนแล้วล้นทะลักจนมือใหญ่มาขย้ำคลึง
"อื้ม.." บรรยากาศกลับมาร้อนระอุอีกครั้ง กดดันร่างกายชายรีบปลดปล่อย เขาจับเอาแท่งเอ็นอุ่นถูไถกับปากทางแห้งเหือด ราวกับมันปิดสนิทคงทรมานถ้าสอดใส่ตอนนี้
"อื้ม...อย่าช้าสิ ฉันต้องรีบกลับบ้าน" คนตัวเล็กพึมพำบอกใกล้กกหูใหญ่ เธอจินตนาการไปว่ามันเหมือนกับหนังของต่างประเทศ เรื่องอย่างว่าไม่ได้ปิดกั้น ทำจบเมื่อไหร่ก็แยกกันไปไม่ติดค้าง
"อ้าอีก..อย่าหนีบไว้"
.........................................
- ผู้เขียน
