7. ไม่ใช่เพื่อนเล่น
1099 คำ
บรื้น~ บรื้น~
ไม่ใช่เสียงจากเครื่องยนต์รถแต่อย่างใด เพราะเพลงพิณต่างหากที่ทำเลียนแบบฝ่ายรุ่นพี่ สร้างเสียงหัวเราะของคนที่นั่งมาด้วยให้ครึกครื้น
"แล้วถ้าพี่เบรกล่ะ เราจะเสียงยังไง?" แชมป์เอี้ยวตัวกลับมาทางด้านหลัง
"ก็ต้องเป็นเอี๊ยด...หรือโคร้มดี?"
"โคร้มนั่นมันชนแล้วเพลง" โมเน่รีบสะกิดบอกเพื่อนสาวติดตลก
"อิอิ...เราก็ว่าแปลกๆ เหมือนกัน" ใบหน้าสวยยิ้มแป้น ระหว่างนั้นมองรอบบริเวณภายในมหาวิทยาลัย จดจำสถานที่ตามตึกต่างๆ
"แล้วทางตึกนั้นก็จะเป็นคณะวิศวะ เคยได้ยินเรื่องเกี่ยวกับลานเกียร์กันไหม" รุ่นพี่หนุ่มยังพูดต่อ ขณะบังคับรถไฟฟ้ามุ่งหน้าไปทางห้องสมุด
"ไม่เคยเรียนจะไปรู้ได้ไงคะ"
"งั้นพี่จะเล่าให้ฟัง"
"นั่น! พี่ชายเรานี่ มาทำอะไรที่ห้องสมุดด้วย" โมเน่เอ่ยแทรกขึ้น ตอนรถบริการชะลอตรงลานจอด แล้วเห็นมิลตันกับเพื่อนสนิทพึ่งจอดรถส่วนตัวเช่นกัน
"โลกมันคงไม่เบี้ยวจริงๆ หรอกนะ" ถึงกับเหนื่อยหน่ายถ้าต้องเจอคู่กรณีปากร้าย เพลงพิณเลยชะลอฝีเท้า ให้เพื่อนสาวรีบวิ่งไปหาพี่ชายคนเดียว
"ให้พี่ช่วยประคองเราลงไหมล่ะ คนนั้นที่ขับรถเฉี่ยวเราใช่หรือเปล่า" รุ่นพี่หนุ่มลงมายืนข้างคันรถ ยื่นมือหมายจะให้รุ่นน้องได้มีที่จับทรงตัว
"พี่อิ๋มเล่าให้ฟังแน่ๆ แต่เพลงลงไปเองดีกว่าค่ะ เรื่องเล็กน้อยมาก" เธอส่งยิ้มตอบกลับน้ำใจอีกฝ่าย พอเห็นแชมป์ขยับถอยให้ ถึงจะพยุงตัวเองลองเหยียบพื้นซีเมนต์ ผ่านรองเท้าผ้าใบยี่ห้อดัง
"ไม่ใช่แค่พายุเข้าหรอกมั้งคะวันนี้ พวกพี่ๆ สนใจอยากอ่านหนังสือกันด้วย" โมเน่เอ่ยแซวชายอีกสองคนข้างมิลตัน
"ทำอย่างกับหน้าพวกพี่ไม่เหมาะกับห้องสมุดไปได้" ชนัตถ์พูด
"ยกเว้นพี่ชายเน่ค่ะ คนนี้ทำอะไรก็เหมาะไปหมด"
"ทำไมไม่เข้าห้องเรียนล่ะ" สายตาคมเหลียวมองไปที่รถไฟฟ้าคันนั้น เห็นเพื่อนน้องสาวกำลังอี๋อ๋อกับรุ่นพี่ ทั้งที่มันเป็นเวลาเรียนในคาบเช้า
"อาจารย์ให้พวกเรามาหาข้อมูลค่ะ อุ้ย...ลืมไปเลยว่ามีเวลาชั่วโมงเดียว ชวนเพลงไปก่อนนะคะ" ทุกคนดันลืมเรื่องเวลาไปซะสนิท โมเน่รีบวิ่งไปเพื่อนำสาวที่กำลังมุ่งมั่นหาคำตอบ
"แสดงว่าน้องคนนั้นคือคนที่กัดมึงเหรอ?" พอลถาม
"อืม" เขาจะไปสนใจทำไม รีบก้าวยาประหนึ่งนายแบบเดินเข้าภายใน มีบรรดาหนังสือมากมาย และแบ่งโซนสำหรับคนที่ต้องการใช้คอมพิวเตอร์
"หลบให้พวกกูก่อน!" พอลบอกบรรดาพวกคนเดินเพ่นพ่าน
"รอบนี้ให้กูแสกนชดเชยเองแล้วกัน มึงอยากได้ไอเดียแต่งรอบเรือใหม่ไม่ใช่เหรอ" ชนัตถ์รีบนั่งลง
"มึงอยู่ช่วยมัน เดี๋ยวกูไปหาหนังสือสักเล่มไว้เป็นแบบก่อน" ร่างสูงโปร่งจับชายเสื้อช็อปกระชับเดินแยกไปอีกโซน จะรักษาความเงียบสงบให้สำหรับคนนั่งอ่านหนังสือ
"นาย! มาทางนี้หน่อย!" น้ำเสียงใสเอ่ยเรียก ทำให้เขาต้องหันมองแต่ไม่ใช่ว่าจะทำตามคำสั่งอีกฝ่าย
"หยุดก่อน! คนเรียกนายก็ได้ยินนี่หน่า"
"ฉันไม่ใช่เพื่อนเล่นเธอ" โครงหน้าคมส่ายไปมา ให้กับมารยาทรุ่นน้องวาจาก้าวร้าว
"ช่วยหยิบหนังสือชั้นบนให้หน่อยค่ะ ปีนไม่ถึง" ต่อให้ปลายเท้าจะไม่เจ็บ เธอก็จะเรียกใช้เขาเพราะความหมั่นไส้นั่นเอง
"เรียกใหม่" น้ำเสียงเข้มบอกราบเรียบ
"ฉันก็เรียกดีแล้วนะคะ มีคำว่าค่ะด้วยได้ยินชัดใช่ไหม"
"พี่! ฉันเป็นรุ่นพี่ ส่วนเธอคือรุ่นน้อง มารยาทง่ายๆ ที่ควรเข้าใจ" มันน่าหงุดหงิดใจ ไม่รู้ว่าอีกฝ่ายต้องการอะไรถึงได้ก่อกวนอารมณ์ให้น่าโมโหทุกที
"จะเสียงดังไปทำไม คนได้มองกันหมดหรอก" ร่างบางก้าวปลายเท้าชิดชั้นวางหนังสือ แสร้งเหยียดแขนเรียวทำเป็นทีท่าว่าเอื้อมไม่ถึง
"......" สายตาคมยังมองเรียบนิ่ง
"พี่มิลตันคะ รบกวนหยิบหนังสือให้หน่อยนะคะ" คราวนี้น้ำเสียงใสพูดจาอ่อนหวานขึ้น ปริยิ้มอ่อนๆ ให้คนมอง
"เล่มไหน" มิลตันยอมเดินไปตรงหน้าชั้นวาง มีตำราสำหรับคณะบัญชีมากมาย ส่วนน้องสาวก็ไม่รู้ว่าแยกไปตรงอยู่ตำแหน่งไหนของโซนหนังสือ
"รีบไหมคะ"
"ฉันก็ต้องทำเวลาเรียนเหมือนกัน" เขาก้มหน้าลงมามองคนตัวเล็ก
"ฉันก็ไม่รู้ว่าเล่มไหนมันจะมีบอก ถ้าพี่มิลตันอยากให้น้องสาวตัวเองได้คะแนนน้อยตั้งแต่คาบแรก...ไม่ต้องอยู่ช่วยก็ได้" ปากเรียวสีชมพูวาวยู่จนย่นไปพร้อมแก้มเนียน
"บอกมาจะใช้เล่มไหนบ้าง"
"น่าจะทั้งชั้นนั้น ถ้ายังหาคำตอบไม่เจอ" เธอชี้ให้เขามอง
"ห๊ะ! กว่าจะหมดชั้นนี้ เธอก็หมดเวลาเหมือนกัน" พอเห็นบันไดสำหรับปีนหยิบหนังสือ เขาเลยจับเลื่อนมาให้หญิงสาว
"ถ้าตกลงมา คราวนี้พิการเลยนะ" ลอบกลืนน้ำลายอึกใหญ่ เมื่อลองนึกถึงเข็มฉีดยาปลายแหลมเช่นวันนั้น
"จะจับไว้ให้ รีบปีนเร็วๆ "
"ก็ได้ พึ่งรู้ว่านาย..อ๊ะ!" ยังไม่ทันเอ่ยจบ อีกฝ่ายแกล้งเลื่อนบันไดไปตรงหน้าชั้นอื่น
"พูดใหม่!" โครงหน้าหล่อขมวดคิ้วเข้ม
"น้องเพลงคนนี้ทราบซึ้งน้ำใจพี่มิลตันสุดๆ เลยค่ะ" น้ำเสียงใสพูดผ่านไรฟัน รีบเอื้อมมือจับบ่ากว้างและเหยียบบันไดทีละขั้นอย่างระวัง เพราะกระโปรงนักศึกษาทรงเอต้องร่นขึ้นอีกหลายนิ้ว
กลิ่นหอมราวกับติดกายคนตัวเล็ก มันส่งพัดผ่านยามให้คนที่อยู่ใกล้ได้สูดดม เขาเบื่อนหน้าหนีมองทางอื่น แม้มือใหญ่จะจับราวเหล็กไม่ให้มันเลื่อนผิดตำแหน่ง
"จะอีกนานไหม"
"เลื่อนมันให้ชิดอีกหน่อยได้ไหมคะ เพลงสายตาสั้น มองไม่ค่อยชัด"
"จะขี่คอเลยก็ได้นะ" หากเธออยู่ใกล้คงได้ยินเสียงถอนลมหายใจ มีอย่างที่ไหนมาใช้คนอย่างเขา
ส่วนนักศึกษาคนอื่นที่จะเดินมาในระแวกนี้ ต่างถอยกันออกไปเพราะเห็นใบหน้าไม่สบอารมณ์ มันพาให้หวั่นเกรง
"ถือให้หน่อยค่ะ เล่มนี้น่าไปแบ่งเน่อ่านด้วย"
...............................
- ผู้เขียน
