ผมไม่ชอบคนพลุกพล่านน่ะครับ
1132 คำ
เขาใช้ผ้าเช็ดซับหยาดน้ำฝนบนกระเป๋าเอกสารอยู่ครู่ใหญ่จนเสร็จ ก่อนจะนำมันไปวางไว้บนเบาะหลังอย่างเบามือ พลันหันมาติดเครื่องยนต์ ถามคนข้างๆ ถึงที่หมายปลายทาง
“แล้วคุณโจชัวพักอยู่แถวไหนหรือครับ”
“ขับไปตามถนนสายหลักน่ะครับ ใกล้ถึงแล้วผมจะบอกอีกที”
โจชัวไม่บอกสถานที่ชัดเจนด้วยไม่ต้องการให้ทนายคอนเนอร์ถามอะไรจุกจิก เช่นว่าทำไมถึงไปอยู่ย่านนั้น เป็นถึงทายาทเศรษฐีระดับแนวหน้าของประเทศ ทำไมถึงไม่ไปอยู่ที่หรูๆ เป็นต้น ส่วนทนายคอนเนอร์เองก็พอจะเดาใจชายหนุ่มออก จึงไม่ถามอะไรออกไปอีก นอกจากขับรถออกไปตามเส้นทางที่โจชัวบอกเท่านั้น
บทที่ 2
ไม่นานนัก จากถนนสายหลักก็เลี้ยววนเข้าสู่ย่านอันธพาลอันเป็นตรอกเล็กๆ ที่หากไม่สังเกตก็แทบจะไม่เห็นเลยว่ามีตรอกแบบนี้อยู่ด้วย ภาพเหล่าคนไร้บ้านยืนหลบฝนใต้หลังคาตามแนวกำแพง ภาพเหล่าเด็กวัยรุ่นอันธพาลยืนจับกลุ่มสูบบุหรี่กัน ทำให้ทนายคอนเนอร์รู้สึกแปลกๆ เหลือบมองคนข้างกายเล็กน้อยด้วยไม่อยากเชื่อว่าเขาจะอาศัยอยู่ในย่านซึ่งแทบไม่ต่างจากสลัมแห่งนี้
ขบรถมาเรื่อยๆ ไม่นานโจชัวก็เอ่ยขึ้น
“จอดตรงนี้ครับ ถึงแล้ว”
“คุณพักอยู่นี่หรือ”
ทนายคอนเนอร์ถามอย่างประหลาดใจ พร้อมทั้งจ้องมองตึกตรงหน้า มันเป็นตึกเล็กๆ ประมาณสี่ชั้น ทางเข้าด้านหน้าแลดูสกปรกเลอะเทอะไปด้วยสีสเปรย์พ่นคำหยาบต่างๆ แต่ด้วยลักษณะของตึกก็พอจะเดาได้ว่ามันเป็นห้องเช่าราคาต่ำที่พวกคนรายได้น้อยอยู่กัน
โจชัวชำเลืองมองชายวัยกลางคนเพียงเล็กน้อยที่กำลังให้ความสนใจกับตึกห้องเช่าหลังนี้ ก่อนขานรับ
“ใช่ครับ”
“แสดงว่าคุณและคุณแม่ของคุณนี่คงใช้ชีวิตกันลำบากมากเลยสินะ”
แม้จะเป็นคำพูดลอยๆ แบบไม่ต้องการคำตอบ แต่โจชัวก็ไม่อยากจะเออออตอบรับสักเท่าไหร่นัก เพราะรู้ดีว่าหากพูดอะไรไป มีหวังคงได้ถูกซักต่อถึงประวัติเชิงลึกเป็นแน่ จึงรีบตัดบททันที
“ขอบคุณที่มาส่งนะครับคุณคอนเนอร์ ผมขอตัว”
ทว่าทันทีที่มือของโจชัวเอื้อมไปสัมผัสกับประตูรถ ทนายคอนเนอร์ก็กดปุ่มล็อคประตูรถอัตโนมัติ ไม่ให้โจชัวออกไป ก่อนว่าเสียงเรียบ เรียกให้ชายหนุ่มหันกลับไปมองอย่างไม่ไว้ใจ
“เดี๋ยวก่อนสิคุณโจชัว ผมมีเรื่องสำคัญจะคุยด้วยอีกสักหน่อย”
โจชัวนิ่ง ไม่ถามกลับใดๆ ก่อนจะค่อยๆ ดึงมือกลับมาวางไว้บนหน้าตัก สายตาที่โจชัวจ้องมองกลับมา ทำให้ทนายคอนเนอร์ไม่อาจเดาได้เลยว่าชายหนุ่มคิดอะไรอยู่ แต่กระนั้น เขาก็ไม่ได้ให้ความสนใจเท่าไหร่นัก นอกเสียจากพูดในสิ่งที่ตัวเองคิด
“ผมว่าถ้าใครมาเห็นว่าคุณอาศัยในที่แบบนี้ มันจะกลายเป็นข่าวแง่ลบนะครับ”
“แล้วมันสำคัญตรงไหน ผมก็อยู่ที่นี่มาตั้งนานแล้ว ไม่เห็นจะมีใครมาสนใจ และผมก็อยู่ของผมได้ ไม่ได้มีปัญหาอะไรนี่”
“สำหรับคุณแต่ก่อนมันอาจไม่มีปัญหา แต่ตอนนี้คงมีแน่ถ้าพวกนักข่าวรู้ว่าผมพบตัวทายาทคนสุดท้ายของตระกูลเอิร์ลเก่าที่เพิ่งได้รับมรดกหลายพันล้านปอนด์ของพ่อตัวเอง แต่กลับอยู่ในห้องเช่าซอมซ่อแบบนี้ คงได้เขียนข่าวซุบซิบกันสนุกปากแน่ แล้วผมนั่นแหละที่จะเสียชื่อในฐานะทนายประจำตระกูลที่ดูแลคุณไม่ดี”
“แล้วคุณจะให้ผมทำยังไง”
โจชัวเริ่มเข้าใจในสิ่งที่ทนายคอนเนอร์บอก แน่นอนอยู่แล้วว่าในฐานะทนาย ชื่อเสียงย่อมสำคัญพอๆ กับผลงาน ยิ่งเขาเป็นทนายชื่อดังก็ต้องยิ่งรักษาผลงานไว้ให้คงเดิมและสร้างผลงานให้มากกว่า แต่โจชัวไม่ได้สนใจว่าทนายคอนเนอร์จะเป็นอย่างไรมากนัก นอกเสียจากรีบๆ คุยให้จบๆ เขาเหนื่อยมามากพอแล้ว อยากจะพักผ่อนให้ลืมเรื่องร้ายๆ ในวันนี้เสียเหลือเกิน
“คุณเจคอบมีอพาร์ตเม้นต์อยู่ย่านธุรกิจหลายที่ คุณสนใจไปอยู่มั้ยล่ะครับ อย่างน้อยๆ มันก็ยังเหมาะสมกับฐานะคุณในตอนนี้มากกว่าที่จะอยู่ในห้องเช่าโกโรโกโสแบบนี้”
พอได้ยินว่าย่านธุรกิจ โจชัวก็เหนื่อยหน่ายขึ้นมาทันที ถึงจะเกิดและเติบโตในเมืองหลวง แต่เขาก็ไม่ชอบความวุ่นวายเท่าไหร่นัก และนี่คือเหตุผลที่เขาตัดสินใจอาศัยอยู่ในย่านนี้โดยไม่คิดจะย้ายหนีไปไหนหรือยกระดับตัวเองให้มีความเป็นอยู่ดีขึ้นเหมือนเพื่อนๆ ร่วมรุ่นเขาเลยสักนิด
“ขอบคุณคุณคอนเนอร์มากที่หวังดี แต่ผมว่าไม่ดีกว่าครับ”
“เอ้า ทำไมล่ะครับ หรือถ้าคุณต้องการอะไรเพิ่มเติม บอกผมได้นะ ทรัพย์สินที่คุณมีอยู่ในตอนนี้สามารถซื้อได้ทุกอย่างที่คุณอยากได้ ขอแค่ให้บอกผม ผมจะดำเนินการให้ทันที”
“ผมไม่ชอบคนพลุกพล่านน่ะครับ”
คำตอบของโจชัว แทบจะทำให้ทนายคอนเนอร์เข้าในกระจ่างชัดถึงบุคลิกภาพของชายหนุ่มในทันที ตรงอย่างที่เขาเดาไว้แต่แรกไม่มีผิดว่าโจชัวนั้นเป็นคนค่อนข้างเก็บตัว และไม่ค่อยชอบสังคมเท่าไหร่นัก แต่อย่างนั้นก็เถอะ จะให้เขายอมให้โจชัวอยู่ในสถานที่แบบนี้ได้อย่างไรกัน พวกนักข่าวน่ะจมูกไวจะตาย วันพรุ่งนี้ก็คงรู้เรื่องกันหมดว่าเขาพบตัวทายาทคนสุดท้ายของตระกูลโจนส์แล้ว หากให้พวกนักข่าวมาเจอโจชัวที่นี่ คงไม่เป็นเรื่องดีสำหรับเขาแน่
“อย่างนั้นหรือครับ...”
ทนายคอนเนอร์ว่าแล้วเงียบนิ่งไปครู่หนึ่ง โจชัวเดาได้ว่าเขาคงกำลังใช้ความคิดอย่างหนักในการสรรหาที่อยู่ใหม่ให้ตนในเวลานี้ และก็จริงอย่างที่เดาไว้ เพราะทนายคอนเนอร์เองก็กำลังนึกถึงบ้านพักต่างๆ อันเป็นทรัพย์สินของตระกูลโจนส์ว่ามีที่ไหนที่พอจะเหมาะสมกับความต้องการของโจชัวบ้าง ที่นึกออกคร่าวๆ ส่วนใหญ่ก็จะเป็นบ้านพักตามเมืองชนบทต่างๆ ทว่ามันก็หนีไม่พ้นย่านที่มีผู้คนพลุกพล่านอยู่ดี โจชัวเห็นว่าหากปล่อยไว้ จะทำให้ตนไม่ได้ไปสักที จึงเอ่ยลาโดยไม่สนใจว่าจะเสียมารยาทแต่อย่างใด
- ผู้เขียน
