พ่อบ้านไบรอันจัดห้องพักเก่าของเจคอบให้กับโจชัวผู้เป็นลูกชาย ห้องนั้นเป็นห้องที่ใหญ่ที่สุดในคฤหาสน์ฝั่งตะวันออกเลยก็ว่าได้ การตกแต่งภายในยังคงรักษารูปแบบเดิมตั้งแต่สมัยยุคกลางโดยไม่มีสิ่งใดๆ เปลี่ยนแปลงตั้งแต่ฝาผนังห้อง พื้นพรมยันลวดลายของเตียง โจชัวมองว่ามันเป็นศิลปะที่น่าหลงใหลยิ่งนัก รู้สึกชอบใจไม่น้อยที่พ่อที่เป็นนักธุรกิจรุ่นใหม่ไม่บูรณะคฤหาสน์นี้ให้กลายเป็นศิลปะร่วมสมัยตามกระแสโลกไปด้วย โดยไม่ทันได้สังเกตว่าตนเองลืมปิดประตู จนใครบางคนซึ่งเดินผ่านมาหยุดมองดูเขามาสักพักหนึ่งแล้ว กระทั่งเสียงแหบห้าวของใครคนนั้นดังขึ้น
“ดูท่าทางจะถูกอกถูกใจคุณมากเลยนะครับห้องนี้น่ะ”
“อ่ะ... อ้อ ครับ”
ใครคนนั้นไม่ใช่ใครอื่น นอกจากออแลนโด้ เขายืนกอดอกพิงขอบประตู เอาเท้าไขว้กันอย่างสบายอารมณ์ พลางยิ้มมุมปาก ก่อนจะเดินเข้ามาในห้องอย่างถือวิสาสะพลางเงยหน้ามองไปรอบๆ ห้อง ชื่นชมความเก่าแก่ของข้าวของเครื่องใช้
