อุ่นใจรัก 2
1013 คำ
อุ่นใจรัก 2
ฉันรีบวางสายทันทีโดยที่ไม่รอฟังประโยคน่ากลัวนั้นจนจบ ฉันรีบวางหลานบนคาร์ซีทบนรถที่มีติดไว้เพราะพี่ชายชอบยืมรถพาหลานไปเที่ยวบ่อย ๆ และฉันก็ขี้เกียจเอาออก ทำให้มีคาร์ซีทติดรถไว้ จากนั้นรีบขับรถออกจากที่นี่โดยไร้จุดมุ่งหมาย ฉันกลับไปที่บ้านไม่ได้ ไปที่คอนโดฉันก็กลัวว่าคนร้ายจะรู้ ตอนนี้ฉันไม่รู้เลยว่าต้องทำยังไง หรือจะต้องไปที่ไหน ระหว่างขับรถด้วยความเลื่อนลอยอยู่นั้น จู่ ๆ โทรศัพท์ฉันก็มีสายเรียกเข้ามาเป็นเบอร์เพื่อนของพี่ชายอย่างพี่คิว
“...” ฉันรับสายแต่ไม่ได้ทักทายอะไรออกไป กลัวและกังวลเพราะไม่รู้เลยว่าควรจะไว้ใจใครได้บ้าง
(บลูอยู่ไหน! ทำไมไอ้กายมันส่งข้อความแบบนั้นมาให้พี่ พี่ติดต่อมันไม่ได้บลู)
“พี่ พี่ฮึก พี่คิวช่วยหนูด้วย” ฉันหลุดร้องไห้สะอื้นเสียงสั่น
(บลูอยู่ไหน เกิดอะไรขึ้น บ้าเอ๊ย!! // ใจเย็น ๆ คิวถามน้องว่าอยู่ที่ไหน)
“...”
(บลูอยู่ไหน ยังปลอดภัยอยู่ใช่ไหม)
“ปลอด ฮึก ปลอดภัย แต่พี่กาย พ่อแม่ ไม่มีใครอยู่แล้ว”
(เกิดอะไรขึ้น เราอยู่ไหนบลู)
“ฮึกหนูไม่รู้”
(อยู่ไหนพี่จะไปรับ)
“หนูเชื่อพี่ได้ใช่ไหมพี่คิว ฮึก หนูเชื่อได้ใช่ไหม”
(เราเชื่อพี่ได้บลู ไม่ว่าใครที่มันทำไม่ดีกับเราพี่จะจัดการมันเอง)
“ฮึก พี่คิวหนูไม่ไหวแล้ว หนูไม่ไหว”
(บอกพิกัดมาพี่จะรีบไปรับ)
“หนูจอดรถซ่อนอยู่แถบนอกเมือง ถนนxx หนูต้องหนีมันขู่จะฆ่าหนูกับต้นไม้”
(รอ พวกพี่จะรีบไปช่วย)
“...”
(ไม่ต้องวางสายนะ) สิ้นเสียงพี่คิวฉันก็ได้ยินเสียงความวุ่นวายตามมา และพี่คิวก็ไม่ได้วางสายอย่างที่บอกกับฉัน ยามนึกถึงภาพพี่ชายที่ล้มลงไปต่อหน้าฉันก็ร้องไห้ออกมาอีกครั้ง ต้นไม้จากที่หลับก็สะดุ้งตื่นฉันรีบหานมให้หลานกินแต่ก็ไม่มีเลยสักอย่าง ความเครียดที่ก่อเกิดขึ้นมาทำให้ฉันไม่สามารถหยิบจับอะไรได้เลยสักอย่างในตอนนี้มือสั่นไปหมด
“ต้นไม้ อาขอโทษ ขอโทษ” ฉันกอดหลานร้องไห้เสียงสะอื้น
(บลูได้ยินพี่ไหม บลูตอบพี่) เสียงพี่คิวเอ่ยเรียก
“ฮึก ได้ ได้ยินค่ะ”
(หลานกินนมอะไร)
“ต้น ฮึก ต้นไม้กินนมผงชง แต่ไม่มี ไม่มีเลยพี่คิวหลานหนูหิว” ระหว่างที่คุยกับพี่คิวก็พยายามปลอบหลานโดยที่ตัวเองยังร้องไห้อยู่
(นมกล่องแทนได้ไหม เพื่อนพี่มันจะไปถึงจุดที่เราอยู่อีกสิบนาที)
“นมกล่องรสจืดหลานกินได้”
(งั้นกินรองท้องก่อน พี่จะให้แฟนพี่เตรียมนมผงเด็กที่ห้องไว้ให้)
“ฮึก ค่ะ”
(อีกสิบนาทีเพื่อนพี่จะถึงก่อน พี่จะถึงอีกยี่สิบนาที)
“ค่ะ พี่ พี่คิว มีรถ! มีรถมาจอดด้านหน้า...”
(มอเตอร์ไซค์ใช่ไหม)
“ค่ะ”
(แจ็กเกตสีดำไหม)
“ค่ะ”
(เพื่อนพี่เอง...ไว้ใจได้) คนตัวสูงที่สวมหมวกกันน็อกใบใหญ่เดินหิ้วถุงพลาสติกสีใสเดินเข้ามาใกล้ก่อนจะเคาะกระจกรถฝั่งฉันสองสามทีเบา ๆ
“เอานมไปก่อน” อีกฝ่ายบอกสั้น ๆ ทั้งยังลอบมองรอบ ๆ อย่างระวังตัว
“ขอบคุณค่ะ” ฉันรีบรับนมกล่องมาแล้วหันกลับไปทางด้านหลังเพื่อควานหาขวดนม เมื่อเจอก็จัดการเทนมให้หลานได้กินรองท้องไปก่อน แต่ให้กินนมกล่องเยอะไม่ได้เพราะกลัวหลานจะท้องอืด เมื่อได้กินนมหลานก็สงบลงไปแล้ว แต่กลายเป็นฉันที่ฟุบหน้าลงขอบคาร์ซีทแล้วร้องไห้อีกครั้ง คนตัวสูงที่ยืนอยู่ข้าง ๆ รถก็ไม่ได้พูดอะไร ทำเพียงแค่ยืนนิ่งอยู่ใกล้ ๆ ฉันเท่านั้น คล้ายกับคอยสอดส่องดูความผิดปกติที่อาจจะเกิดขึ้น
“คิวมันมาแล้ว” พี่คนที่ยืนเงียบอยู่นานเอ่ยบอกฉันเสียงเบาพร้อมกับรถคันหนึ่งที่ขับมาจอดต่อท้าย
“ย้ายของสำคัญไปที่รถไอ้คิว ส่วนรถเราพี่จะให้คนขับไปเก็บไว้ที่สนาม” พี่คนที่ยืนเป็นเพื่อนเอ่ยบอกฉัน จากนั้นไม่นานข้าวของสำคัญที่อยู่ในรถฉันก็ถูกย้ายไปที่รถของพี่คิวทันทีโดยมีพี่คิวและเพื่อนของเจ้าตัวช่วยขนย้าย เมื่อรถไม่มีของสำคัญหลงเหลืออยู่ก็มีพี่คนหนึ่งขับรถฉันไป ส่วนฉันก็ย้ายมานั่งรถพี่คิวเพื่อไปที่ไหนสักที่
“พี่จะพาไปอยู่ที่ปลอดภัยแล้วเราค่อยมาคุยกันว่ามันเกิดอะไรขึ้นกันแน่”
“ค่ะ”
ระหว่างที่พี่คิวกำลังขับรถอยู่นั้น พี่ที่ซื้อนมกล่องมาให้ก็ขับตามอยู่ทางด้านหลัง ฉันฟุบหน้ากอดหลานชายไว้และปล่อยให้น้ำตาไหลลงมาเรื่อย ๆ อย่างอ่อนแรง หัวใจฉันนั้นเจ็บปวดไปหมด ไม่อยากจะเชื่อเลยสักนิดว่าสิ่งที่ได้ยินมาว่าพ่อกับแม่ไม่อยู่แล้วจะเป็นเรื่องจริง พี่สกายฉันอยากให้ภาพนั้นเป็นเพียงความฝัน ฉันไม่อยากให้ทุกคนทิ้งฉันไปแบบนี้
“ถึงคอนโดพี่แล้ว ขึ้นไปพักกันก่อนเถอะ” พี่คิวเอ่ยบอกกับฉันเมื่อรถหยุดจอดที่คอนโดแห่งหนึ่ง โดยมีพี่ที่สวมหมวกกันน็อกเดินเข้ามาใกล้ช่วยเปิดประตูและถือของให้เล็กน้อย ฉันส่งเอกสารต่าง ๆ ที่ได้รับจากพี่สกายให้พี่เขาช่วยถือ ส่วนตัวเองเลือกที่จะอุ้มหลานชายด้วยตัวเอง ฉันอยากโอบอุ้มต้นไม้ด้วยมือของฉันเอง เพราะเรามีกันอยู่แค่นี้แล้ว
- ผู้เขียน
