อุ่นใจรัก 1
1109 คำ
อุ่นใจรัก 1
วันนี้เป็นวันที่ฉันสอบเสร็จแล้วจะปิดเทอมในช่วงชั้นปีที่สาม อีกเพียงแค่หนึ่งปีฉันก็จะเรียนจบแล้ว พอจบก็จะเข้าไปทำงานช่วยพี่ชายและพ่อแม่ ส่วนบ้านเราทำธุรกิจโรงแรมที่มีสาขาอยู่ทั่วประเทศ มีลูกค้าเข้าพักเต็มทุกวัน เพราะแบบนี้ล่ะมั้งฉันเลยมีไฟในการเรียนเพื่อที่จะจบออกไปช่วยงานครอบครัว
“บลู ไปกินข้าวกันก่อน พรุ่งนี้ฉันก็จะกลับบ้านแล้วนะ” เพื่อนเพียงคนเดียวของฉันอย่างเพชรเอ่ยชวน ใช่แล้วล่ะฟังไม่ผิดหรอกเพื่อนสนิทเพียงคนเดียวของฉัน ตั้งแต่เข้ามาเรียนที่นี่ฉันมีเพียงเพชรเป็นเพื่อน ส่วนคนอื่น ๆ ในคลาสเรียนก็รู้จักทั่วไปแต่ไม่ได้สนิทมากขนาดที่จะกล้าไปนั่งกินข้าวด้วย
“เพชรแกจะไปไหนนะช่วงปิดเทอม”
“ไปออสเตรเลียแม่ฉันให้ไปช่วยทำงาน แกจะไปเที่ยวด้วยไหม?” เพชรทวนถามกลับมาหลังจากที่ตอบคำถามฉันเสร็จแล้ว
“ไม่น่าจะได้ไป ฉันมีนัดไปเที่ยวกับที่บ้านน่ะ” ฉันตอบเพื่อนมือก็หยิบกระเป๋ามาถือไว้ วันนี้สอบเสร็จแล้ว เดี๋ยวจะไปกินข้าวกับเพื่อนก่อนแล้วกันแล้วค่อยแยกย้ายกันกลับ
“เดี๋ยวซื้อของมาฝากนะ”
“ได้เลย เดี๋ยวซื้อมาฝากเหมือนกัน” ส่งยิ้มให้เพื่อนเช่นเดียวกัน ก่อนจะนัดแนะร้านอาหารที่จะไปกินด้วยกันในวันนี้ ฉันขับรถมาเองวันนี้เลยขับไปรอเพื่อนที่ห้างสรรพสินค้าเพื่อรอเจอเพื่อน
เดี๋ยวฉันเดินเลือกซื้อของใช้ไปฝากหลานด้วยดีกว่า หลานชายฉันอายุเก้าเดือนแล้วนะ ตัวกำลังจ้ำม่ำน่ามันเขี้ยวเลยล่ะ ส่วนแม่ของหลานชายฉันนั้นเลิกกับพี่ชายฉันตั้งแต่ก่อนรู้ว่าจะมีหลานฉันอีก เรายื่นข้อเสนอว่าให้อุ้มท้องหลานชายพวกเราแลกกับเงินหนึ่งก่อน คลอดแล้วจะไปไหนก็ไป นั่นจึงทำให้ตอนนี้เราต่างช่วยกันเลี้ยงหลานมา ทั้งพ่อแม่ฉัน พี่ชายอย่างพี่สกายและฉัน
“บลู กินข้าวกันก่อนหิวแล้ว” เพชรที่เพิ่งเดิมตามมาถึงเอ่ยชวนฉันเสียงนุ่มนวล จากนั้นเราทั้งสองคนก็เดินไปยังร้านอาหารที่อยากกิน ระหว่างนั่งรออาหารเราก็ถ่ายรูปและคุยกันไปเรื่อย ๆ ฉันเองก็นั่งฟังเพื่อนพูดมากกว่าคุยเองเพราะเดิมทีก็เป็นคนพูดไม่เก่งอยู่แล้ว
“วันนี้แกจะกลับบ้านเลยไหม?” เพชรถามฉันอีกครั้งระหว่างที่เรากำลังนั่งกินข้าวด้วยกัน
“น่าจะกลับเลยล่ะ อยากฟัดพุงเจ้าต้นไม้แล้ว” ตอบเพื่อนพร้อมกับหัวเราะอย่างเขินอาย เพชรต่างรู้ดีว่าฉันนั้นคลั่งรักหลานมากแค่ไหน ชอบฟัดพุงหลานที่สุดเลย
“ฮา ๆ ๆ เจ้าหมูน้อยก็น่ารักนี่นา เดี๋ยวซื้อของกลับมาฝากหลานด้วยดีกว่า” เพชรปิดปากหัวเราะคิกคักยามนึกถึงต้นไม้หลานชายฉัน
“ทุกวันนี้กินเก่งมากเลยล่ะ”
“ว่าแล้วก็คิดถึงเนอะ” เพชรพึมพำทำหน้าเศร้า
“เอาไว้กลับมาค่อยไปหาต้นไม้ก็ได้นี่นา” เอ่ยปลอบเพื่อนพร้อมกับส่งยิ้มให้
“อื้อ งั้นกลับมาก่อนฉันจะไปฟัดพุงเจ้าหมูน้อยเอง”
“ได้ ค่อยนัดมานะ”
เราใช้เวลาสักพักก็ต้องแยกย้ายกันกลับบ้านเพราะเพชรต้องไปเตรียมตัวเพื่อบินไปหาแม่ที่ต่างประเทศ ส่วนฉันกลับไปที่คอนโดเก็บข้าวของเพื่อที่จะกลับบ้านไปหาครอบครัว เก็บของเสร็จเรียบร้อยบ่ายสามฉันก็กลับขึ้นรถเดินทางกลับบ้านด้วยความรู้สึกมีความสุข วันนี้จะได้นั่งกินข้าวพร้อมหน้าพร้อมตากับครอบครัวแล้วหลังจากที่ไม่ได้กลับบ้านมานานเกือบสองเดือน ช่วงนี้ฉันเรียนหนักเลยไม่ได้กลับบ้านน่ะ แต่ก็ยังดีที่ได้โทรคุยกับพ่อแม่อยู่บ้าง
“เอ๊ะ ทำไม...” ฉันชะลอรถให้ช้าลงเมื่อเห็นร่างพี่ชายกำลังอุ้มอะไรสักอย่างวิ่งมาตามถนน ท่าทางหวาดกลัวนั่นทำให้ฉันถึงกับชะลอรถแล้วลดกระจกเพื่อที่จะได้คุยกับพี่ชาย
“บลู!! พาหลานไป ไปจากที่นี่ ไปเดี๋ยวนี้!!” พี่สกายรีบร้อนบอกฉันก่อนจะส่งหลานชายเข้ามาภายในรถพร้อมกับกระเป๋าอะไรสักอย่าง
“พี่กายเกิดอะไรขึ้น พี่...”
“ไป!! บอกให้ไป อย่ากลับมาที่นี่อีก ไปบลู!!” พี่สกายเอ่ยไล่พร้อมกับหยาดน้ำตาที่ไหลอาบแก้มทั้งสองข้าง
“พี่สกาย”
“พาหลานไป เราต้องรอดบลู มันมาแล้วพี่จะล่อมันไป” พี่สกายบอกแค่นั้นพร้อมกับกลุ่มคนที่มีเกือบห้าคนวิ่งตรงมาทางนี้ พี่สกายวิ่งออกห่างก่อนที่ฉันจะเบิกตากว้างอย่างตกใจเมื่อจู่ ๆ ร่างพี่ชายก็ล้มลงไปกองกับพื้น ชายเหล่านั้นหันมามองทางฉัน นั่นจึงทำให้ฉันตัดสินใจขับรถออกจากที่นี่ด้วยความเร็ว โดยที่ใช้มืออีกข้างอุ้มหลานไว้แน่น
“ฮึก” ขับมาไกลจนรู้สึกว่าปลอดภัย ฉันถึงได้หยุดรถแล้วร้องไห้โฮอย่างเสียใจ ต้นไม้ที่อยู่ในอ้อมกอดก็ร้องไห้ไม่ต่างจากฉัน
“นี่มันเรื่องอะไรกัน บ้าไปแล้วแน่ ๆ” ฉันยังไม่อยากจะเชื่อสายตาตัวเองที่เห็นพี่ชายโดนยิงแล้วล้มลงไปต่อหน้าต่อตาแบบนั้น ครอบครัวเราไม่เคยมีศัตรูที่ไหน ทำไมถึงมีคนมาทำร้ายกันแบบนี้ แล้ว...แล้วพ่อกับแม่ล่ะ
คิดถึงพ่อกับแม่ก็รีบหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรหาทันทีด้วยความร้อนใจแต่ก็ไม่มีใครรับสายเลยสักคน กระทั่งโทรหาแม่อีกครั้งถึงได้ยินเสียงจากปลายสาย
“แม่!! แม่คะ แม่อยู่ไหน หนู...”
(แม่มึงตายแล้ว ไม่มีใครอยู่แล้ว)
“...” เสียงแหบห้าวที่ได้ยินทำให้ฉันเบิกตากว้างด้วยความตกใจกลัว
(และคนที่กูจะจัดการต่อไปคือมึง ครอบครัวมึงจะต้องไม่มีใครอยู่รอด...)
“...”
(แจ็กเกตให้ดี ๆ ล่ะอย่าให้กูหาเจอ)
“...”
(กูจะให้โอกาสมึงหนีก่อนแล้วกัน ถ้ากูเจอมึงก็เตรียมตัวได้เลย...)
====
เปิดตอนแรกก็เบาๆกันไปก่อน
ฝากกดใจ กดไลก์ กดคอมเมนต์ด้วยนะคะทุกคน
อยากได้กำลังใจจากทุกคนนะคะ ^_^
- ผู้เขียน
