“อ๊าย!!!...” ปรายฟ้าผุดลุกขึ้นกรีดร้องเสียงดังเมื่อสายอสุนีบาตพาดผ่านเวิ้งฟ้าเสียงดังสนั่นราวจะพังครืนใส่หลังคาบ้านจนร่างบอบบางผลุนผลันลงจากเตียงวิ่งไปยังประตู หากทว่าในทันทีที่มือบางดึงบานไม้ให้เปิดออกกลับปะทะเข้ากับใครคนหนึ่งเต็มแรงใต้แสงตะเกียงในเงาฟ้าที่ยังแลบแปลบปลาบ
“ปราย...คุณจะไปไหน?” เสียงทุ้มหนักดังแข่งกับสายฝนและอ้อมแขนกระหวัดรัดจนแน่นทำให้ร่างบางหยุดชะงัก
“คุณเขม!” อ้อมอกกว้างที่เบียดอยู่กับตัวเธอจุดประกายความอบอุ่นให้วาบขึ้นและแล่นลึกเข้าไปในห้วงหัวใจอันพรั่นพรึงยิ่งนัก ความกลัวราวพลัดหายไปในวินาที่ที่รู้ว่า เขา กลับมาแล้ว ในยามนี้อยากจะโกรธตัวเองนักที่ยินดีต่อการปรากฏตัวของเขมราชหากแต่ปรายฟ้ายังทำตัวแข็งไม่ปรารถนาให้เขารู้ว่าเธอมีความสุขมากแค่ไหนที่เขากลับมาในคืนนี้
“ผมเพิ่งมาถึง...คุณกำลังจะไปไหนปรายฟ้า ทำไมต้องรีบร้อนมากขนาดนี้” เขมราชได้รับคำตอบก็เมื่อเสียงอ
